I need to die? Then so be it...

Stilletjes verliet een jonge zwartwitte poes het kamp van haar Clan. Ze vreesde haar Clan sinds een incident uit haar Apprentice tijd Ze was er nooit overheen gekomen en begon steeds meer katten te vrezen. Ze kon echter ook niemand vertellen dat het geen das was die haar had aangevallen, maar een warrior uit de clan. Een warrior met de naam Dangerdance, nog altijd vreesde ze de grote tabby kater. Hij had haar een zwaar trauma gegeven, een angst waar ze nooit van af zou komen. De rest van haar leven zou ze achter zich moeten kijken, vrezend voor gevaar. Maar ook nooit zou ze iemand volledig vertrouwen, het was een geheim en ze zou sterven als ze het zou bekennen aan anderen. Maar een ding wist ze zeker, anderen mochten niet weten wat haar handicap was geworden. Ze moest sterk staan in het het heetst van haar eigen strijd, hoewel ze wel iemand kon gebruiken om op te leunen. Maar niemand on die plaats innemen voor haar, want ze zou haar mond te makkelijk voorbij praten en alles veraden en haar leven tot een eind brengen. Maar daar was ze nog niet klaar voor, ze moest de kracht weer vinden om zichzelf te zijn. Vrolijk, dapper en gelukkig en stralend als de zon zoals ze vroeger al was.

Langzaam zette ze haar poten verder weg en begon te rennen, zo ver weg van de rest als het maar kon. In haar eentje kon ze weer helen, wonden helen die haar teveel pijn hadden gedaan. Maar een zacht geluid deed haar slippend tot stilstand komen. Onmiddelijk begon de jonge poes te trillen en keek schichtig om zich heen. ''Wie is daar?'' Vroeg ze en sloeg haar klauwen uit. wees sterk, weest sterker dan ieder ander. Herhaalde ze in haar hoofd en langzaam zette ze haar poten steviger neer op de grond en tilde haar kop op. ''Toon jezelf, wie je ook bent!'' Zei ze nu, met meer kracht in haar stem dan dat zij ooit had gehoord. Kon ze echt sterk klinken, of was het haar verbeelding maar? Ze wist het niet, maar met gespitste oren wachtte ze tot haar gezelschap tevoorschijn kwam en zich toonde aan haar. Zij was de sterke warrior, de sterkste die de Clan ooit had gehad!

-Saxon

_{Uit verveling was de grote tabby kater een ommetje gaan maken. De laatste tijd leek het alsof er steeds meer en meer afstand tussen hem en Icy kwam. Er was iets fout gegaan ergens en hij wist niet wat. Goed, misschien had hij wat overdreven toen hij haar vertelde wat hij voor haar voelde, maar toch leek het alsof er iets mis was gegaan toen. Saxon zuchtte zachtjes en gromde zachtjes. Hij sloeg kwaad zijn prooi, bestaande uit een duif, weg en zette het op een lopen. Misschien kwam hij nog iets interessants tegen.

Clangrenzen hielden hem al lang niet meer tegen, de geuren overrompelde hem soms nog, maar ze lieten hem niet meer omkeren. Vaak genoeg had hij een aanvaring met een clankat gehad, en ondanks dat vele wonden en dus ook littekens, was hij er altijd levend vandaan gekomen.
Ook nu weer wat hij op Skyclan territorium terecht gekomen. Deze clan had het gebied waar hij het minst vaak kwam. Het was ver weg van Bloodclan kamp en hij kwam hier eigenlijk alleen maar als hij echt bewust eventjes weg wilde blijven bij zijn eigen "clan", zoals nu.

De geur van een clankat deed hem stil staan. Hij keek om zich heen, zijn cyaanblauwe ogen dichtgekrepen. Zijn bek stond iets open om alle geuren op te merken. Al snel merkte hij een zwart met witte poes op, duidelijk Skyclan en duidelijk onzeker. Saxon grijnsde eventjes, dit kon leuk gaan worden. Hij liep op de poes af. "Toon jezelf, wie je ook bent!'' De valse grijns bleef op zijn gezicht staan, terwijl Saxon tevoorschijn kwam. "Zo, wat hebben we hier. Achtergelaten Skyclannertje. Wat moet je, kat?" miauwde hij, met zijn typische brommende stem.}

"Zo, wat hebben we hier. Achtergelaten Skyclannertje. Wat moet je, kat?" Klonk een stem opeens en met twee geschrokken ogen keek ze op naar een grote tabby kater. Ze rook dat hij Bloodclan was, en hij was groot. Bijna even groot als Dangerdance, onmiddelijk overspoelde herinneringen haar en ze schudde haar kop. Ze moest haar herinneringen verbannen, anders zou ze nooit sterk zijn en haar dromen waar kunnen maken. Ooit zou zij een gerespecteerde krijger worden en misschien wel Deputy. Vroeger had ze altijd gedroomd dat zij de leader van de clan werd met haar zus Silentcry aan haar zijde als deputy. Haar zus, zij wist nog steeds niet wat er nu echt was gebeurd. Net zoals Whisperwind, Duststar, Brokenreflection, Palominosong. Vele wisten de waarheid niet achter haar verwondingen, alleen zij zelf en Dangerdance wisten de waarheid. Hij zou haar vermoorden als ze het aan iemand zou vertellen, en ze had haar mond gehouden. Ze was te bang dat ze ook maar een woord verkeerd zou zeggen, dus sprak ze er helemaal niet meer over. Ze hadden er wel vaak over doorgedramd maar ze bleef nog altijd zwijgen. Misschien als Dangerdance een fout maakte kon ze de waarheid onthullen, maar ze durfde het nu simpelweg niet.

Toen besefte ze dat de kater natuurlijk een antwoord verwachtte van haar. Ze slikte even angstig en keek half naar de kater. Hoe moest ze dit aanpakken om overtuigend over te komen. Ze had niet meer tegenover iemand gestaan sinds die ene avond. Ze kwam ook niet vaak meer buiten het kamp, en zelfs nu was ze nog niet zo ver weg. Zouden ze haar horen als ze zou schreeuwen om hulp? Onhoorbaar zuchtte ze even en sloot haar ogen. ''Dat is niet het antwoord op mijn vraag,'' Antwoordde ze verdedigend en bijna vastberaden. ''En wat ik moet? Zoals je net al mooi aangaf, ik ben een SkyClan warrior en dit is ons territoria. Wat moet jij hier?'' Langzaam hief ze haar kop en kreeg een lage sis uit haar keel gewerkt. Zou de kater gewoon weggaan en haar met rust laten? Het begon nu alweer in haar hoofd te spoken, maar haar aandacht mocht nu niet afdwalen. Snap out! Siste ze in haar hoofd en ze vernauwde haar ogen terwijl ze het antwoord van de kater afwachtte.

Onderwerp: Re: I need to die? Then so be it...