I no longer dream

Onderwerp: I no longer dream ma 6 mei 2024 - 14:52

At the end of everything.
Hold onto anything.

Hij ademde nog. Bloed gierden door zijn aderen- zijn hart klopte..hij leefde. Hij was een uitzondering hier, een zwakke schakel, een muis voor het grijpen. Blazestar had hen allen gezien nu, de sterren het duister en het tussen in- en man, hoe hij het licht miste nu deze weggevallen was. Met zijn kaken strak op elkaar geklemd waagde hij zich een weg voorwaards, omringd door schimmige bomen en luid gekrijs was wanhoop in de verte, zette hij door. Dit was geen droom.

Modder greep zich vast aan zijn korte poten, mist lag als een laken over hem heen terwijl paniek hem vast greep. Waarom? Waarom was hij hier steeds weer? Zijn oren schoten in zijn nek toen een schim hem vergezelde, zijn ogen waterde. Hij had twee vijanden hier, twee die hem beiden gezworen hadde hem kapot te maken. Één had alle regels gebogen, en was sterk genoeg geweest om zelfs starclans grenzen te buigen. En de ander had het lef gehad haarzelf om het leven te brengen. Blazestar slikte, hij? Hij was de enige hier met levens die hij verliezen kon. Zou hij hier dan stranden? Als ze het hem afnamen hier? Waar starclan hem niet vinden zou?

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

Onderwerp: Re: I no longer dream ma 6 mei 2024 - 17:55

Drup. Stilte. Drup. Stilte. Drup.

Nooit stopte de wond met bloeden. De eeuwige herinnering aan hoe hij zijn einde had gevonden. Maar iets veranderde plots - alsof er een vlaag wind van achter hem geblazen werd. Wind kon maar een ding betekenen. Een valse grijns kroop over het gelaat van de kater voordat hij de struiken in dook de tegenovergestelde richting in, in de richting van de windvlaag. Wind bracht verandering, wind bracht nieuw leven. Maar wat wind ook kon brengen, was totale destructie.

Hij had zo lang gewacht op dit moment. Een eeuwigheid, zo lang geleden voelde het. Oh de dingen die hij zou doen om nog een keer het gras onder zijn poten te voelen, te rennen over de velden van Windclan en zich vrij te voelen. Gelukkig. Een vers konijn te proeven die net gevangen was. De smaak was hij vergeten, alles in de Dark Forest smaakte naar crowfood. Verrot en ranzig.

Wolfheart's ogen werden groot toen hij in de verte een gestalte zag staan die hij maar al te goed kende. Zijn kleine vriend, zijn deputy. De huidige leader van WindClan stond op een presenteerblaadje afgeleverd voor hem. Zijn hart maakte een sprongetje. Hij dankte StarClan voor deze geweldige kans, ze waren hem nog niet vergeten. Ze hielden nog van hem. "Blaze, mijn vriend, wat goed dat je hier bent. Ik voel mij vereerd met je aanwezigheid."

Hij stapte uit de schaduwen om zichzelf kenbaar te maken aan de kater. "Ik zie dat je wat moeite hebt met het navigeren in de Dark Forest. Geeft niet, het went snel genoeg." en dat was iets wat waar was. Alles leek hier op elkaar voor het ongetrainde oog, maar hij wist ondertussen elk hoekje en gaatje te vinden. Hij moest alleen nog de mazen van de wet opzoeken en doorbreken, maar ook dat was iets waar hij nog decennia de tijd voor had. Wolfheart stapte op de kater af, kwam dreigend voor hem staan zodat hij op hem neer kon kijken. Een grote glimlach kwam op de kater zijn gezicht te staan. "Beloof je dat je blijft? Als je weggaat moet je iets achter laten.." een leven. Hij kon een leven uit Blazestar trekken. Zou hij die kunnen gebruiken voor zichzelf of zou die meteen vervliegen in dit bos van dood en verderf? Het was hoe dan ook een kans die hij niet kon laten schieten.

