[b] Slowly, then all at once, a single loose thread, and it all comes undone

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

"Sukkel" mauwde ze bevestigend toen Settledstar met zijn poot in de modder wegzakte, een grijns haar kop sierende terwijl ze behandigd naast de drap heen stapte, haar snorharen trillend in amuzement. "Ben ik werkelijk zo'n grote afleiding?" haar ogen verplaatste zich naar de zijne, pret lichtjes dansend in het blauwe visier.

Met een snelle pas deinsde ze verder van hem weg, hem inmiddels voldoende kennende om een tegenaanval van hem en zijn stinkpoot te kunnen verwachten. "Weet je Settled- misschien kun je beter helemaal er in gaan rollen lieverd, wellicht merkt je prooi je dan niet van mijlen ver weg al op" ging ze poes lief verder terwijl ze haar blik uitdagend op het zijne hield. "Misschien win je is een keer van me schaapje" In werkelijkheid stonden ze eigenlijk wel gelijk in de strijd, maar dat wilde ze momenteel niet geloven eigenlijk.

+Settledstar

[b] Slowly, then all at once, a single loose thread, and it all comes undone So0fvNo

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een hiss ontsnapte door zijn tanden toen hij zijn poot in koude modder zakte. Settledstar volgde de zwarte schoonheid met zijn ogen toen hij haar plagende woorden hoorde. Hij gniffelde zachtjes toen ze over hem sprak. Misschien was hij verdwaald in gedachten terwijl hij aan het genieten van haar aanwezigheid. Hij rolde zijn ogen en zwiepte zijn smerige poot naar Stormraiser, mikkend op haar gezicht.

De poes had hem al verwacht, maar hij zou niet zomaar opgeven. Snel sprong hij de modder uit en zette de achtervolging in. Hij rolde zijn ogen overduidelijk bij haar gebruik van koosnaampjes. ‘‘Had je nou echt nog niet door dat ik je soms laat winnen, omdat ik zo'n gentleman ben?’’ Hij sprong een stap naar voren en om haar in te halen. ‘‘En ik heb al een handicap. Ik wilde je gewoon niet voor schut zetten, prinsesje.’’ Hij rolde zijn schouders een keer naar achteren terwijl hij hard aan het bluffen was. Ze wisten beide dat ze allebei net wat te competitief waren.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Ogen rollend zocht ze zijn blik op toen de leader weer sprak. Een gentleman huh? "Ah ja, een gentleman- waarom jaag ik dan nog?" vroeg ze terwijl ze haar kop ietwat kantelde "Kom op gentleman, breng me een prikvis" greens ze plezierig terwijl ze haar dikke staart langs zijn flank drukte.

Ze haalde haar wenk brouwen op toen de kater verder blufte, lachte toen hij begon over haar voor schut zetten. ''Oh maar lieverd je zet me altijd voor schut, daar hoef je geen moeite voor te doen met die kop van je" beet de warrior terug waarna ze haar tong kort naar hem uitstak, een kinderlijk plezier in haar ogen die anders zo zeldzaam was voor de kattin, wiens leven vaker draaide om success dan om ongein zoals de kletspraat de twee hadden met elkaar.

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Een lachje ontsnapte hem toen ze met haar ogen rolde. Stiekem was ze wel geamuseerd door hem. Zijn ogen twinkelden toen hij haar aankeek, en nu was het zijn beurt om zijn ogen weg te draaien. ‘‘Nee, nu wil ik niet meer. Je doet zo naar tegen me,’’ sprak hij quasi-beledigd. ‘‘En hoewel ik half RiverClan ben, smaakt vis me niet. Dat is jouw rare hobby.’’ Bij de sterren, hij kon nog weten hoe erg zijn maag draaide toen hij geforceerd een tijd in RiverClan was opgevangen.

Settledstar's bek viel geacteerd open toen ze "zijn kop" benoemde. Toch kreeg jij daarna een ideetje in zijn hoofd. Hij tuitte zijn lippen terwijl hij haar aankeek met vernauwde ogen. ‘‘En toch kan je het niet weerstaan,’’ sprak hij plagend. ‘‘Misschien moet je het even van dichterbij bekijken om het te herinneren.’’ Na die woorden tackelde hij de zwarte poes, pogend om haar onder hem te krijgen en tegen de grond te pinnen.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Wellicht hadden jullie het niet opgemerkt? Wellicht was jullie aantrekkingskracht tot elkaar wel veels te sterk. Maar Settledstar, dankzij jouw duw valt stormraiser toch echt op het meurende lijk van wat ooit een haas geweest was, de overgebleven pels op zijn botjes meurt naar heide- echter het pad van lijken dat volgt lijkt localer gevangen te zijn...

