WANT

Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de welbekende grijze vacht van de Medicine Cat Apprentice tussen de bosjes zag. Ze was vast plantjes aan het zoeken of zo, je weet wel, Medicine Cat dingen doen. Brackenfire was aan het jagen, en hij had zojuist zijn prooi gevonden. Stilletjes dook hij in een jachthouding en sloop hij wat dichterbij. Een beetje wiebelen met het kontje, en hoppa! 'WAAHH!' Riep hij luid terwijl hij lachend bovenop haar landde. Hij had haar mooi te pakken!

Mousepaw

Mousepaw kon wel een beetje jagen, net zoals vechten. Ze had immers voor een korte tijd een normale apprentice training gehad. Maar dat werd stopgezet toen ze een high-rank toegewezen kreeg. Nu was het niet meer nodig voor haar om die vaardigheden te beheren. Al haar aandacht moest naar het genezen. Iets; wat ze wel jammer vond. Niet zo zeer het feit dat ze niet haar eigen voedsel hoefde te vergaren. Maar dat ze in een gevecht niet haar mannetje kon staan, was wel eng. Want ze maakte wel vrij veel vijanden. De grijze kattin schreeuwde bloederige moord toen ze tegen de grond gedrukt werd. Maar haar schrik verliet volledig haar lichaam toen ze de bekende ogen van Brackenfire zag. Hij lachte, natuurlijk deed hij dat; dit was maar een spelletje. Hij wilde haar niet oprecht pijn doen. Man; ze had echt een slecht geweten. Dit is niet de eerste keer dat een clangenoot haar het stuipen op het lijf jaagde. "Bracken mijn god," ademde ze terwijl ze hem flink por tegen zijn borst gaf. "Beter ga je nu van me af voordat ik die grijns van je smoel af sla." Nu was het haar beurt om te lachen en hem van haar af te worstelen.

Zijn idiote grijns verdween voor geen seconde van zijn gezicht. Ze was echt héél erg geschrokken. Oh, ze had d'r gezicht moeten zien. Lachend ontving hij de por op zijn borst, maar hij maakte geen aanstalten om van haar af te gaan. 'Ooh, wat een dreigement,' miauwde hij plagend, voorover buigend. 'I'd like to see you try,' miauwde hij met een lage stem, zijn groene ogen uitdagend glinsterend.

De grijze poes grinnikte om zijn woorden en haalde nonchalant haar schouders op. Ze had hem gewaarschuwd, maar als hij niet wilde luisteren. Dan moest hij het maar voelen. Mousepaw zette haar achterpoten tegen zijn onderbuik aan, en zette flink veel kracht. "Tskk je bent wel dik geworden zeg." Plaagde ze terwijl ze haar poten nu ook in de strijd ging gooien, die extra steun had ze wel nodig. "Hoeveel weeg je nu? Een ton?" Ging ze bespottend veder, maar er was nog wel altijd een speelse toon aanwezig in haar stem.

'Hey!' Riep hij uit toen Mousepaw hem van haar afduwde. Met een huff rolde hij van haar af, maar kwam snel weer overeind. Hij schudde quasi-verontwaardigd zijn kop bij haar woorden. 'Nou nou zeg, heb je niet geleerd lief te doen?' miauwde hij, zijn tong naar haar uitstekend. 'Zal ik het je laten voelen? Dit keer ga ik echt op je zitten hoor.' Met die woorden kwam hij weer op haar af, proberend haar omver te duwen zodat hij bovenop haar kon zitten.

Mousepaw lachte toen ze de kater hoorde roepen. In haar ooghoek zag ze hem over de grond heen tuimelen. Maar hij kreeg zichzelf snel weer op zijn poten, al ging het niet helemaal zonder geluid. Ze hoorde hem wel puffen. De grijze poes nam een voorbeeld aan hem en begon haar lichaam omhoog te hijsen. Maar dat ging moeizaam; al haar ledenmaten voelde opeens heel zwaar aan. Had ze te lang op de grond gelegen? Nee dat kon niet- verkeerde positie misschien? De poes trok aan haar oor toen ze de kater veder hoorde praatten. Maar voordat ze een gepaste opmerking terug kon maken kwam hij al weer op haar afgerend. Zeker om zijn eerdere bereiding waar te maken. Ze wilde aan de kant springen, maar haar lichaam reageerde te laat. En dus ging ze weer ten onder. "Je bent echt een pestkop," beet ze hem grijzend toe. "Je kan echt niet op mij rekenen hoor, de volgende keer als je medische hulp nodig hebt." Het was een leugen, niet omdat ze een kat in nood niet kon negeren of zoiets stoms zoals dat. Maar omdat dit Brackenfire was, en hem kon ze nooit weigeren.