Onderwerp: Re: I no longer dream ma 6 mei 2024 - 18:33

Zelfs hier voelde Fawnleap alsof ze nog steeds aan het verdrinken was, alsof ze maar net haar hoofd boven het ijzige water kon houden. Elke ademhaling kostte haar moeite, maar zelfs met al haar inspanning kwam er meer uit dan erin, meer water stroomde uit haar bek dan lucht naar binnen. Altijd, constant snakkend naar lucht, terwijl haar longen al half gevuld waren met water. Haar vacht was altijd doorweekt, haar eens pluizige, zachte vacht - nu geplakt aan haar slanke lichaam. Het voelde koud aan, het voelde zwaar aan. Als een last die ze altijd met zich mee moest dragen, net zoals de last van haar voortdurende gevoel van verstikking.

Fawnleap bewoog door het donkere bos als een schim, gemaakt van schaduwen en rook - ze bewoog niet op een normale manier. Ze liep niet zoals gewoonlijk... ze verscheen simpelweg waar ze wilde, om dan weer te verdwijnen. En zo wist ze zich op het juiste moment te materialiseren - zoals nu, met een zwaai van haar staart maakte ze zich bekend aan Blazestar, zowel als medeclangenoot, in leven en ook in de dood. Wolfstar, want in haar ogen zou hij dat altijd blijven. En dus gaf ze de kater een respectvol knikje, zoals je alleen aan een leider zou geven, voordat ze haar ogen vol afschuw op haar ex-mate richtte. "Een deel van jezelf," zei ze om de zin Wolfstar had uitgesproken en die nog steeds als een harde waarschuwing door het donkere bos galmde af te maken. Want één ding was zeker, hoe het ook zou aflopen; Blazestar zou hen niet verlaten zonder iets van zichzelf prijs te geven.

Onderwerp: Re: I no longer dream ma 6 mei 2024 - 20:27

At the end of everything.
Hold onto anything.

Als bloed op wit sneeuw liep hij, en in een zee van niks droof hij. Zijn hartslag was luider hier, zijn levens meer waard ten opzichte van al die het niet hadden om hem heen. Zou het ze lokken? Zouden ze hem gehoord hebben? Of hadden zij hem juist hier gebracht? Blazestar slikte terwijl hij om zich heen keek. Die kracht zouden ze te toch niet kunnen hebben? Maar waarom zou starclan hem hier brengen? Het bloed in zijn aderen bevroor- Starclan...- wat wilde ze van hem? Waarom werd hij steeds over al en nergens in het dodenland gedropt?

Zijn oren schoten in zijn nek toen Wolf's stem door het woud heen klonk, en zijn blik verstarde toen uit de mist het monster sloop, zijn adem vondt een abrupte stop toen zijn longen zich vulde met de ijzere lucht van bloed. Altijd vloeiend, altijd druppend.. Zouden zijn wonden hier ook niet helen? Zou hij gedoemd worden hier voor altijd te bloeden? Strafte starclan hem voor zijn keuzes? Welke keuzes? Crystalstar had hem iets gevraagd wat hij niet bieden kon- Routnose was zelf vertrokken- Hij had niks gedaan? Nee- nee, de monsters hadden hem hier heen getrokken vanacht. Hij had hem hier getrokken.

Wolfheart had eerder al de regels van de sterren gebogen, en zo te zien had hij deze lust nog steeds in ieder deel van zijn bestaan huizen. Toen de kater voor hem weer sprak sloeg de leader zijn nagels in de modder onder zijn poten. Een minachtende snuif volgde. "Ik hoef nergens aan te wennen kindermoordenaar" snauwde hij, zijn ambere ogen waterig- angst was tot diep in zijn lijf gegraven, wetende dat Wolfheart niks meer te verliezen had. Wetende dat zijn kloppende hart nog nooit zo fragiel geweest was als nu. Starclan..waar bleven ze? Wanneer zouden ze ingrijpen? Konden ze hier wel ingrijpen?

