[Leven 5] Have i given enough?

Ergens was zijn lichaam gaan stoppen met schokken. Ergens had het rust gevonden in de weilande van sterren. Een veel aangenamer uitzicht dat zijn den en al haar geesten. Een veel rustigere plek dan de duistere hoekjes van Dark forest. Geluidloos stapte hij door het hemelse gras, zijn poot die anders niet meewerkte uitproberende. Een weemoedig gevoel gaf het hem er weer op te kunnen staan, en voor het eerst in zijn leven wilde hij er weer op rennen, op sprinten. Jammer was het wel een beetje dat hij in dit prachtige paradijs waar alles geweldig zou moeten zijn, hij zich dit niet kon veroorloven. Nee in plaats daarvan wachtte hij op de starclanner die hem verder zou helpen. De kat die hem terug zou sturen en hem het bewijs zou geven die hij nodig had zijn kinderen terug te keijgen en zijn clan te leiden. En dus zette hij zich schrap, liet hij zijn blik op de starclanner vallen toen deze zich toonde...en wederom brak zijn hart bij het zien van zijn jonge geest...

[Gesloten]

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Was zijn clan helemaal gek geworden? Oh wat een domme vraag, dat waren ze al generaties op generaties. Iedereen wees met liefde poten naar elkaar, het was diens schuld, nee diens schuld. En het eindige keer op keer met zinloze dood. Niemand leerde, ooit. En zo ook leek dat het geval van leiders, die keer op keer hun punt probeerden te bewijzen, en dan veelal werd en bloed verspild. En nu was het geval van iemand die iets probeerde te bewijzen door zijn eigen bloed te verspillen. En hoewel hij met die spijtige blik op zijn kop naar hem keek, keek Gorsepaw terug met enkel minachting. “Je bent een dwaas.” De woorden kwamen er niet eens kwaad uit. Nee, het was meer teleurstelling, verdriet. Waarom dacht hij dat dit de enige manier was?

Hij had niet geweten wat hij verwachten kon. Maar medelijden was in iedergeval geen optie geweest, dat had hij al wel verwacht. Maar toch- toch voelde het vreemd om de minachting op het gezicht van een kind te zien. Starclan vergat wel is dat levende clan katten niet zoals hen waren. Blazestar was niet gehuld in een laken van onbreekbare onschuld. Blazestar zuchtte, hij nam het Gorse niet kwalijk, hij was nog jong, starclan verdomme hij was nog een kind. "Klopt" mauwde hij kalm terwijl hij voor zich uit staarde- hij zag geen velden, geen sterren, hij zag enkel de gezichten van zijn kinderen. Had hij beter stil kunnen blijven? Had hij een leugen moeten verzinnen? Eerlijk hij had in al die tijd die opties niet eens in gedachten gehad, hij was enkel kwaad geweest. Zo ontzettend kwaad. "Maar nu weten ze in ieder geval dat ik een dwaas ben zonder bloed aan mijn poten" Behalve Rabbit dan- zij wist hoe starclan kon oordelen over wie wel en wie niet terug keerde. Zijn blik verplaatste naar de jonge apprentice "Ik doe verdomme m'n best" een kleine humorloze grinnik ontsnapte hem "Sorry, mijn problemen zijn de jouwe niet Gorse-" Of terwijl, je bent te jong voor de problemen van een volwassenen. Een kleine glimlach trok aan zijn mondhoeken, Ze zouden moeten stoppen met Gorse sturen, hij zou moeten spelen, rond rennen en oudere op de tenen trappen- zoals een apprentice hoorde te doen.

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows