This is my school, my high society.

Misto sloop langzaam naar voren, stapje voor stapje ging hij verder net zoals hij het geleerd had. Hij hield zijn ogen gericht op zijn prooi en zijn staart laag. Nog 1 stapje... nee nog 2. Langzaam kwam hij dichterbij tot er nog een staartlengte tussen hem en de grote, dikke blackbird die daar maar een beetje nutteloos zat rond te hippen. Zijn mentor had hem verteld dat hij goed moest oefenen: want met jagen leer je ook vechten. Hij nam een grote sprong waarbij hij met een mooi boogje op de vogel terecht kwam. De vogel probeerde weg te spartelen maar Mistoffelees reed met zijn scherpe tandjes snel de keel open en brak de nek van het beestje. Hij hield niet van onnodig geweld, het was toch al duidelijk dat hij zou winnen, nietwaar? Nadat het beestje eindelijk stil lag begon hij aan het feestmaaltje. Het was veel te veel voor hem alleen: De vogel was half zo groot als hem! Maar het was leuk geweest om erop te jagen. Toen hij genoeg had pakte hij het dode wezen op met zijn tanden en liep ermee het park door, hij liep net zo ver tot hij niet meer in het hoekje van het tweebeen park zat maar middenin, vlakbij de grote waterplaats. Hij begroef het overgebleven stuk prooi zo dat je het nog net zag, het was een truukje dat hij zichzelf aangeleerd had als hij eens zin had om zijn macht te laten zien. Hij liep een eindje verder en verstopte zich op een toevallig slachtoffer dat zijn begraven prooi vind. Als de zogenaamde dief te groot en sterk eruit zag liet hij hem met rust maar als het een leeftijdsgenootje of iets als een rat was kon hij een gesprek of een klein gevecht beginnen. Hij had wel zin in een stoei partij...

Hij wachtte rustig af en zag de tweebenen komen en gaan. Langzaam verloor hij zijn aandacht op de prooi en zijn volle buikje maakte hem slaperig. Hij sliep nog net niet toen hij knisperende bladeren hoorde, hij besloot nog 1 keer te checken of hij deze keer een kans had. Hij zag een jonge kater ernaartoe gaan: Hij was ongeveer even oud, nee iets jonger dan hemzelf. Hij leek aardig en ook niet echt als een kittypet. Hij was vast niet verwaand, misschien wel net als hem! Hij besloot niet te vechten en liep op de kater af: " Hoi" Zei hij.

Gavroche only

This is my school, my high society. Kaoe9g

"Do you hear the people sing?
Singing the song of angry men.
It is the music of the people
Who will not be slaves again."

Zijn vrolijke stem schalde door het park. Vrolijk stapte hij door de struiken, zonder acht te slaan op de Twoleg's die langs zijn beschutte struiken heen en weer liepen, en lawaai maakte. Opgewekt keek hij rond, hij was hier voor het eerst, en de plek fascineerde hem. Al die bedrijvigheid en drukte, hij was het niet gewend, maar vond het heerlijk om nieuwe dingen te ontdekken.

"When the beating of your heart,
Echoes the beating of the drums.
There is a life about to start
When tomorrow comes!"

Zijn stem vermengde zich met de stemmen van de Twoleg's. Hij had geen idee waar het liedje vandaan kwam, maar hij vond het heerlijk om het te zingen. Met zijn staartje trots overeind keek hij om zich heen, en zag plotseling een beweging op zijn hoogte, die niet zo ver boven hem uittorende als alle andere bewegende wezens op deze plek. Hij liep er heen, zonder veel aandacht voor de wereld om hem heen. Hij rook de geur van verse prooi. Een blakbird, als hij het goed had. En al snel zag hij wat veren boven de grond uitsteken, die lieten zien dat hij gelijk had. Vrolijk rende hij er heen, en stopte slippend voor de begraven prooi. Toen rook hij nog een andere geur, en hij zag vlak voor hem een zwart-wit katertje, hij schatte hem iets ouder dan hij zelf was. Hij maakte de link, en besefte dat de prooi van de kat moest zijn. Een beetje brutaal keek hij de kater aan. Die liep op hem af, maar toonde niets dat liet zien dat hij zou gaan vechten. "Hoi," zei hij. Gavroche keek hem vrolijk aan. 'Hé!' Hij wierp een blik op de begraven prooi, als de kater hem had begraven zou hij hem vast niet meer hoeven, toch? Maar hij besloot er niet naar te vragen. Hij zou niet bedelen. Daarom besloot hij zich maar voor te stellen. 'Mijn naam is Gavroche,' zei hij opgewekt tegen de kater. 'Hoe heet jij?' Nieuwsgierig keek hij de kater aan, wachten op een reactie.

[Vergeef me het liedje x'D Ik kon het niet laten (zoals in ongeveer elk topic ^^) ]

Het katertje keek hem vrolijk aan: 'Hé!' zei hij. Misto zag hoe zijn blik afdwaalde naar de verse prooi en hij keek er ook even naar. Vervolgens besloot hij dat het niet een ramp zou zijn om een paar kameraden te hebben, konden ze tenminste samen een beetje herrie schoppen. Hij pakte de blackbird en hij legde hem voor de kater neer: " Hier, ik heb mijn deel al gehad" Hij stapte weer terug en ging zitten en vervolgens rustig zijn poot te wassen terwijl hij met 1 oog de kater in de gaten hield. 'Mijn naam is Gavroche,' Zei de kater vrolijk " Hoe heet jij?" Misto zette zijn poot weer terug en keek hem nog 1 keer schuin aan om de conclusie te trekken dat de kater te vertrouwen was. " Ik ben Mr. Mistoffelees van de Elite oftewel Bloodclan, maar jij mag me wel Misto noemen als je wilt. Dat doen de meeste namelijk." Zei hij met zijn vriendelijkste stem terug, " Waar kom jij vandaan?" Hij bekeek de kater met 1 blik goed en nam het beeld in zich op, hij zag er stoer uit maar niet als een bloodclanner. Hij keek weer gewoon in zijn ogen, misschien brutaal maar zo was hij nou eenmaal. Moesten ze nou hier blijven zitten? Hij besloot gewoon al verder te vragen: " Heb je zin in een spelletje? " Hij wachtte even op antwoord en ging verder " Ik houd van stoeien en van Seeker en van jagen en van..." Hij sprong een paar keer op en neer en haalde diep adem " Enneh... ook van trainen en plagen en honden opjagen en vogels en eigenlijk alle dieren" Hij lachte met een hoog maar vrolijk lachje en keek Gavroche vrolijk aan. " Dusss... Waar heb je zin in?" zei hij terwijl hij nog steeds lachte. Hij bleef een beetje nahikken terwijl hij op antwoord wachtte.

Onderwerp: Re: This is my school, my high society.