| There Is A Light That Never Goes Out | |
|
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 17:29 | |
| Hij was nog niet erg handig in het jagen en vechten, maar bomenklimmen kon de kater wel. Het was niet perse dat hij het klimmen zo geweldig vond, maar gewoon de uitzicht en het gevoel van voldoening als je daar boven zat. Hoger dan iedereen. Sommige bomen waren zelfs zo hoog dat je bijna alle territoriums kon zien. Zo hoog was Hawkpaw nog niet gegaan, maar ooit zou hij dat wel graag willen. Hij had leren klimmen zodat hij zich altijd zou kunnen redden als er bijvoorbeeld iets gevaarlijks rondliep. De kater kon nog niet goed vechten, dus had hij een vluchtroute geleerd van een van de warriors. Hij wist zeker dat Coldstreak hem snel zou leren hoe hij het beste kon vechten, maar dat zou later komen.Toen de kater bij één van zijn favoriete bomen aankwam, zag hij tot zijn grote verbazing Asterpaw in de boom zitten. De donkerbruine tabby zag haar als een goede vriendin. De apprentice wist dat ze niet zo graag klom, dus waarom zat ze daar boven dan? Ze leek aardig hoog te zitten vanaf hier aan de grond. Oh jeetje, als dat maar goed ging. Als ze klom om te oefenen, had ze beter een ervaren apprentice mee kunnen vragen voor het geval dat. Hawkpaw zuchtte zachtjes waarna hij zijn klauwen in de schors boorde en richting de eerste tak klom. Gemakkelijk hees hij zich op de laagste, maar wel een stevige, tak. Met zijn blauwe ogen keek hij omhoog. ”Asterpaw wat in StarClans naam doe je daar?” Zelfs hij was in deze boom nog niet zo hoog gegaan. Wilde hij wel zo snel mogelijk, maar hij wist niet of het nu handig zou zijn om dat te doen.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 17:47 | |
| Zijn vriendin leek doodsbang. Hawkpaw zag met moeite hoe de poes tegen stevig tegen de boomstam ging zitten. Althans, dat dacht de apprentice. Zijn blauwe ogen keken bezorgd naar boven. Hoe moest hij in StarClans naam Asterpaw naar beneden krijgen? Ze waren even oud, even groot en hij was nog steeds geen ervaren warrior. "Hou vol, Asterpaw." miauwde Hawkpaw. "Ik- Ik zal hulp zoeken, okay?" De kater voelde spanning in zijn maag. Voor hem was er geen gevaar, maar wat als de poes naar beneden donderde? Ze had zelf ooit tegen hem gezegd dat ze niet zo van hoogtes hield. Oh waarom had ze nou weer deze boom beklommen. De donkerbruine tabby was niet boos op haar, maar de kater kon ook niet zeggen dat hij blij was met deze situatie. "Houd je gewoon goed vast en probeer zo weinig mogelijk te bewegen." De kater wachtte op antwoord van zijn vriendin. Hij wilde haar hier niet graag alleen laten, maar hoe moest hij haar anders uit de boom krijgen? Oh, Asterpaw, waarom heb je dit nou weer gedaan?
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 18:02 | |
| Okay Hawkie... Naar beneden en hulp zoeken. De kater voelde de druk op zijn schouders. Al Asterpaw nu zou vallen, zou hij het zichzelf nooit vergeven. De kater wilde net naar beneden klimmen toen zijn vriendin angstig zijn naam riep. De kater keek met een knoop in zijn maag omhoog. Wat was er gebeurd? Zijn blauwe ogen zochten tussen de takken door naar zijn mede apprentice. Hij keek naar de tak waar hij haar net nog had gezien, maar zag Asterpaw niet. Waar was ze? Tot zijn grote schrik zag hij haar achterpoten bungelen. Oh. StarClan. Nee. "Houd vol!" schreeuwde Hawkpaw naar boven. De kater boorde zijn nagels in de stam en klom zo snel mogelijk omhoog. Geen tijd te verliezen. Hoe hoger hij kwam, hoe vermoeider zijn spieren werden. Hij had nog nooit zo snel omhoog geklommen. Zo snel als hij kon hees hij zich op de tak, net naast zijn vriendin. De donkerbruine tabby greep de poes bij haar nekvel. "Iwk eb je" miauwde hij met moeite. De kater boorde zijn nagels in de stam. Alsjeblieft... Glijd niet verder Asterpaw.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 18:46 | |
