[Das pech, leven weg] Born wild

Met een flitst schoten haar ogen weer open. Nog steeds hijgend van het gevecht, nog steeds de woede in haar felgele ogen. Wat was er gebeurd? Ze had geen grond meer gevoeld en nu leek haar poot. Haar poot leek oké, wat? Ze keek naar beneden, naar haar poot die niet meer kapot was. Naar het gras wat zachtjes haar vacht streelde. Toen keek ze op, tussen de sterren. Ze was in StarClan. Alweer. De keer met Gorsepaw stond nog veel te vers in haar geheugen. Deze plek wantrouwde ze inmiddels net zo veel als Dark Forest. StarClan had haar een leven afgenomen, Newtspark had dat nog niet gedaan. Dus wie had werkelijk de juiste bedoelingen. Toch was haar geloof, haar respect voor StarClan enorm groot. Maar was het onaantastbaar? Was iets dat eigenlijk sowieso, was niet alles aan tastbaar. Zelfs StarClan. Goed, dit keer had ze het aan haarzelf te danken. Dat wist ze ook wel. Haar lichaam levenloos beneden aan de klif. Dat had ze zelf gedaan, maar ze had haar redenen. Ze wist waarom ze het deed. Om ThunderClan te beschermen, om Smouldertongue te behoeden voor meer pijn. Ze zal voor hen sterven, ze zal ze veilig houden. Vrij van verraders. Vrij van onredelijkheid.

[Gesloten]

[Das pech, leven weg] Born wild BK21THfe_o

here you come

× with a shield for a heart ×

Dit voelde nog meer bizar dan levens krijgen. Eén moment vloog hij door de lucht, en het andere moment landde hij in een compleet andere wereld. Doodgaan was een belevenis die hij liever niet meer wilde herhalen. De angst die hem voor dat éne kleine moment over had genomen toen hij wist dat er geen houden meer aan was. En wat als hij de val wel had overleefd? Hoeveel pijn zou hij moeten ervaren totdat hij zou smeken om uit zijn lijden verlost te moeten. En hij zou het na vandaag verdomme nog acht keer moeten doen.

Met een schok opende hij zijn ogen tussen de sterren. Ze waren overal in het gras onder zijn poten. Hijgend keek hij naar de grond, voordat hij registreerde dat hij in StarClan was. Het duurde nog een moment voordat hij realiseerde hoe ongelooflijk kwaad hij was. Die bitch. Dat ongelooflijk, dwaas, lomp stuk vlees dat geen enkele hersencel in heel haar dikke kop had. Settledstar kroop overeind en had enkel de wilde drang om iemand te slaan. Hij voelde zich verrassend goed hier in de sterren, buiten het feit dat hij net negen levens had ontvangen en direct een had verspild. Door haar. Waar was ze? Hij wilde haar in stukken klauwen.

En verdomme, zijn gebeden werden nog geantwoord ook. Daar was ze. ‘Jij!’ siste hij woest. Hij stampte naar haar toe als een dolle stier, nagels en tanden ontbloot, twee keer zo groot nu zijn hele pels overeind stond. ‘Heb je nu je zin, jij dwaas?! Jij stomme doos, jij gestoorde maniak!’ Hij wist niet of hij haar überhaupt kon raken. Hij wilde dat hij nog al haar levens uit haar zou kunnen scheuren. Hij wist niet hoe Starclan werkte, maar iemand moest hem tegenhouden om haar niet permanent uit iedereens herinneringen te slaan. ‘Wat denk je te bereiken? Nu zijn we samen dood door jouw gestoorde acties.’ Werkelijk, wat had ze op haar heupen gekregen? Hij had het haar haarfijn uitgelegd en niet drong door die dikke schedel van d'r. ‘Ik hóóp dat ik eerder terug ben zodat ik je permanent hier kan houden.’

× and a sword for a tongue ×

Elyon

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Ooh top, Settledstar was er ook. Ze hoorde hem luid en duidelijk aan komen stampen. Ze draaide zich om en liet hem rustig tieren. De woede was uit haar felgele ogen en had plaatsgemaakt voor een ijzige kalmte. “Ben je klaar?” Miauwde ze. Toen ze een korte stilte had laten vallen. “Dus jij denkt terug te komen? Dat zullen we nog wel eens zien. Hoe vergevingsgezind StarClan is.” Daar had zij inmiddels namelijk nogal ervaring mee. Dat dat lang niet altijd het geval was. Ze vroeg zich af hoe leuk ze het zouden vinden dat er een dolle rat in hun territorium liep te schreeuwen. Sowieso had ze nog steeds haar twijfels of hij zijn levens wel ontvangen had en überhaupt terug zou mogen. Ze had het al laten bezinken dat ze weer een leven kwijt zou zijn. Dat dat leven afgenomen zou worden, daar had ze dan niet bepaald zin in. Nare bezigheid was dat. Maar goed, ze accepteerde de consequenties van haar daden. Nu kon ze in ieder geval zien, hoe eerlijk Settledstar over zijn levens was. Het zou immers niet het eerste leugen zijn waar ze hem op had betrapt, ze wist zeker dat hij iets met de dood van Newtspark te maken had. Dat kon niet anders, daar was ze van overtuigd. Het was geen ongeluk. Net als dat dit geen ongeluk was, dat ze hier nu samen voor StarClan stonden.

