A Great Story ::S N O W Y K I T::

Een grijns lag op zijn snoet terwijl hij opgerold lag naast zijn moeder, die was nog al tekeer gegaan toen hij terug was gekomen van zijn avontuur met Ivyleaf en de hond. Thrushkit vond het allemaal wel grappig. De jonge kitten opende zijn grijs/blauwe oogjes en rekte zich uit. Hij keek kort om zich heen, en zag dat het al licht was buiten, het was nog lang geen sunhigh, maar wel licht genoeg om katten te wekken, want zo te horen was The dawn patrol al verdwenen. Thrushkit glipte weg bij zijn moeder en siblings en kroop de Nursery uit. Hij keek een beetje verveeld om zich heen en begon toen rond te lopen, naar iemand om iets mee te doen, of zijn verhaal aan te vertellen. Warriors zouden hem er enkel op wijzen dat het slecht was, maar kittens zullen zeker weten onder de indruk zijn en telkens vragen 'en toen? En toen?' Thrushkit grinnikte. Hij keek naar enkele warriors die heen en weer liepen. De één ging weg met prooi om dat ergens op te eten, de ander kwam terug met prooi. Duidelijk dat New-leaf was aan gebroken. Katten verloren hun winter vacht, en kregen een wat slankere uiterlijk, maar dan zo dat het er gezond uit zag, en dat kwam vooral door de dikke vacht die minder werd. Kittens speelden buiten rond, en apprentices lagen te zonnen en te wachten tot een warrior hun een taak gaven om te doen. Thrushkit kon zelf niet wachten tot die ook zijn apprentices naam mocht dragen, of beter, zijn warrior naam. Wat zou die naam eigenlijk worden, of wat wou hij als naam? Kort dacht hij na, maar hij kon niks verzinnen dat op een lijster sloeg, en bij zijn look en karakter paste. Thrushfeather? De veer van een lijster, nee, die vond hij te braaf. Thrushclaw? Nee, die namen kwamen al zo veel voor. De jonge kitten haalde zijn schouders op. Hij was nu nog maar één moon oud, hij moest nu niet over Warrior dingen gaan piekeren, tenslotte gaf Starclan zijn naam, samen met de leader. Thrushkit zag een blad rond vliegen, maar niet toen hij er op wou springen, sprong hij tegen een andere kitten aan. "Oeff," pufte hij uit terwijl hij naar achteren stuiterde en met zijn kop schudde. Hij kneep zijn ogen kort dicht, en opende ze toen om de gene te zien waar hij tegen op gebotst was.

||Words:: 404||Mood:: Complacent||Company:: Snowykit||

Hij gleed/ of stuiterde op zijn billen naar achteren. Toen hij uiteindelijk tot stil stand was gekomen schudde hij even met zijn kop waar allemaal stof van af stoof. Toen Thrushkit de kitten bekeek herkende hij haar als Snowykit. De knappe witte poes, tevens het zusje van Nightkit. "Wah!" Snowykit leek geschrokken te staan. Thrushkit stond op en schudde zijn pluizige vacht uit waar allemaal stof van af kwam. Daarna keek hij de kitten aan met zijn heldere grijs/blauwe ogen. "W-waar was dat goed voor!" Sprak Snowykit. Thrushkit grinnikte. "Well, ik probeerde net dat blaadje te vangen," begon hij waarna hij met zijn snoet naar het blaadje wees die tegen een rots aan was gewaaid. "Maar toen kwam jij op mijn pad, en ik zag je niet," sprak hij. "Ondanks je heldere witte vacht," gooide hij er achter aan. "Volgens mij begin ik ouderdom kwaaltjes te krijgen," mompelde hij nep-serieus. Daarna grinnikte hij en begon hij zijn poot schoon te likken. Kort wierp hij een blik op het kamp uit gang. Hij wist de waarschuwing nog wel van toen hij de dag hier voor het kamp uit gerend was. Hij had toen dubbel op zijn donder gekregen. Een hond die hem bijna aan flarden had gescheurd, en Ivyleaf die hem ook nog eens goed op zijn donder had gegeven. En vervolgens die zijn moeder aansprak waar door zijn moeder hem ook nog even goed op zijn plaats moest zetten. Hij was nog maar een kitten, en hij moest wachten tot hij zes moons oud was voor hij ook maar een poot stap buiten het kamp neer mocht zetten. Dat vond hij zeker niet leuk, hij was wel het soort kitten van avonturen, en in het kamp was niks te beleven. Alles was saai in het kamp. "Ik ben Thrushkit, mocht je dat nog niet weten, zoon van Shrewleap, en jouw naam is Snowykit, toch?" Besloot hij te zeggen. Thrushkit was best wel populair bij de meeste kittens. Tenslotte was hij de kitten met lef, en door zijn lak hebben aan regels, deed hij dingen die anderen aan het lachen maakte. En dat was waarom hij zo veel aandacht kreeg van de andere kittens. En daar door kon hij nog wel eens vergeten wie zijn echte vrienden waren om wie hij was, niet om wat hij deed.

