Taking those, taking those losses if it treats you right

Foxpaw blies haar adem langzaam en geïrriteerd uit terwijl ze naar de warrior keek die haar net de opdracht had gegeven om prooi naar de queens en de kittens te brengen. En niet eens gevraagd of ze het voor ze ging vangen. Nee, ze moest het van de prooistapel pakken en dan naar hun brengen. Ze was verdomme meer dan een loopmeisje alleen! Ze sloeg geïrriteerd met haar staart en liep naar de prooistapel, waar ze twee magere muizen uitkoos en ze liep op een rustige tred naar de nursery. Als de queens zelf te lui waren om het te gaan halen, dan konden ze vast ook even op hun prooi wachten. Een giftige blik verscheen in haar kristalblauwe ogen toen het irritante gepiep van de kittens om haar heen haar al snel tegemoet kwam. Het was moeilijk te geloven dat ze hier vorige maan zelf nog had gezeten. StarClan wist hoe erg ze er toen naar uit had gekeken om apprentice te zijn, enkel en alleen om van dit gekibbel weg te zijn. Maar nu zat ze weer met het gekibbel van de apprentices opgescheept, dus veel was er niet veranderd. Oké. Gewoon even snel prooi droppen en dan wegwezen!

Er verscheen een giftige blik in haar ogen toen ze de grijns van de kitten opmerkte. Fennelkit. Ze had lang genoeg met dat kreng samen geleefd in de nursery om te weten dat ze elke gelegenheid om iemand op zijn plaats te zetten of het leven zuur te maken aannam. Maar Foxpaw was zeker niet iemand die zich daardoor ging laten doen. Plus ze had het nodig, de frustraties uitwerken. ”Fennelkit,” merkte ze op een zoete toon op. ”Ik weet zeker dat niks je belemmert om van je luie reet af te komen en het zelf te doen. Dat zou immers niet de eerste keer zijn dat je iets doet wat niet mag, is het niet?” De zoete blik in haar ogen kreeg iets gemeens terwijl ze de kitten al net zo uitdagend terug aankeek. Nieuws ging snel rond binnen de Clan, zeker als het iets was wat negatief opgevat kon worden. Fennelkit was geen heilige en Foxpaw dacht dat het merendeel van de Clan dat wel wist. Maar goed, dat was zijzelf ook niet, dus ze kon het wel hebben. Alleen de kleine bitch moest soms weten wanneer ze haar bek beter kon houden en daar hadden ze precies nog wel wat werk aan. Maar goed, daar konden ze altijd nog aan werken. Dat kreeg Foxpaw er wel uit, dacht ze zo.