De stilte en vrede in Starclan werd verstoord door de luid echoënde woorden van twee ruziemakende katten. Eén daarvan was net nog in Starclan geweest, slechts een paar uren geleden, en de ander was ook een vaste klant. Twee leiders, gezegend door hun voorouders met negen levens, maar die vastberaden leken om die zo snel mogelijk weg te gooien en om zich ondertussen als kleuters te gedragen ook. Winddancer liep naar hen toe, haar oortjes in haar nek geplooid, haar anders zo vrolijke groene blik op onweer. Even stond ze stil, keek ze toe naar de woorden die ze elkaar toeslingerden. Settledstar, die dreigde de Thunderclan leider te vermoorden, en Eveningstar, die zich afvroeg hoe vergevingsgezind Starclan was. "Nu al terug?", mauwde ze, haar zoon eerst en vooral aankijkend. Haar stem was stil, maar kil, en de sterren in haar vacht glitterden gevaarlijk. "Noem je dit verantwoordelijkheid? Is dit hoe leiders zich moeten gedragen?" Ze keek nu ook Eveningstar aan. Ze had van hen beiden beter verwacht. Ze zouden een voorbeeld moeten zijn voor hun clan en ze zouden hun levens moeten gebruiken voor goede dingen, in plaats van zichzelf van een klif te werpen in een kibbeling die uiteindelijk nergens over ging. Ze zouden hun clans in oorlog storten, ze zouden zo veel verpesten - en voor wat? Allemaal over een medicine cat die haar rug naar Starclan gekeerd had en nu de eeuwigheid zou slijten in Dark Forest? Als ze zo door zouden gaan, zou dat straks ook hun lot zijn. Starclan had geen oneindig geduld.

here you come

× with a shield for a heart ×

Oh bij de sterren. Dat wicht haalde bloed onder haar nagels vandaan en hij kreeg nu heel erg veel zin om te testen of je ook iemand in StarClan een tand uit de bek kon slaan. Maar ze werden gestoord door.. oh nee. Zijn moeder. Dat kon er ook nog wel bij. Maar hoe ze tegen hem sprak, viel compleet in het verkeerde keelgat. ‘Ik?!’ snauwde hij naar zijn moeder. Hij was er nog steeds niet over uit of hij haar zou kunnen vergeven. En voor iemand die nooit de verantwoordelijkheid voor hem had genomen, had ze nu wel lef. Had hij in ieder geval iets van haar meegekregen. ‘Ik weet niet of je ogen hebt, moeder. Maar zij viel mij aan.’ Hij zou zijn klauwen in onschuld wassen. Hij snoof bitter en weigerde Eveningstar nog langer aan te kijken. Hij stapte naar Winddancer toe en keek haar met ijzige dwang aan. ‘Stuur me terug. Werk je magie. Bewijs haar maar hoe ver ze ernaast zit.’ Hij wierp een vuile blik op Eveningstar, waarna hij naar Winddancer keek. Bovendien, Stormraiser wachtte op hem.

× and a sword for a tongue ×

Elyon

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Het geraas van Settledstar werd onderbroken door een StarClan kattin. Ze herkende haar, ze had een leven van haar ontvangen. Faithness. Iets waarbij ze bij Settledstar twijfelde, zijn trouw. Of had hij zichzelf verstrikt in zijn vieze leugentjes? Wat verrast keek ze naar de StarClan kattin, toen Settledstar haar moeder noemde. Zo zo… “Is het niet de plicht van een deputy, van een leader om eerlijk te zijn? Om de Clan nooit voor te liegen, hoe dom je eigen fout ook is geweest?” Ze knikte naar Settledstar. “Zijn ego is te groot. Hij zal het nooit toegeven, dus is de harde manier dan niet de enige oplossing?” De woorden van Gorsepaw spookten weer door haar kop. ‘Dood is nooit de oplossing’. Nee, dit was ook niet helemaal de bedoeling geweest, dat ze in StarClan terecht waren gekomen. Ze had hem enkel willen laten zien dat ze haar klauwen zou gebruiken als hij die leugens naar ThunderClan zou brengen. De verdere woorden van Settledstar negeerde ze. Er kwam zo veel onzin uit die kat, niet normaal. Als zijn moeder hem terug stuurde en hem al haar levens liet afnemen, dan wist ze genoeg. Dan wist ze dat Roseburn en Newtspark gelijk hadden. Dus nam ze Winddancer onderzoekend op. Wat hield trouw voor StarClan in? Loyaliteit, want dat was ze tot op het bot. Ze gebruikte alleen misschien een andere manier dan de meeste leaders. Toch was er niks mis met haar diepe respect voor StarClan. Hoe sommigen daar misschien ook over twijfelden.