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Ze had een weerwoord klaar liggen, heus. Snijdende woorden, uitdagende woorden- al waren ze geweldig en al waren ze vergeten toen Settledstar haar onverwachts tackelde.

Met een smak viel de kattin op het lijk, botten kraakte onder haar rug en met een hoge kreeg sprong ze weer omhoog, haar blik verwildert en haar pels omhoog stekend. "wat de?!" klonk haar schelle stem terwijl ze haar nagels in de aarde onder haar poten sloeg. Voor haar neus lag het lijk van wat een konijn leek te zijn, althans of deze dit ook echt was of dat dit een haas geweest was zou ze niet kunnen zeggen. Ze had immers nooit in Windclan gewoond hoewel haar vader dit wel deed. Echter de geur van windclan's gebied herkende ze wel bijna meteen nadat de stank van bloed gewend was geraakt. "De hazenvreters!" blafte ze, de rest van de lijken niet opmerkende in haar woede, "Ze moeten dit hier hebben weggelegd niet? Takkebeesten!"

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De ShadowClan leider was al aan het giechelen als een verkikkerde kwajongen toen hij Stormraiser tegen de grond aan wist te werken. Hij zag hoe hij haar letterlijk de woorden uit de mond sloeg. Hij kon al helemaal verbeelden hoe dit zou eindigen, maar niet toen de geur van kraaienvoer opeens sterk in zijn neus sneed.

Stormraiser was de eerste die als een veer weer overeind sprong, en hij krabbelde haar vlug achterna. Hij haalde zijn neus op toen hij naar het lijk keek. Zijn vriendin (?) begon al direct woest te snauwen, dat het wel WindClan moest zijn. Maar hij had er een hard hoofd in toen hij haar tirade negeerde. Daar was hij inmiddels vrij goed in geworden. Hij wees met een poot naar het volgende lijk. ‘‘Ik weet het niet zo zeker, Storm,’’ mompelde hij, diep in gedachten, en vooral verbijsterd. ‘‘Waarom zou WindClan zoveel prooi verspillen?’’ Bovendien waren hij en Blazestar op goede termen. Tenzij hij voorgelogen werd.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Geïrriteerd sloeg de kattin met haar staart toen de leader het niet met haar eens was. Alsof een konijn helemaal hier heen gekomen was om te sterven, ja dikke neus vriend. Met een diepe zucht was ze dan ook bereid om haar vriend(?) tegen te spreken, echter waren de woorden die haar afsneden genoeg om haar van gedachte te doen veranderen.

Met een frons op haar voorhoofd draaide de kattin zich weg van hem, haar blik vallende op het spoor kraaienvoer dat dieper het woud in leek te leiden. Ze kantelde haar kop en snoof, het de woorden niet gunnend haar foutje belichting te geven. Settled had niet gelijk, hij had gewoon meer context, dat was het. "huh-" mompelde ze haar ogen tot spleetjes geknepen terwijl deze het spoor afdwaalde "Zelfs een apprentice zou nie dom genoeg zijn om kraaienvoer zo rond te slingeren...een vos misschien?" opperde ze bedenkelijk "Wat het ook is, er is maar één manier om er achter te komen" besloot ze vervolgens resoluut waarna ze naar voren stapte- het pad volgend...

S T O R M W I T C H

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Als de situatie anders was geweest, had hij grapjes gemaakt van hoe ze haar hoofd zag vervormen toen ze haar ongelijk moest toegeven. Maar de situatie was alles behalve grappig. Het leek bijna een doemscenario. Was het een teken van de sterren? Nee, die waren toch... spiritueler? Ongrijpbaar? Dit leek verdomd realistisch.

Stormraiser was hardop aan het denken en hij stemde met een brom in. ‘‘Zelfs dan. Zou een vos zoveel verspillen?’’ Met tegenzin proefde de leider de lucht, maar de geur van kraaienvoer was te overheersend om iets anders dan dat te ruiken. Geen vos noch iets anders wat een teken kon zijn wat het was. Hij schikte in toen Stormraiser onbevreesd naar voren stapte. ‘‘Hey, voorzichtig!’’ siste hij haar toe. ‘‘Wat dit heeft gedaan, is een freak.’’ Hij twijfelde niet aan haar kunnen maar hij was eerder... bezorgd. Misschien konden ze versterking halen? Of moest hij alleen gaan? Het voorstellen zou Storm al tegen de haren in strijken. ‘‘Laten we.. gewoon langzaam gaan, oké?’’

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Waar ze eerder instemmend knikte toen de leader opperde dat zelfs een vos zo iets niet doen zou, schudde ze abrupt haat kop toen hij voorstelde langzaam verder te gaan omder het idee dat ze een freak tegen zouden komen.