||Words:: 386||Mood:: Complacent||Company:: Snowykit||

Snowykit zette haar sneeuwwitte vachtje op en vernauwde haar blauwe oogjes terwijl ze Thrushkit onderzoekend en licht kritisch aankeek. Wie was hij dat hij zomaar tegen haar aan durfde te botsen. EN hij zei niet eens sorry! Dat vond Snowykit stiekem eigenlijk helemaal niet kunnen, maar ze zei er niks over. Ze wilde geen ruzie starten of iets dergelijks, daar had ze een hekel aan. Misschien kon je haar wel als een watje beschrijven, maar ze kon er zelf niks aan doen. Ze was wie ze was en ze ging dat niet veranderen, ondanks dat ze dat misschien soms wel graag zou willen. "Well, ik probeerde net dat blaadje te vangen," Een beetje argwanend keek Snowykit naar het blaadje, maar besloot daarna dat ze Thrushkit maar het voordeel van de twijfel zou geven. Voor nu dan. "Maar toen kwam jij op mijn pad, en ik zag je niet," sprak hij. "Ondanks je heldere witte vacht," gooide hij er achter aan. "Volgens mij begin ik ouderdom kwaaltjes te krijgen," Snowykit vernauwde wat wantrouwig haar ogen. Het was Thrushkit nog niet vergeven dat hij zo... ruw tegen haar opgebotst was. "Ik geloof het ook," Besloot ze kalmpjes, niet op zijn uitleg ingaande. "Ik ben Thrushkit, mocht je dat nog niet weten, zoon van Shrewleap, en jouw naam is Snowykit, toch?" Miauwde Thrushkit vervolgens. Snowykit knikte wat kort. Ze had niet zoveel contact met andere kittens, zich een beetje afzijdig houdende altijd. "Ja, klopt," Miauwde ze, terwijl ze wat stof van haar sneeuwwitte pootje likte. "Thrush, dat is een vogel, toch?" Miauwde ze hierna, wat feitelijk.

Thrushkit was niet de meest beleefde kat uit de clan. Misschien zelfs een tikkeltje brutaal. Maar Thrushkit gaf er niet om. Maar dat maakte hem geen monster, hij was misschien een tikkeltje hoog van zich zelf, trots op zijn moeder, en trots op bijna alles wat hij uit voerde. Maar dat maakte hem niet onaardig. Zelf was hij populair in de clan, en waren er veel kittens waar Thrushkit veel mee om ging, waar door hij wel eens vergeten wou wie zijn echte vrienden waren. Thrushkit had gezegd dat hij waarschijnlijk last van ouderdom kwaaltjes had. Een grapje natuurlijk. "Ik geloof het ook," hij grinnikte toen Snowykit dat zei. Daarna stelde Thrushkit zich zelf voor, waarnaar hij de naam van Snowykit gokte. "Ja, klopt," miauwde Snowykit. Thrushkit grijnsde. "Thrush, dat is een vogel, toch?" vroeg Snowykit. Thrushkit grijnsde. "Een lijster, die vogels ken je vast wel, ik zie ze regelmatig op de prooistapel," grinnikte hij terwijl hij het poesje speels en vriendelijk aan keek. "Snowy, sneeuwachtig toch?" Grinnikte hij. "Ik snap wel waarom, je bent zo wit als de sneeuw. Ik durf te wedden dat wanneer je in het sneeuw rondloopt, je niet te zien bent." De grijns bleef rond zijn snoet.