| Oh StarClan ze was zo zwaar! Het lukte de kater nog maar net om zijn eigen gewicht omhoog te trekken. Hoe moest hij twee keer z'n gewicht omhoogtrekken? Ach wat maakte het ook uit, hij zou haar hoe dan ook helpen. De kater voelde hoe Asterpaw, ondanks zijn inzet, langzaam verder omlaag gleed. Hoe diep zijn nagels ook in het hout geboord zaten, ook hij gleed iets verder richting de rand. Come on... Langzaam gleed hij verder en zijn vriendin siste dat hij haar los moest laten. "Nooit," siste Hawkpaw. Hij zou zijn vriendin niet laten vallen. Dat verdiende ze niet. Hij had de tak nog vast. Het moest gewoon lukken! De donkerbruine kater probeerde in alle macht haar omhoog te trekken met als enige resultaat dat zijn voorpoten van de tak afgleden. Geschrokken liet hij Asterpaw los. Het had toch geen nut meer. De kater had het gevoel dat zijn hart in zijn keel zat toen ook zijn achterpoten de tak verlieten en hij naar beneden viel. Hawkpaw klemde zijn kaken op elkaar. Nee! Hoe kon dit gebeuren?! Hier en daar raakte de kater takken. Hij had het gevoel dat als hij eenmaal beneden was, al zijn botten verbrijzeld waren. Elke keer dat hij een nieuwe tak raakte, veranderde hij van positie... Maar hij minderde ook snelheid. Met een harde klap voelde de kater hoe hij met zijn linkerschouder de grond raakte. Een raar gevoel ging door hem heen. Echt verklaren wat hij voelde kon hij niet. Daarna kwam de rest van zijn lichaam wat helaas wel zeer deed. Kreunend bleef de kater op zijn linker zij liggen. Zijn blauwe ogen keken dof om zich heen. Hij zou kunnen opstaan als hij wilde, maar het deed gewoon zeer... Hij wilde gewoon even blijven liggen en zichzelf herpakken. Met zijn blauwe ogen zocht Hawkpaw naar Asterpaw. Zou ze okay zijn? Net zoals hem?
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 20:20 | |
| Met hem ging het prima. Hoe het met Asterpaw ging wist hij niet. Wat Hawkpaw wel wist, was dat hij nooit meer zoiets wilde doen. Vallen dan. Dat was een ervaring die de apprentice nu al wilde vergeten. Gelukkig klonk de stem van zijn mede apprentice. Dank! Eindelijk zag hij haar. Ze kroop naar hem toe waarna de poes haar donkere neus in zijn vacht stak. Hawkpaw hoorde zijn vriendin snikken en murmelen dat het haar speet. De donkerbruine tabby gaf haar zacht kreunend een por tegen haar zij. "Waarom was je naarboven geklommen, Asterpaw? Je hield toch niet van hoogtes?" De stem van Hawkpaw klonk niet boos. Het klonk kalm. Hij wilde weten wat haar bezielde, maar hij wilde niet boos op iemand worden terwijl hij niet eens wist wat er afspeelde in de kop van de ander. Vanbinnen voelde hij zich echt wel een beetje boos, maar niet zo erg dat hij het uitte. Asterpaw was zijn vriendin en hoe kon hij daar nou boos om worden? Naast dat hij het gevoeld had, had Asterpaw ook de consequenties gevoeld. Dat was hard genoeg.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 22:04 | |
| Rustig luisterde Hawkpaw naar het antwoord van de point. Ze wilde van haar angst voor hoogtes overwinnen? Dat was best stoer. De apprentice had daar bewondering voor, maar vreesde dat dit niet echt geholpen zou hebben. Zelf zou hij wel weer in een boom willen klimmen, maar voor Asterpaw wist hij wel bijna zeker dat dat niet zo zou zijn. Toen de ander vroeg of hij okay was, knikte de kater. "Hier en daar wat schrammen en pijn, maar met mij gaat het prima," Nu hij zo lag voelde alles prima. Gewoon rustig liggen zonder al te veel te bewegen. "En met jou?" Hawkpaw had zo zijn best gedaan om haar te helpen, dat hij hoopte dat dit alles niet voor niets was. Ze leek op zich wel okay, maar hij had natuurlijk geen idee wat Asterpaw nu allemaal voelde.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 22:36 | |
| Gelukkig had Asterpaw niet al te veel last van de val. Dat was mooi. Hawkpaw wilde enkel rustig blijven liggen, maar wist dat dat niet de beste optie was. Ze moesten nu echt naar het kamp en daar zouden ze wel kunnen rusten. Zachtjes duwde de apprentice zijn vriendin iets van hem vandaan waarna hij kreunend op probeerde te staan. Voorzichtig en wankelend stond hij langzaam overeind terwijl al zijn spieren protesteerden. De kater wankelde iets wat en voelde de pijn door zijn schouder die de grootste klap had gemaakt. Met opzet probeerde hij zijn linker voorpoot te verzetten om te testen of alles okay was. En dat was het gelukkig. Hawkpaw wist zeker dat zijn schouder dik zal worden, daar was geen medicine cat voor nodig om dat te weten. Hijgend van de pijn bleef hij staan waarna hij met zijn blauwe ogen naar Asterpaw keek. "Denk je dat je op kunt staan?"