Mousepaws reacties waren niet te evenaren met die van hem, maar hij was natuurlijk ook een super Warrior. En Mousepaw kreeg ook nauwelijks vechttraining meer, maar goed. 'Je bent echt een pestkop,' beet ze hem grijzend toe. Brackenfire spiegelde haar grijns. 'Speciaal voor jou,' miauwde hij terug. 'Je kan echt niet op mij rekenen hoor, de volgende keer als je medische hulp nodig hebt.' Bracken lachte, zijn poten op de grond naast haar zettend zodat hij haar niet volledig plette. Zo lief was hij dan ook wel weer. 'En ik zal je niet redden, als je ooit in een gevecht terecht komt, Missy.'

'Speciaal voor jou,' Die woorden bleven langer hangen dan ze had gewild, het echode door haar kop heen. De poes kon haar lichaam op dit moment bijna niet voelen, het was alsof ze aan de grond genageld was. Ja, ze had extra gewicht op haar. Maar dat was niet de reden dat haar lijf zo reageerde. Er was iets anders aan de hand. Iets wat de kattin niet kon plaatsen, ze was toch niet ziek geworden? De lach van de kater dreunde door haar oren heen. En toch, was het een fijn geluid. Brackenfire positioneerde zichzelf op zo'n manier dat er wat minder druk op haar lag. Of dat was zeker de intentie erachter; al verbeterde het haar situatie niet echt. 'En ik zal je niet redden, als je ooit in een gevecht terecht komt, Missy.' De grijze kattin snoof en tikte met haar poot op de grond. "Oh, dat hoeft ook helemaal niet. Er zijn genoeg andere katten die mij wel komen redden dan."

Hij was zo dichtbij, het was bijna verstikkend. Alsof alle lucht uit haar longen gedrukt werd. Ze trok aan haar oor ze hem erin hoorde smoezen. Hij beweerd zo sterk te zijn dat hij elke kat die Mousepaw om hulp kon vragen- makkelijk in een gevecht kon verslaan. Ze snorde om die opmerking, en schudde met haar hoofd. "Je bent wel heel erg vol van jezelf of niet?" Een duivelse grijns speelde langs haar lippen toen ze besloot om de diepte van het water te testen. "Maar anyway, ik denk niet dat je dat zou kunnen hoor Bracken. Ik heb best wel veel connecties, en-" Ze deed haar best een lach te onderdrukken, ze moest immers serieus blijven. "En daar zitten zeker ook wat stoere katers bij waar jij toch echt geen match voor bent."

Een kleine piep verliet haar bek toen hij nog meer druk op haar uitoefende. Haar lichaam lag zowat plat tegen de grond aan. 'Die wil ik dan wel eens ontmoeten. Dan zal je vanzelf zien hoe ik ze één voor één versla,' Sprak hij zijn stem zo zoet en slijmerig al honing. En die twinkel in zijn ogen was haar ook niet ontgaan. Hij moest hier wel van genieten, om de hoge grond te hebben. Hij zal wel anders zingen als de rollen waren omgekeerd. "Tssk, ik kan toch niet hebben dat jij mijn vriendjes in elkaar slaat." Grinnikte ze zachtjes terwijl ze hem provocatief aankeek. "Ik hou te veel van ze om opzettelijk in gevaar te kunnen brengen." Nu was het haar buurt om met een melodieus toon te praten.

Ze kreeg het er warm van, te warm. Zweet dreigde nu al haar hele vacht vochtig te maken, als hij zo door ging dan zal het niet lang duren voordat ze helemaal nat doorweekt was. Mousepaw lachte schamper om zijn woorden maakte weer een poging om onder hem vandaan te komen. Niet dat dat zou helpen, hij had haar volledig in zijn macht. Ze wilde hem gewoon de indruk geven dat ze gevaarlijk was, en dat als hij haar ook maar een beetje ruimte zou geven ze niet zou aarzelen om hem te overmeesteren. Hij moest constant boven op haar blijven als hij dominante positie niet wilde kwijtraken. "Ik kan niet voor andere praten Bracken," ademde ze terwijl ze met haar tong over haar tanden heen gleed. "Alleen over mezelf; en ik kan wel tegen een beetje pijn." Het ging immers hand in hand met plezier, niet?

