I'm on the edge of glory

Onderwerp: I'm on the edge of glory zo 22 jan 2023 - 11:41

Natuurlijk had hij de waarschuwing wel gehoord van Wolfblood omtrent ThunderClan. En zijn mentor had hem ook nog gezegd dat hij voorzichtig moest zijn in de buurt van de grenzen, maar Oakpaw zou Oakpaw niet zijn als hij het gevaar met eigen ogen wilde zien. Op dat vlak was hij een beetje zoals Pinepaw en dus kon hij dat zijn broertje ook niet kwalijk nemen. Hoewel zijn mentor en hijzelf volop bezig waren met jachttechnieken had zijn mentor hem ook al enkele simpele basistechnieken geleerd wat het vechten betrof. Hij was er van overtuigd dat als een apprentice van zijn leeftijd hem aan zou vallen, dat hij zichzelf best wel kon verdedigen. En dus liep hij op zijn gemakje naar de grens dat ThunderClan met ShadowClan verbond, om zich heen kijkend om te zien of er geen patrouille in de buurt was. Settledstar en zijn moeder zouden het hem niet bepaald in dank afnemen als hij zo op avontuur zou gaan. En hij wilde er ook maar niet aan denken hoe Wolfblood zou reageren. Met een nieuwsgierige blik in zijn ogen keek Oakpaw naar het bebost gedeelte van ThunderClan, zich afvragend of er apprentices van zijn leeftijd waren die dapper genoeg waren om alleen door het bos te wandelen. De sneeuw voelde zacht en koud aan onder zijn poten en Oakpaw rilde terwijl hij wachtte totdat er beweging te zien zou zijn aan de andere kant.

@Loudpaw.

SPICY LIKE PEPPER

Yo, yo, yo
If you don't shut your mouth,
I'ma shut it for you, punk

Ze was al eens over het Thunderpath geweest. Het was helemaal niet zo eng als de verhalen hadden verteld! Ze bezocht nu regelmatig het stinkende pad om enkel de rush te voelen. Nu was ze dus ook ontsnapt aan de poten van Coldstreak, haar mentor. Hoewel ze hem nog steeds geweldig irritant vond, had ze wel erg veel plezier in het trainen. Ze wilde de kick weer voelen. Daarom bewoog haar grote lichaam zich door het struikgewas. Haar pootkussentjes raakte het vettige gras aan. Ze keek om zich heen, geen monster te bespeuren, maar haar nekharen kwamen een beetje overeind. Ze werd bekeken.

♡

Loudpaw

Oakpaw’s hart maakte een sprongetje toen dat een andere kat in zicht kwam. Het leek op een apprentice, ongeveer even groot als hijzelf en ook van dezelfde leeftijd. Hij grinnikte toen dat hij haar nekharen overeind zag komen, alsof hij één of ander groot gevaar haar vormde. Dat deed hij niet. Hij was hier immers enkel om meer over de boskatten te weten te komen en niet om haar uit te dagen, ook al wist hij dat de helft van haar Clan dat waarschijnlijk niet zo zou zien, zeker niet met de spanningen tussen ShadowClan en ThunderClan. Maar hij kon het er altijd op wagen, toch? ”Hey!” riep hij naar haar toe. Het was nu nog stil bij het Thunderpath en niet veel monsters leken er hier te zijn. Hij hoorde gegrom, maar dat klonk heel vaag, alsof het monster ver weg was. Ze waren alleen voor het moment en Oakpaw verborg zijn nieuwsgierigheid niet terwijl hij naar de overkant bleef turen.