Snowykit keek een beetje om zich heen, terwijl ze haar inmiddels blinkend witte pootje weer op de zachte grond neerzette. De poes was niet zo druk, ook niet vreselijk populair. Maar in de meeste gevallen kon haar dat niet zoveel schelen. Ze was wie ze was, ze had haar broer en ze voelde zich veilig in haar clan. Zwijgend luisterde ze naar Thrushkit, ondanks dat ze de kitten een beetje druk vond, was informatie en leren altijd welkom. "Een lijster, die vogels ken je vast wel, ik zie ze regelmatig op de prooistapel," grinnikte Thrushkit. "Snowy, sneeuwachtig toch?" De jonge kater bleef grinniken. "Ik snap wel waarom, je bent zo wit als de sneeuw. Ik durf te wedden dat wanneer je in het sneeuw rondloopt, je niet te zien bent." Snowykit haalde haar schouders op, de informatie was nogal irrelevant in haar ogen. "Ja, ik weet wat Lijsters zijn, één van de apprentices had me een keer een lijsterveer gebracht om mee te spelen." Miauwde ze. Het lukte haar nog niet om echt 'open' te zijn naar de kater. Maar dat was ze bijna naar niemand, dus dat maakte niet zo heel erg veel uit. "Nightkit kon me nog steeds vinden in de sneeuw, dus ik denk dat ik nog wel te zien was," Miauwde ze vervolgens, het grapje niet echt doorhebbende. Snowykit was nogal timide, ze had nog wat moeite met het omgaan met Thrushkit's speelsheid.

Thrushkit keek de mede kitten aan met een grijns. Hij was speels, best wel druk, en een opschepper. Maar hij was aardig, en met hem kon je prima vrienden zijn, enkel kon hij het verschil niet onderscheiden tussen échte vrienden en mee lopers. "Ja, ik weet wat Lijsters zijn, één van de apprentices had me een keer een lijsterveer gebracht om mee te spelen." Thrushkit grijnsde. "Oehh leuk!" Thrushkit haalde een poot over zijn oor waarna hij op stond. "Nightkit kon me nog steeds vinden in de sneeuw, dus ik denk dat ik nog wel te zien was," ging Snowykit veder toen hij zei dat Snowykit niet te zien zou zijn in het sneeuw. "Wow, dan moet die Nightkit wel hele goede ogen hebben," sprak hij terwijl ze om zich heen keek. Al snel vingen zijn donker blauwe ogen een veer op, een grote veer, niet van een kleine vogel zoals een lijster. Maar het soort veer dat van een raaf zou zijn. "Kijk daar!" Miauwde hij speels. Hij draafde naar het raven veertje en pakte m op. "Probeer m maar af te pakken!" Riep hij speels uit terwijl hij om Snowykit heen rende en er zo vandoor ging, hij verwachte dat Snowykit hem wel zou volgen.