Hij had gelijk, een gestoord iemand zou de enige zijn die dit op zijn kerfstok zou uitkrassen- maar als het ergste wat ze treffen konden een eveningstar was- hoe erg zou het dan werkelijk kunnen zijn? ” Ja, o f we missen de schuldigen omdat we te sloom zijn” mauwde de windclanner in haar. Ze hadden geen tijd voor ruzie- voor discussies, ze moesten gaan. ” oke tussen in dan? Gewoon lopen?” mauwde ze terwijl ze nog steeds erg snel vooruit stapte. Lopen? More like speedwalking, maar dat was nog steeds gewoon lopen dus.

S T O R M W I T C H

Stormraiser had een punt. Haar onverschrokkenheid was juist iets wat hij zo aan haar bewonderde. Maar het kon haar soms roekeloos en impulsief maken. De enorme krassen op haar rug hadden haar in dat opzicht weinig geleerd, maar des te meer gebrand gemaakt.

De leider was van het andere caliber. Hij had zijn littekens door stommiteit opgelopen en was des te meer berekenend nu. Elk litteken dat erbij kwam, zou enkel verdiend zijn. Een nieuwe straf van de sterren. Maar in zijn boekje, stonden hij en StarClan nu quite. Toch, de sterren konden wrede grapjes maken.

‘‘Oké, oké. We gaan,’’ miauwde hij om haar tevreden te stellen. ‘‘Leid jij maar, ik let wel op de flanken.’’ Haar kennende zou ze toch alleen maar zuchten en in zijn nek hijgen omdat hij te langzaam was. En hij hield graag overzicht. Het spoor volgen was haar pakkie-aan, zijn groene ogen scanden tussen de dennen.

Pootstappen naderen, snelle passen- haastige stappen. Angst hangt in de lucht, maar het is niet enkel jullie spanning. Een verdachte nadert, echter is het niet geïnteresseerd in jullie- aangezien jullie samen nog niet eens een kwart zijn van het gevaar waar het voor wegrent. Wat is zo eng dat zelfs een vos jullie zo maar angstig voorbij schiet?

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Als een kitten die zijn zin kreeg, greens de kattin kort toen ze aangespoord werd om verder te gaan. Onverschrokken- al niet helemaal zonder nervositeit ging ze dan ook dapper door terwijl ze langs de dode prooi heen stapte. Ieder bewijs heel anders dan het vorige. Het beest had het respect niet eens gehad om sommige te eten, en andere had het enkel uit elkaar gescheurd in één of ander ziek spel met de dood. Stormraiser walgde er van, zette zich schrap om de sicko in elkaar te slaan.

Met Settledstar achter zich voelde ze zich verassend veilig hoe verder ze kwamen, en zelfs toen ze naar achter deinsde toen de grond onder hun poten begon te trillen had ze het idee alles aan te kunnen aan zijn zijde. Gereed sloeg ze haar nagels de grond in, het moest een vos zijn, ze rook het, ze voelde het- maar waarom rook het bang? Stormraiser fronsde terwijl ze haar blik op het mistige woud hield, zoekend naar enig teken van beweging in de verte- "Daar komt het" alarmeerde ze toen de geur sterk genoeg was om zijn laatste slachtoffer in de lucht te kunnen proeven. "Ik pak rechts, jij pakt-" Links van hen schoot het rode dier in het visier, ze kon het maar net registeren of het was alweer verdwenen in de mist achter hen- wat?

Verward keek Stormraiser achter om, haar oren langzaam tegen haar nek drukkend terwijl de wereld om haar heen dwarrelde, haar hartslag versnelde nu, en voor een moment leek het alsof Settled naast haar verdween "Settled-" klonk haar stem- het was menis nu, dat wisten ze allebei. Wat was groot genoeg om zelfs een vos de stuipen op het lijf te jagen? Een trilling liep langs haar rug- er was voor zo ver zij wist maar één beest die het aankon. "Ren."

S T O R M W I T C H

De leider haalde zijn neus op toen hij langs de lijken van de hazen liep. Het was jagen voor de sport, dat was duidelijk. En met elk die volgde was hij er meer zeker van dat geen kat dit had kunnen doen. Zelfs een vos of das leek hem onwaarschijnlijk. Tweebenen? Dat leek altijd het antwoord op onverklaarbare dingen. Of wellicht was het toch StarClan en zag hij een enorm teken over het hoofd.