Settledstar sprong meteen op zijn paard toen ze ertussen kwam. Hij daagde haar uit om hem terug te sturen, om Eveningstar's ongelijk te bewijzen. En de Thunderclan leidster, zij probeerde met haar te redeneren, en een deel van haar voelde zich verscheurd toen ze haar met zo'n woorden hoorde spreken over haar zoon, waar ze al die manen vanuit Starclan enkel naar had kunnen krijgen. "Ik ben op dit moment geen moeder, maar een voorouder.", sprak ze Settledstar waarschuwend aan, hoewel haar woorden ook voor Eveningstar bedoeld waren. "Starclan kijkt naar jullie terwijl jullie slechts kunnen kibbelen als kittens.", vervolgde ze, hen beiden aankijkend, en in haar stem hoorde je bijna de echo van duizenden anderen, geesten van lang vergeten katten en van katten wiens dood misschien nog al te veel pijn deed. "Denk aan jullie clans. Respect. Trouw. Als je het niet voor ons doet, doe het dan voor hén; of wil je hen in een nodeloze oorlog storten?" Iedereen wist dat oorlog niets met zich meebracht behalve pijn en hongersnood en dood. Ze konden hun krachten beter gebruiken, en dat wisten ze zelf ook. Maar ze moesten beiden hun koppigheid en hun ego inslikken en zich vermannen. "Je hebt gelijk, dan moet het op de harde manier geleerd worden.", vervolgde ze tegen Eveningstar, en zonder waarschuwing werd bij hen beiden tegelijkertijd één van hun levens terug aan Starclan gegeven. Dat ging gepaard met alle pijn die daar bijhoorde, ook al raakte Winddancer geen van beide aan, en ze keek ze bijna emotieloos toe terwijl ze hen terug stuurde naar de wereld. Hun tijd in Starclan was beperkt, en beneden wachtten hun clans op hen. Hopelijk zouden ze haar woorden ter harte nemen.

here you come

× with a shield for a heart ×

Settledstar had zijn woord klaar. En zijn mening. Eveningstar had het nu helemaal verpest. Ze had haar eigen graf gegraven. Hij was nu al aan het nadenken wat hij zou doen als hij terug was. Hoe hij wortel voor wortel de hele fundering van haar clan in elkaar zou laten storten. En toen de poes ook nog eens schijnheilig tegen zijn moeder begon te spreken over eerlijkheid en vervolgens zijn ego te beledigen. ‘Mijn ego?’ spoot hij woest naar haar. ‘Liever dat dan geen brein in je kop hebben.’ En dat had ze niet. Ze was bereidt om zichzelf en haar clan te verwoester door het woord van iemand uit de dark forest. ‘Ze spreekt met de Dark Forest, je moet toch inzien dat zij degene is die een les heeft om te leren?!’ Hij keek Winddancer strak aan, nog steeds dichtbij haar, nog steeds als twee harde kopiën van elkaar. Ze was verdomme ShadowClan, ze moest aan zijn zijde staan.
Maar ze sprak zich aan alsof ze een kind was en hij keek met een humorloze lach haar aan. ‘Das waar, hoe kon ik het vergeten, je bent nooit een moeder voor me geweest.’ Het was een lage opmerking, hij wist het, maar het deerde hem geen kloot meer. Hij was woest en de dagen waren te lang en te zwaar geweest om nog woorden in te slikken. Dit sloeg nergens op. Niets aan dit was eerlijk, terwijl hij hem includeerde in de preken. Deze situatie was geheel aan Eveningstar te wijten. In ieder geval kregen ze in ieder geval ook nog een volle laag en werden ze beide gebliksemd. Voor een tiende keer schoot withete pijn door hem heen, hij sloot zijn ogen terwijl een grimas op zijn gezicht opende. Nog één keer zou hij ook nog wel kunnen verduren. Hij moest wel. En toen hij zijn ogen weer open deed, ademde hij weer koele ochtendlucht in.

× and a sword for a tongue ×

Elyon

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

De StarClan kattin antwoorde niet op haar vragen. Natuurlijk deed ze dat niet. Waarom moesten ze altijd zo vaag blijven, zo onduidelijk. Het enige waar ze duidelijk in was, was de pijn die erop volgde. Even keek ze naar Settledstar die liep te roepen dat ze helemaal geen brein had. Wat hij zei boeide haar niet, het raakte haar niet. Hij had Newtspark vermoord, dat moest wel. Waarom deed hij er anders zo moeilijk over, werd hij er zo boos om. Of ze dan in Dark Forest was of niet, hij had het wel gedaan. Wat een stijfkop, waarom gaf hij het niet gewoon toe. Veel langer om er over na te denken kreeg ze niet. Ze wilde er iets op zeggen, maar de flitst die door haar lijf schoot benam haar de adem en daarmee ook haar woorden. Ach, misschien ook maar beter ook. Dit was niet de plek om hem een sneer terug te geven. Ze onderging het gevoel dat er een leven uit haar gerukt werd. De pijn, het verdriet en de onmacht die daar bij hoorde. Om vervolgens de wereld op haar grondvesten te voelen trillen en terug te keren naar haar lichaam.

[Topic uit]