"Ja, jawel, totdat één van de queens hem afpakte. Hij waaide weg en landde op haar neus." Sprak Snowykit. Thrushkit was opgestaan en liep rond, maar toen hij die woorden dus hoorde, bleef hij staan en keek hij Snowykit aan. "Queens zijn soms echt vervelend," mompelde hij peinzend. Maar al snel ging dat gemompel en gepeins weg. Daarna begon Snowykit over Nightkit. "Nightkit gaat de beste warrior worden." Sprak Snowykit. Kort stopte Thrushkit met grijnzen. "Misschien van Shadowclan, maar lang niet van alle clans en alle katten die er buiten leven zoals ik!" Riep hij uit waarna er weer een grijns op zijn gezicht terecht kwam. "Kijk daar!" Riep Thrushkit uit toen hij een zwarte raven veer op de grond zag liggen. Hij ging er op af en nam de veer in zijn bek. Daarna ging hij om Snowykit heen rennen. "Probeer 'm maar af te pakken!" Riep hij speels terwijl hij om Snowykit heen rende. "...Waarom?" Vroeg Snowykit terwijl hij wantrouwen bij haar op merkte. Thrushkit stopte en liet de veer op de grond vallen terwijl hij Snowykit aan keek. "Wat is er?" Besloot hij te vragen. Hij wist niet wat hij anders moest doen.

Wantrouwig maar ook met lichte onzekerheid keek Snowykit naar Thrushkit en volgde ze zijn, voor haar gevoel ietwat drukke, bewegingen. De kater sprong en sprong maar, doelloos in Snowykit's ogen. Misschien was ze wel een vreemde kitten, meer bezig met informatie vergaren en rustig zijn dan echt springerig zijn. Je kon dit ergens echter ook wijten aan hoe ze opgegroeid was, altijd aan de zijlijn staande naar hoe andere queens hun kittens lief verzorgden, terwijl zij alleen was in de meeste gevallen. In bladkaal was dit soms pijnlijk. Ze had wel eens twee kittens horen fluisteren dat ze net zo koud was als de sneeuw in haar naam. Dit had de kitten zeer gedaan, ze wilde namelijk helemaal niet koud zijn! Maar ze hield ook niet van drukte... Ze kon het gewoon niet goed hebben. "Queens zijn soms echt vervelend," Mompelde Thrushkit. Snowykit trok eventjes nerveus met haar oren. "Jij hebt tenminste je eigen queen..." Mompelde ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Maar voor een geoefend luisteraar was het zeker wel hoorbaar. "Misschien van Shadowclan, maar lang niet van alle clans en alle katten die er buiten leven zoals ik!" Miauwde Thrushkit uitgelaten en wat verbaasd keek Snowykit op. "Hoezo erbuiten leven? Je bent toch een Shadowclan kat?" Miauwde ze met grote ogen en licht verward. Hierna begon het katertje met de ravenveer rond te springen. Snowykit vond het niet zo leuk. "Wat is er?" Vroeg de andere kitten. Snowykit bleef verward kijken, een lichte onzekerheid maakte plaats voor haar wantrouwen. "Wat is het nut?" Vroeg ze uiteindelijk maar, plompverloren.

"Jij hebt tenminste je eigen queen..." mompelde Snowykit. Thrushkit keek de kitten aan met totspleetjes geknepen oogjes. "Hoe bedoel je dat, iedereen heeft zijn of haar eigen queen, natuurlijk samen met je siblings, maar je snapt me wel." Wat hij zei was best wel onnozel. Maar ag, niet iedereen was snel van begrip.
Daarna was Snowykit begonnen over dat Nightkit de beste warrior ging worden. "Hoezo erbuiten leven? Je bent toch een Shadowclan kat?" Sprak Snowykit. "Slimpie," begon hij grinnikend. "Zo bedoel ik dat helemaal niet," ging hij veder. Hij zwiepte met zijn pluizige staartje. "Ik bedoel dat ik de beste warrior word van álle katten en warriors op deze wereld!" Sprak hij groots met een groot gebaar met zijn voor poot als of hij de koning was. Hij maakte zich groot. "Misschien word ik wel deputy, en daarna Leader!" Hij hees zijn kop op en ging staan. "Shadowclan, buig voor Thrushstar!" Riep hij uit terwijl hij grijnsde. "Klinkt best wel goed," sprak hij meer tegen zich zelf dan tegen Snowykit.
Daarna trok een Raven veer zijn aandacht. Daar ging hij op af en hij pakte de veer, daarna rende hij om Snowykit heen met het gebaar dat zij de veer af moest pakken. Thrushkit merkte op dat Snowykit daar geen zin in had of dat er iets was, dus stopte hij en liet het veertje op de grond vallen. "Wat is het nut?" Vroeg Snowykit terug toen Thrushkit had gevraagd wat er was. Hij trok zijn wenkbrauw op. "We zijn 'kittens', wij behoren te 'spelen,' snap je?" Sprak hij als of het een heel moeilijk te begrijpen was.