Gespannen stapte de kater naar achter toen de dode hem benaderde en boven hem uit begon te torenen. Terwijl zijn grijns zich een permenante plek in groef op de leader zijn netvliezen. Hij zou niet blijven, hij kon niet blijven- niet hier, nooit hier. Hij moest terug, terug naar zijn nest, terug naar zijn kinderen, terug naar hawk- "Houd je be-"

Hij had haar niet gezien- hij zag enkel wat hij wilde zien en zij was het laatste dat hij spotte wilde. Maar toen haar stem door zijn lichaam heen groef en haar aanwezigheid alle zintuigen in zijn lichaam tastte, stopte zijn versnelde hartslag terwijl hij zijn buik dichter tot de modder bewoog. Ze was hier- hij was hier- En Blaze? Kon hier geen seconde langer blijven. Uit wanhoop haalde uit naar alles wat hij pakken kon- woest door angst haakte hij zijn nagels aan alles wat ze raken konden. "Flikker op! Allebei- Laat me met rust!" wanhopig deinsde hij verder naar achter toen zijn poten weer grond vonden- hopend keek hij naar het resultaat. Als hij nu niet weg kon komen wat het geweest met hem...als hij hier stierf- hoe groot zou de kans zijn dat starclan hem niet bereiken kon?.

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

Onderwerp: Re: I no longer dream Gisteren om 19:55

Grote gele ogen waren gericht op de leider die voor hem stond. De leider die hij nog had moeten zijn. Maar dat maakte nu niet uit, hij had de kans van zijn leven recht tegenover hem staan op dit moment. Vanuit zijn ooghoek dook nog een schim op. Aasgieren - allemaal als ratten op rottend voer af. Maar het was Fawnleap, ook zij had een connectie met de WindClan leider.

Kindermoordenaar. "Woorden doen pijn, Blazestar." meldde de kater op neutrale toon. Niet dat hij het verwijt nooit eerder gehoord had. Sterker nog, het stond zeker in de top 10 van dingen waar voor uitgemaakt was. "Geen uitspraken doen over dingen waar je de helft maar van af weet." het was duidelijk wie er meer op zijn gemak was op deze plek, want hij zag de nagels van de kater steeds verder in de grond hakken. Een kort lachje ontsnapte de grote bruine kat. "Kijk je uit dat je je niet te diep in graaft? Want dan kom je nooit meer weg hier."

Snel wegkomen, dat was waarschijnlijk het engiste dat er door de kop van leider ging. Zo snel mogelijk weer terug naar de clan komen. Of het veilige StarClan. Dat gaf Wolfheart de tijd om zijn eigen plan te overdenken. Hij wou een leven uit de kater trekken, eentje voor zichzelf. Hij had geen idee of hij er iets mee kon in dit dode land, maar toch.. als hij het nu niet probeerde dan zou hij de kans nooit meer krijgen.

Of....

Hij kon natuurlijk ook wat meegeven aan zijn vriend. Iets anders dan woorden en beloftes. StarClan had hem dan wel van zijn krachten als leider gestript, maar hadden ze werkelijk alles meegenomen? Waren ze niet wat vergeten? Had zijn tijd in de Dark Forest hem misschien nieuwe krachten gegeven waar hij nog niets van af wist? De grijns keerde terug op zijn gelaat terwijl hij zijn plannetje in elkaar puzzelde. Blazestar stond ondertussen wild om zich heen te maaien, een poging om iets van houvast te vinden om weg te komen. Toen de kleine kater weer gekalmeerd was stapte Wolfheart opnieuw naar hem toe, dichterbij.

"Blazestar, omdat je niets aan mij wilt geven..." hij zuchtte diep. Zo teleurstellend. "Heb ik iets om jou te geven. Met mijn leven geef ik je instinct, een derde oog om altijd achterom te kijken. Je zult het nodig hebben." Wolfheart sloot zijn ogen en drukte zijn neus tegen die van de leider aan. Voor een halve seconde brandde het bekende gevoel dat hoorde bij het geven van een leven, maar het was veel te kort. Het klopte niet. Maar er was iets gebeurd, een connectie was gemaakt. Zijn pupilloze ogen vlogen open en werden groot. Had hij..? Hij kon nu elk moment een klap van de kater voor hem verwachten, maar de bruine Somali was aan het verwerken wat er net gebeurd was tussen hen beide. Dit was nieuw.

WOLFSTAR

Fear might be the death of me, fear leads to anxiety