Hij hield haar nog strakker dan eerst, ze voelde haar spieren helemaal lam worden. Maar dat was maar een bijzaak, Brackenfire- en wat zijn volgende actie zou zijn dat was het enigste wat voor haar op dit moment belangrijk was. 'Oh ja?' Ah, hij was ook soms zo'n tease. Het was verschrikkelijk en heerlijk tegelijkertijd. Ze wilde spreken, tegen hem in gaan. Maar haar mond werd volledig gesnoerd toen hij in haar oor fluisterde, zijn woorden waren zo zoet. Het stond in scherp contrast met de tanden die hij vervolgens in haar nek plantte. Haar hart bonkte in haar keel en er ging van alles door haar lichaam heen, allemaal emoties en gevoelens die ze nog nooit eerder had gevoeld. Het was allemaal nieuw, maar niet verkeerd. "Je speelt met vuur." Slaakte ze hijgend.

Hij voelde haar onder haar, lam en gespannen tegelijk. Hij voelde haar adem in zijn vacht, en hij genoot ervan hoe onregelmatig het was. Hij deed wat met haar. 'Je speelt met vuur,' hijgde ze in zijn oor. Brackenfire greens en liet zijn tanden nog een keer over haar nek gaan, om vervolgens met zijn tong over haar vacht te gaan. Alles was een waas om hem heen. Er was alleen Mousepaw, en niets anders boeide hem meer. Wat voor regels er ook bestonden, het was alleen hem en haar in deze wereld. 'Hmmm..' bromde hij laag in zijn keel, zijn adem in haar nek. 'I've always liked to play with fire.'

Haar hart bonkte zowat in haar keel toen ze de scherpe tanden van de kater nog eens langs haar keel voelde glijden. Ze wist niet zo goed of haar kern zo hard pompte van opwinding of van angst, maar ze voelde zich zo levendig- alsof ze de hele wereld aankon. En misschien was dat ook wel zo; wel als de Brackenfire bij haar zijde had. De medicine cat apprentice voelde een rilling door haar hele lichaam heen trekken toen ze iets nat over haar vacht voelde glijden. Ze durfde bijna niet om te kijken om te zien wat het was; maar ze gokte, nee hoopte dat het maar zijn tong was. 'Hmmm..' Rommelde hij laag, de vibraties ervan kon ze helemaal tot aan haar ziel voelen. 'I've always liked to play with fire.' Ze grinnikte om die opmerking en schudde lichtjes met haar hoofd. "Dat was niet je beste comeback ooit." Ze probeerde hem een speelse por te geven terwijl ze zijn ogen probeerde te zoeken. Zijn prachtige gras groene kijkers, waar ze haarzelf volledig in kwijt kon raken. "Maar ik waardeer de poging." Miauwde ze toen ze eenmaal zijn blik dacht gevonden te hebben. Mousepaw probeerde het vast te houden, net zo straks als hij haar vast hield. "Ik denk dat we echt moeten stoppen nu Bracken, voordat we iets doen waar we later spijt van krijgen." Ze schonk hem een waterig glimlachje, maar het maskeerde zeker niet de pijn in haar ogen. Want hoe graag ze hem ook wilde, ze wist dat het nooit kon. Niet zolang ze in dienst van Starclan was.

Well, het was niet de reactie die hij gehoopt had, maar hij kon er ook wel om lachen. Hij keek haar vurige ogen weer aan en glimlachte. 'Je bent niet snel onder de indruk, huh?' grinnikte hij speels. 'Ik den k dat we echt moeten stoppen nu Bracken, voordat we iets doen waar we later spijt van krijgen.' Zijn glimlach verdween met een zucht, waarna hij haar ook een verdrietige glimlach gunde. Hij wist dat ze gelijk had. Toch wilde hij het niet horen. Hij wilde niet dat er regels waren, codes. Waarom kon het niet gewoon makkelijk zijn? 'Ik weet het..' zuchtte hij, maar maakte geen aanstalten om van haar af te komen. In plaats daarvan neusde hij haar wang. Konden ze het niet gewoon nog even vergeten? De wereld negeren?

Voor even, een paar momenten voelde alles goed. Juist, alsof het zo hoorde te zijn. Het voelde alsof het universum op haar neer keek en glimlachte. Maar dat wist in een paar secondes helemaal om te slaan, nu leek het net alsof ze zich in een regenstorm bevond. Alles was koud en donker- Mousepaw schudde met haar kop in een poging om zulke gedachtes uit haar hoofd te krijgen. Het was niet gezond om zo over de realiteit te denken. Daar zou ze haarzelf alleen maar meer pijn mee doen. Starclan had deze pad voor haar gekoen met een reden. En dat kon nooit verkeerd zijn. Brackenfire had eerst nog speels gereageerd op haar opmerking. Maar nu, klonk hij onzeker. "Je vindt wel iemand anders." Sprak ze zachtjes terwijl ze tegen zijn tedere aanraking in leunde.