Teardrops on my face

Rainkit liet haar blik buiten de nursery gaan, waar ze sneeuw als een wit deken over de grond zag liggen. Ze vroeg zich af hoe het aan zou voelen aan haar poten. Waarschijnlijk koud en nat. Soms kwamen er katten binnen die enkele sporen sneeuw achterlieten en Rainkit had al eens geprobeerd om met haar pootje te voelen hoe dat het aanvoelde, maar ze was er niet echt tevreden mee geweest. Het voelde koud, nat en onaangenaam aan en hoewel Rainkit het meestal vervloekte om gevangen te zitten in deze ruimte vond ze het aan de andere kant wel prima dat ze tenminste niet door die sneeuw heen hoefde. Haar blik gleed naar opzij en haar oren prikten naar boven toen dat ze Pinepaw herkende, haar familie. Kwam hij haar bezoeken? De kleine kitten kwam overeind en struikelde naar hem toe, geïrriteerde zijnde met zichzelf omdat ze haar evenwicht nauwelijks kon bewaren. Dat kon beter!

Dit was de eerste sneeuw die hij meemaakte en hij kon wel begrijpen waarom zoveel katten het vervelend vonden. Maar stiekem was er een deel van hem die als een kitten er nog best in zou willen spelen als hij de kans had. Dit was alleen helaas niet het geval, want er werd van meer verwacht nu hij een apprentice was. In ieder geval had hij deze keer koers gezet naar de nursery, misschien met een slecht excuus om toch een reden te hebben om mogelijk in de sneeuw te kunnen spelen. Hij had nog amper een paar stappen binnen de nursery gezet toen er een kitten naar hem toe kwam. Het was duidelijk dat ze nog niet heel stabiel was op haar pootjes, maar dat zou snel genoeg veranderen wist hij. "Hey, wat is er?" Vroeg hij dan ook. Misschien wilde de kitten iets van hem. Als hij zich het goed herinnerde was dit een nichtje van hem, dat was iets dat zijn moeder hem had verteld in ieder geval.

Rainkit kwam wiebelig tot stilstand voor de kater. Ze liet haar blik kort naar zijn pels glijden, concluderend dat ze wel kon begrijpen waarom dat ze familie waren. De kleur en het patroon van hun pels was misschien niet exact hetzelfde en hun kleur ogen ook niet, maar er waren wel bepaalde dingen waar ze aan kon herkennen dat ze van dezelfde stamboom waren. ”Spelen!” sprak ze op een ongeduldige toon. Ze had hier lang genoeg alleen gezeten en alle kittens waren weer aan het slapen. En ze vond het spannend om met een oudere apprentice te spelen. Ze wist dat zij soms iets ruiger konden zijn en dat vond ze stiekem wel leuk. Misschien wilde Pinepaw zelfs wel met haar sparren! Dat had ze twee apprentices gisterenavond nog zien doen en zij wilde dat ook kunnen!

De kitten was heel duidelijk in wat ze wilde en hij kon een glimlach dan ook niet onderdrukken. "Wat wil je doen?" Het zou hem niks verbazen als ze al een duidelijk beeld had van wat ze wilde doen. Maar hij wist zeker ook nog wel wat spelletjes mocht ze geen idee hebben. Alleen was het wel altijd de vraag wat verstandig was voor nog zo'n jonge kitten. Maar eerlijk liet hij zich als kitten ook niet tegenhouden door zijn leeftijd, dus wat ze ook mee zou komen, waarschijnlijk zou hij ermee instemmen.