"Nou, bij mij niet! Mijn moeder is dood! Hoor je me? DOOD!" Miauwde Snowykit luid kwaad, en verdrietig. Verdrietig, hoe moet ik daar mee om gaan? Wat moet ik doen? Een beetje in paniek keek Thrushkit om zich heen op zoek naar iets om haar op te vrolijken.
Snowykit had nog gezegd dat Nightkit de beste kat zou worden van Shadowclan. En Thrushkit had daar natuurlijk op terug gekaatst, want Thrushkit ging al de beste kat van alle clans worden. En in zijn fantasie ging hij zelf Leader worden, onder de naam Thrushstar. "Eerst zien, dan geloven, ik geloof in Nightstar," miauwde Snowykit. Thrushkit vernauwde zijn ogen, op zoek naar woorden, maar hij besefte dat dat toch geen nut had, dus grinnikte hij enkel. "En ik zal nooit voor je buigen." Vervolgde Snowykit. Waarschijnlijk is ze nog boos om wat ik daar net zij... maar het was mijn bedoeling niet haar te kwetsen... Maar zoals gewoonlijk wist Thrushkit daar niet mee om te gaan en maakte hij zich zelf enkel groot. "Dat zullen we dan nog wel zien," miauwde hij groots.
Daarna deed Thrushkit een poging tot spelen. Tevergeefs. "We zijn 'kittens', wij behoren te 'spelen,' snap je?" Miauwde Thrushkit als of het het moeilijkste fenomeen ooit was. "Wat is behoren?" Vroeg Snowykit in plaats daarvan. "Behoren is ergens bij horen, als je iets behoort te doen of zo, en wij kittens behoren te spelen, het is normaal als kittens, zoals wij, spelen," daarna zette hij zijn serieuze slimme masker af en grijnsde hij. "Dus, zullen we spelen?"[b] Vroeg hij met daarna een korte stilte. [b]"Zoals vrienden?" Vervolgde hij toen terwijl hij haar recht aan keek. Hij meende het wel. Hij wou met haar spelen als vrienden, als kittens.

Hij voelde zich schuldig en wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Hij wist dat hij Snowykit had gekwetst over dat Queen gebeuren, om dat haar moeder dood was. En hij wist dat hij er iets aan moest doen. Maar hoe?
Natuurlijk, Thrushkit ging er helemaal verkeerd op in, hij wou haar opvrolijken door te spelen. Maar hij had het gevoel dat hij haar daar mee niet hielp. Het tegen over gestelde juist. Hij wist ook dat Snowykit boos op hem was. Hij had haar gekwetst, en niet zo'n beetje ook. Hij had gedaan als of elke kitten een perfect leventje was. Maar dat was niet zo. Hij voelde zich schuldig en wist niet hoe hij er mee om moest gaan.
Daarna ging hij helemaal beschrijven wat 'behoren' betekende en hoe dat allemaal in elkaar stak. "Ik snap nu wel wat behouden is," zei Snowykit best wel zacht. Thrushkit grijnsde, maar er was onzekerheid in zijn altijd hypere vrolijke ogen te bekennen. Hij voelde zich schuldig, maar wist niet hoe hij er mee om moest gaan. Maar al snel duwde hij zijn onzekerheid al weer weg. "Als vrienden... Soort van." Zei Snowykit. Duidelijk weigerde ze hem gelijk te geven. Thrushkit liep naar haar toe, maar dit keer rustig. "S...sorry," miauwde hij iet wat onzeker. "Ik wist niet dat... dat... Je weet wel..." Miauwde hij terwijl hij naar zijn pootjes keek.