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out za 11 jun 2022 - 22:56 | |
| De kater wachtte gespannen af. Oh StarClan laat haar kunnen opstaan! Ze had niks verkeerds misdaan. Misschien was ze een beetje dom geweest, maar iedereen maakte fouten, right? Zijn blauwe ogen keken de poes bemoedigend aan. Ze moest dit kunnen! Zij was de eerste van hen tweeën geweest die zich had bewogen. En ja, toen hij opstond deed het ook wel even zeer, maar uiteindelijk was het voor hem mogelijk geweest. Misschien ook voor Asterpaw? De poes kwam kreunend overeind terwijl Hawkpaw in spanning afwachtte. Tot nu toe zag het er prima uit... Totdat de poes weer met een harde plof op de grond terecht kwam. Hoe moest hij dit nou weer aanpakken. Iets wat wankel stapte de kater op haar af. "Probeer nog eens zonder te steunen op je pijnlijke poot, okay? Desnoods leun je op mijn rechter schouder." miauwde de donkerbruine tabby licht bemoedigend. Het zou zeker zeer doen, maar dit was het beste wat hij nu kon bieden. Helemaal naar het kamp wankelen en weer terug was ook geen optie.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out vr 24 jun 2022 - 15:19 | |
| Het eerste wat hij zou doen wanneer ze terug in het kamp waren, was slapen. Heerlijk uitrusten zonder pijn. Zonder drama. Dat klonk op dit moment echt geweldig. De kater wachtte rustig totdat Asterpaw opstond. Hij had alle geduld van de wereld. Wat zou er nu nog mis kunnen gaan? Het leek iets wat moeilijk te gaan bij zijn mede apprentice, maar het leek te lukken. De kater keek met een zacht zuchtje vooruit. Nu kwam de grootste uitdaging. Hij draaide zijn kop naar Asterpaw, die naar de grond staarde. "Luister Asterpaw, als je denkt dat ik boos op je ben, heb je het mis. Iedereen maakt fouten, okay? Er bestaat geen enkel warrior zonder fouten. Zonder schandalen." Zijn blauwe ogen zochten naar die van haar. "We hebben allemaal fouten gemaakt en die gaan we nog genoeg maken. Het gaat er om wat we er uit eindelijk mee doen. Laat het verleden rusten en zet samen met mij door. Beloof het me." Hawkpaw boeide het niks als je fouten maakte. Iedereen maakte fouten. De ene erger dan de ander. Daar draaide alles niet om. Het gaat om wat je er mee doet. Leer er van of verbeter. Fouten maakten je alleen maar beter. Er was niemand, maar dan ook echt niemand die nog nooit een fout gemaakt had.
|
|
| |
Eden 59 Actief
| |
| |
| |
Steen 112 Actief
| |
| Onderwerp: Re: There Is A Light That Never Goes Out vr 1 jul 2022 - 16:51 | |
| Dit allemaal was inderdaad een fout geweest. Gevaarlijk en misschien een beetje roekeloos, maar wat was het leven zonder die acties? Iedereen maakte fouten en iedereen raakte wel eens in de problemen. Hawkpaw zou er zelf wel weer boven op komen. Makkelijk zelfs. Hij kon het Asterpaw vergeven. Ze stonden hier immers allebei. Levend. Zijn spieren protesteerden tegen elke beweging die hij maakte, maar wat boeide dat? Ze stonden hier gewoon. Uit een meters hoge boom gevallen en ze stonden hier. Misschien was dit alles niet de bedoeling, maar keek nou hoe sterk ze waren. Samen. Waarom kon Asterpaw dat niet inzien? De kater keek haar bezorgd aan vooral toen ze wegkeek van hem. Haar woorden klopten, maar ze boeiden hem niets. Helemaal niets. "Dat klopt... Dat klopt helemaal." Hawkpaw ging dit niet ontkennen, maar hij ging het gebruiken. "Maar kijk nou naar ons Asterpaw. Wij staan hier gewoon. Geen verloren geheugens. Geen verloren levens. Elke warrior riskeert zijn leven voor zijn Clan. Lang niet alle katten maken het tot elder, maar wat dan nog? Ik sterf hier liever samen met iemand die alles voor me wilt doen, dan dat jij enkel zou sterven."
|
|
| |
|