Het was in ieder geval geen lichtvoetig beest. Maar toen de lucht zich vulde met de geur van vos, nam hij dan toch maar genoegen met dat dat het roofdier was. Een vos was oké. Een vos was nog te verjagen. Hij plaatste zich snel aan Stormraisers zijde, zijn schouders lager bij de grond terwijl hij zich schrap zette, nagels en tanden ontbloot. Het was een lange tijd dat hij een fatsoenlijk gevecht had gehad, maar de sensatie van de adrenaline was hij nog niet vergeten.

De kater knikte. Zij rechts, hij links. Hij rolde zijn linkerschouder al naar achteren, maar toen hij een glimp van rode vacht zag verschijnen en even snel weer zag verdwijnen, ontstond een diepe frons op zijn gezicht. Hij ontspande zijn spieren terwijl hij het beest nakeek. Pas toen hij realiseerde dat het niet wegrende om hen, nee, iets anders zat het op de hielen. Het beest dat de hazen had gejaagd voor sport, was op zoek naar een grotere uitdaging.

Angst hing in de lucht. Van wie? Wellicht hun allen. Hij keek Stormraiser aan toen ze zijn naam sprak. Settledstar vergat adem te halen, uit zijn waas van verwarring en angst gehaald toen Stormraiser het enige goeie advies gaf. Ren. Ja, ze moesten rennen. Snel. Settledstar had iets te vaak oog in oog gestaan met monsters. Hij had al veel moeten opofferen. En toen eindelijk het vluchten van het verstijven overnam, keek hij Stormraiser nog een seconde aan. ‘‘Ga! Ga!!’’ moedigde hij haar aan toen hij tegen haar lichaam duwde. Hij keek nog één keer over zijn schouder de mist in. Hij meende dat hij een glinstering van ogen zag. ‘‘NU!’’ De paniek in zijn stem sloeg nu echt over.

Jullie kunnen rennen, jullie kunnen klimmen- maar nog voor jullie echt iets doen kunnen heeft het beest je te pakken. Gretig zet het zijn tanden in de achterpoot van de shadowclan leader. Ongeduldig sleurt het hem mee terug de mist in, uit het zicht, zoals hij het graag heeft. 8 levens Settledstar- hoeveel ga je er vandaag verliezen denk je?

Ruthlessness is mercy upon ourselves.

Ze waren nog maar net weggerend. De tranen in haar ogen waren nog niet eens voorbij haar oogleden. Achter zich hoorde ze nog net Settledstars woorden- pootvallen..voor deze plots overdonderd werden door een kreet die ze nooit meer vergeten zou. Abrupt gooide de kattin haar gehele lichaam om, haar verwilderde blik de mist afzoekende. Nee. Nee. Wanhopig zocht ze in het rond terwijl de wereld om haar heen in duigen leek te vallen "Settled!" krijste ze luidkeels, een snik brak haar versnelde ademhaling. Hij had negen levens, hij had acht levens...hij kwam wel weer terug.. hij was nog te redden.

Zonder er bij na te denken rende ze achter het geluid aan, de geur van bloed najagend, de geur van haar Settled volgende, verder de mist in. Veel verder de mist in- toen uit eindelijk...

Haar wereld duizelde, nee- haar wereld viel weg- Bloed was het eerste dat ze zag toen er tussen de mist een nieuwe scene voor haar ontwaakte. De warrior slikte voordat ze naar voren schoot en zich over het bebloede gerafelde lichaam van haar geliefde boog "Settled!" Het boeide haar niet wie haar horen kon zolang Settled haar maar horen kon, zolang hij zijn weg maar terug vond naar haar. "Settled- waag het om een leven te verliezen verdomme" ging ze verder terwijl ze het lichaam van dek ater bestudeerde- of althans...voor zover dat mogelijk was. En hoewel hij duidelijk nog leefde, leek zijn poot er nog net niet af te hangen zo diep waren de verwondingen, wild schudde ze haar kop terwijl ze wanhopig probeerde het bloeden te stoppen. In haar paniek hoorde ze hem wat zegge. Een zacht gepijnigd gemompel, bijna onhoorbaar boven haar eigen verwilderde ademhaling- zowat onzichtbaar door het dikke laagje water dat over de netvliezen rustte. Maar ze had er de tijd niet voor- wat het ook was, het was niet belangrijker dan zijn levens. Wat het ook was...

S T O R M W I T C H

Bij het zien van 1 muis, waren er altijd twee. Het monster hoefde enkel te wachten de ander kwam te voorschijn. Zo bezorgd om haar tortelduifje dat ze het gevaar van achter niet zag aankomen. Had toch naar je man's gemompel geluisterd...

[ Topic closed]

[b] Slowly, then all at once, a single loose thread, and it all comes undone

fault lines tremble underneath my glass house

so i put it out of my mind long enough to call it courage

fault lines tremble underneath my glass house

so i put it out of my mind long enough to call it courage