Cold inside

Thawrage liet zijn blik kort door het kamp gaan. Hij probeerde de rillingen die door zijn lijf gingen te onderdrukken, maar het was wel een aantal graden kouder nu dat het kamp was ingesneeuwd en hij kon het feit dat hij het koud had toch niet helemaal verbergen. Dit waren van die momenten dat hij het best aangenaam zou vinden als hij een kat had om dicht tegen te gaan zitten, al zou hij dat natuurlijk nooit hardop toegeven. Zo zwak was hij niet. Zijn kille blik gleed door het kamp, naar de katten die er het beste van probeerden te maken. Zijn gedachten gingen kort naar Blazestar, de kater die hij op korte tijd wel was gaan appreciëren. Zijn… vriend? Hij draaide kort met zijn oortjes. Dat klonk verkeerd op zo veel levels. Thawrage was al heel lang gewend dat hij geen vrienden had, dat hij geen katten in zijn omgeving had die dat hem mochten. Alleen Oakpaw. En misschien Burnetbliss omdat hij haar gered had. Thawrage draaide zijn oortje kort naar opzij toen een poes naast hem kwam zitten. Sorrelnose, de zus van Blazestar. ”Als je je zorgen om je broer met iemand wilt bespreken, ben ik daar misschien niet de juiste kat voor,” bromde hij tegen haar, al ging zijn goudkleurige blik wel kort naar opzij om haar reactie te peilen. De waarheid was dat hij zelf maar wat graag wilde weten hoe het met Blazestar ging. Niet dat hij dat hardop ging toegeven natuurlijk. Dat nooit.

Nadat het kamp ingesneeuwd was, maakte ze zich toch wel zorgen om de katten die buiten waren. Ze wist dat Blazestar voor zichzelf kon zorgen en dat hij meer dan een leven had, maar dat betekende niet dat hem niets kon overkomen. Toch was ze niet een om over haar zorgen te spreken, niet naar anderen. Ze zouden er niks aan hebben waarschijnlijk. Ze vond het alleen niks dat ze niks kon doen op het moment. Ze had haar blik langs de verschillende katten laten gaan en haar vacht uitgezet tegen de kou. Misschien moest ze gewoon een van haar clangenoten opzoeken voor wat warmte, een andere keuze hadden ze niet echt. Dat ze er dan precies voor koos om naast Thawrage te zitten, die vrijwel meteen begon over Blazestar, dat was misschien niet de beste keuze. ”Ik weet dat hij voor zichzelf kan zorgen.” Sprak ze zeker, maar ze wist dat ze het haarzelf nooit zou vergeven als hem wel wat overkwam. Dan zou ze voor altijd het gevoel hebben dat ze met hem mee had moeten gaan.

Thawrage gaf een kort knikje toen ze haar woorden sprak en liet zijn amberkleurige blik kort naar haar glijden. ”Als hij dat niet kon, had StarClan geen leader van hem gemaakt,” merkte hij fijntjes op, zijn blik meteen weer naar opzij richtend. Was het voor haar gerust te stellen of voor zichzelf? Hij wist het niet precies. Het voelde allemaal zo apart aan. Hij gaf normaal gezien om niemand behalve zijn broer en zo was het altijd geweest. Dat hij nu misschien wel om een andere kat zou geven, kwam apart bij hem binnen. ”Ik hoop dat deze onzin snel genoeg afgelopen is. We hadden al geen prooistapel om mee te beginnen en langer dan een paar dagen gaan we het zo niet volhouden. Er is hier van prooi niks,” bromde hij. Misschien had Falconstrike nog wel wat kruiden liggen om de queens melk te geven voor hun kittens, maar hij kende niks van kruiden en had geen idee of het überhaupt wel groeide in Leafbare. Ze zaten behoorlijk vast in het kamp en hoe meer onwetendheid er zou zijn, hoe rustelozer iedereen zich zou gaan voelen.