Thrushkit was ook maar een levend wezen, en ook hij had gevoelens, hij wou niemand pijn doen, tenminste niet als ze dat niet verdiende. En Snowykit verdiende dat niet. Hij had enkel niet geweten dat er ook kittens zonder ouders bestonden. Voor hem was het meer dan normaal als een kitten ouders had, tenminste een moeder, want zelf mocht Starclan ook maar weten wie zijn vader was. "Tis al goed," murmelde Snowykit zachtjes. Thrushkit keek haar enkel aan. Echt? Ging er door zijn kopje heen, enkel vroeg hij het niet hard op. "Het geeft al niet meer," Vervolgde Snowykit. Thrushkit grijnsde een tikkeltje zwakjes. "O...oké," miauwde hij zacht. Hij wiebelde wat nerveus met zijn oortjes terwijl hij even naar zijn pootjes keek. "Ehm," begon hij onzeker. Daarna hees hij zijn kopje op en glimlachte hij een tikkeltje onschuldig en onzeker. "Wil je nu dan wel spelen?" Vroeg hij toen maar. Hij keek haar aan, in zijn ogen was niks van vijandigheid te zien. Enkel was wel aan hem te merken dat hij niet de slimste was als het ging over gevoelens en serieuze dingen.

Thrushkit was het soort katertje die heel impulsief kon zijn, hij kon zomaar de verkeerde dingen doen, en dan als het er op aan kwam kon hij ook best wel onzeker worden. Hij vond het moeilijk om zich zelf in anderen te plaatsen, en rekening met anderen houden? Hij probeerde het, maar vaak mislukte het finaal. Als hij iemand kwetste wist hij ook niet hoe hij er mee om moest gaan, ja sorry zeggen, en dan? Met een sorry kon je lang niet alles op lossen dat wist hij, daarom vond hij die dingen ook moeilijk. En wat zeker was? Dat zou hem nog lang achter volgen. En wat ook zeker was, die karakter eigenschappen daar zou hij aan moeten werken, en wat ook zeker was was als hij dat niet deed, dat hij zomaar de verkeerde personen kwijt kon raken. "Wat is er?" Vroeg Snowykit. "Err..." Wat moest hij zeggen? "Tong verloren?" Vroeg Snowykit. Die lag op haar gezichtje was onmisbaar, en die mooie glans op haar kopje liet hem inderdaad stil zwijgen. Wat kon hij zeggen? "Ja ik ben mijn tong verloren, dit zeg ik zonder mijn tong," miauwde hij als poging tot een grapje. Maar die onzekere toon was nog steeds best wel aanwezig.

Daarna besloot Thrushkit met een onzekere glimlach toch nog te vragen of ze nu wel spelen wou. "Nou..." Begon Snowykit, en die onzekere glans in haar ogen en die houding was zeker aanwezig voor Thrushkit. Dat het nep was, dat zag hij dus niet. Maar toen in eens plots besprong Snowykit hem. Hij belande op zijn rugje en keek Snowykit verbaasd aan in haar oogjes. "Wow!" Kwam er verbaasd uit. "Dames gaan voor!" Miauwde Snowykit vrolijk dat hem verbaasde maar wel een grijns op zijn gezicht bracht. "Oh? Die kwam zeker onverwachts aan," grinnikte hij. Hij plaatste zijn poten tegen haar schouders aan en probeerde haar zo op d'r rug te krijgen. Daarna sprong hij van haar af en zwiepte hij zijn staar speels heen en weer, daarna schoot hij er van door. "Pak me dan, als je kan!" Miauwde hij speels en uitdagend.