Normaal gezien vondt Eaglepaw het nooit zo heel erg om aan de dens te werken, het was saai maar niet echt het einde aan de wereld. Maar nu dat Settledstar hem vertelde dat hij het
moest doen- vondt hij het in eens niet zo heel nodig meer. Sterker nog, het idee alleen al deed de apprentice niet goed.
Eaglepaw schudden zijn kop. Vanmorgen moest hij voor straf de warriors den opknappen. Dus was hij genoodzaakt geweest om alle takken die hij vinden kon in de rivier te gooien niet veel verder op. Boeie, de warriors moesten hun eigen den maar fixen luie zakken die het waren. Na zijn apprentice tijd zou hij toch weggaan hier en alleen nog maar op visite komen om zijn ouders, broertjes en zusjes te zien.
Toen hij eenmaal het houtwerk in de rivier gegooid draaide de apprentice verrast zijn oortjes naarvoren toen deze het geluid van pootvallen dichtbij opvingen- en even vreesde hij, of nou ja, vrezen? Eaglepaw zou nooit Settledstar vrezen! Dat het zijn mentor zou zijn. Vandaar ook de ietwat vervuilde blik die zijn gast in de eerste instantie te zien kreeg.
"Oh jij bent et maar" mauwde hij met een schud van zijn kop terwijl hij zijn defensieve houding vallen liet. Het was eigenlijk wel jammer- hij had graag Settleds gezicht gezien terwijl alle takken verzopen. Maar nee, het was Foxpaw. Echt goed kende hij de oudere apprentice niet- behalve dan dat ie bekend stond als een zeikbeest ofzo.
"Storm is jouw mentor toch?" Echt een kreng.
Onderwerp: Replay 
di 7 mei 2024 - 23:24
