I love you so

Nog loom van de slaap draaide de poes zich op haar rug en rekte zich uit, totdat een withete pijn haar weer heel snel wakker maakte. Met een grimas op haar gezicht gaf ze haar manke achterpoot een aantal likken en wreef over ze zere plekken, waarna de pijn alweer snel wegebde. Het was nog altijd wennen, zelfs nu er alweer zoveel moons overheen waren gegaan. Nog regelmatig zakte ze door haar poot heen, of vergat ze in haar bewegingen zelfs volledig dat een van haar poten amper meer functioneerde. Het hielp haar al slechte motoriek niet bepaald, maar ze hoopte vooral dat haar kindjes er geen last van hadden. Het liefst zou ze eindeloos met hun ravotten, zoals windclanners dat deden, maar goed. Wellicht moest ze dat maar op andere manieren goed maken.
De poes legde haar kop need, waarbij ze met haar snorharen haar dochtertje kietelde. "Waar denk je aan Viooltje van me?" murmelde ze warm terwijl ze het meisje een kus op haar bol gaf.

&Violet.

Violetkit schrok wakker door de plotselinge beweging die haar moeder maakte. Hoewel ze zo vaak aan het dagdromen was, was ze eigenlijk een heel lichte slaper - of misschien was het juist omdat ze gewend was snel uit haar dromen te moeten opschrikken omdat iemand haar riep. Ze keek mama aan met haar tweekleurige oogjes terwijl die over haar achterpoot likte, en toen haar hoofd weer neerlegde, vlak naast Violetkit. Mama's snorharen kietelden haar zij, maar ze was niet het type kitten dat begon te giechelen door gekieteld te worden. Met bedachtzame blik keek ze Routnose aan toen die vroeg waaraan ze dacht. "Waarom doet je poot pijn?", vroeg Violetkit na een kleine seconde stilte. Ze was oplettend, en had gemerkt dat mama geen gewicht zette op de poot, of dat ze dat plots leek te vergeten en er dan een uitdrukking van pijn over haar gezicht gleed. Wat ze niet begreep, was hoe dat kwam. Ze had nooit gemerkt dat mama zich pijn gedaan had, en de pijn leek er altijd te zijn. Maar dat kon niet, toch? In haar gelimiteerde ervaring had pijn altijd een oorzaak, en was het altijd van tijdelijke duur. Ze hoopte dat dat voor mama ook zo was. Mama verdiende het niet om pijn te lijden.

Een zweem van een glimlach sierde kort haar lippen. Ze had altijd wel beseft dat ze het hen ooit zou moeten leggen, maar ze had gehoopt dat ze nog even in deze bubbel had kunnen blijven. Hun kleine eilandje van alleen een gelukkige familie, zonder de littekens die ze van haar verleden droeg. Oh Starclan, hoe graag ze dat hoofdstuk af zou sluiten. Maar zo makkelijk was het leven niet, en haar kinderen verdienden de waarheid. Of tenminste, een waarheid verpakt in zachte woordjes, die het behapbaar maakten voor een kit zo zacht als Violet. "Ik heb een ongelukje gehad met een vos," wat haar niet verbaasde, was dat het Violet was die haar er het eerste naar vroeg. Het was zij of Parsnip geweest, maar die laatste was te druk bezig met de hele nursery verkennen. Routnose legde een poot over het meisje heen in een omhelsing. "Maar dat is alweer lang geleden hoor, soms is het alleen nog een beetje stijf," ze neusde langs haar oor. "Sorry dat ik je liet schrikken Kaboutertje,"