Our Hearts Will Beat Again

Er waren indringers in de tribe gekomen – desondanks ze technisch gezien een buitenstaander als mentor had, vertrouwde ze niemand. Ze was ooit eens gered door iemand die niet uit de bergen kwam, maar nog steeds vertrouwde ze niemand niet. Want wie wist wat hun intenties waren, wie wist wat ze eigenlijk waren vanbinnen. Nu was er een hele groep meegekomen en ze kon haar zenuwen lastig inhouden, ze voelde hoe haar vacht rechtop stond terwijl ze er aan dacht. Even wilde ze buiten de cave gaan voor frisse lucht maar ze kwam niet veel verder toen ze botste tegen een bruine cyperse kater, die duidelijk niet van de tribe was. Ze slikte even en zette enkele stapjes achteruit terwijl ze zwiepte met haar staart. Laat mij met rust, jij vreemdeling…

Littlepaw

Tjonge jonge wat een gedoe was het weer. Niet dat hij het niet verwacht had, maar hij had al snel door dat wat er aan de hand was niet helemaal was wat ze verwacht hadden. Hij voelde zich zenuwachtig. Hij had geen idee wat hij nu moest doen. Hij hoorde dingen die hij liever niet wilde horen. Levens betalen... Ja, nee, dat gingen ze dus niet doen. Echter bleef hij stil en zwijgend staan. Hij was maar iemand die mee was gegaan om te helpen en voor nu leek hij niet nodig te zijn. Zijn ambergele ogen keken eventjes naar de katten voor hem, alert op mogelijke aanvallen. Niet dat de Tribe erg agressief overkwam, maar ShadowClan zou het normaal gesproken ook niet fijn vinden als er een vreemde groep katten hun territorium inkwam. Maar ja, de Tribe was geen ShadowClan. Echter had hij de jongere poes niet in de gaten gehad en schrok zich rot toen die tegen hem aan botste. De haren van Littlepaw gingen overeind staan terwijl hij instinctief zijn nagels ontblote. De apprentice zag een poes naar achter stappen waardoor het hem duidelijk werd dat het niet expres was geweest. Hij dwong zijn haartjes weer plat te laten liggen en trok zijn nagels terug in zijn hulzen. Zijn ambergele ogen keken de ander wantrouwend aan. Ook al was de ander Tribe, je wist nooit hoe ze van binnen waren. "Hallo," mauwde de kater voorzichtig. Hij had toch niet veel bijzonders te doen. Ten slotte was hij geen warrior en hoefde hij zich niet enorm veel met de rest de vermengen.

Hoe kon ze anderen nu zo snel vertrouwen? Ze wilde het wel, aangezien meeste katten van de tribe iedereen altijd zo warmhartig binnenliet zonder enige twijfels. Maar zij, zij kreeg al zenuwen als ze simpelweg al een geur rook van een onbekende kat. Laat staan, ertegen aan botsen. En nu zei die ook nog eens ‘hallo’, op een toon die voorzichtig was. Ze vertrouwden elkaar niet, en hoewel ze dat ding gemeen hadden, voelde Soot zich erg oncomfortabel in deze situatie. “Hm”, bracht ze enkel uit. Haar blauwe ogen droegen meer emotie mee dan de rest van haar gezicht, en je kon er duidelijk in zien dat ze niet wist wat ze moest antwoorden. Moest ze hallo terugzeggen? Moest ze hem vragen waarom hij zich niet met de rest van zijn groep bemoeide? Ze wist het niet, en het maakte haar angstig.

Ze leken elkaar allebei niet te vertrouwen. Het was ook logisch. Littlepaw was hier nog nooit geweest. En zelfs als hij hier eerder was geweest, je wist nooit wie hier rondliepen. Het was ongetwijfeld dat hier katten van de Clans rondliepen. Ze hadden er al immers eentje gevonden. Maar hoeveel anderen? Liepen hier alleen vrijwillige buitenstaanders in de Tribe rond of waren sommige alles behalve onschuldig. Hadden ze moeten vluchten voor hun daden. Er waren zoveel katten. Zoveel vreemden en als er iets was waar de apprentice bang voor was, waren het wel vreemde katten. Deze zag er niet heel gevaarlijk uit, dat scheelde al een hoop. Het trok even ongemakkelijk met zijn oortje tijdens de ongemakkelijke stilte tussen hun. Ja en wat nu? De tabby kuchte zachtjes. "Hoe.. ehm.. Hoe vinden jullie Day?" Misschien kon hij wat antwoorden vinden uit deze kattin. Zekerheden. Hij had toch niets anders te doen. Tja...