Sometimes I hope for a savior to come

Ze vroeg zich af waarom dingen nooit simpel konden zijn. Toen ze jonger was had ze zich erover verwonderd, hoe het leven zich soms in onverwachte bochten legde en je bracht naar plekken en katten die je nooit had aan zien komen. Het had haar naar de bergen gebracht, naar Jayflame, naar hier. En er was iets moois over te zeggen, hoe je moest werken voor wat je wilde, hoe slechte gebeurtenissen tot nieuw ontwikkelingen konden leiden... Maar ze had de energie niet om nog naar de silver lining te zoeken, de donkere wolken vormden zich boven hun hoofd en binnenkort zou het weer regenen. En ze wilde niet meer dat het leven mooi en onvoorspelbaar was, ze wilde gewoon dat ze bij hem kon zijn en gelukkig kon zijn. Op het moment was er niets liever dat ze wilde, en ze wist dat ze het nooit zou krijgen. Als hij al voelde wat zij voelde, dan zou samen een leven opbouwen nog altijd onmogelijk zijn. Het zou alles alleen maar moeilijker maken dan het al was. Het zou beter zijn geweest als ze hem nooit in deze bende had getrokken dat ze van haar leven had gemaakt, en nog ging maken. Maar haar hart schreeuwde dat ze niet zonder wilde, en ondanks dat ze beter wist smolt ze in zijn aanraking, leek alles net een stukje lichter wanneer hij haar aankeek met die blauwe ogen van hem. Ze wist dat ze hem moest zeggen dat hij dergelijke beloftes niet moest maken, maar in plaats daarvan brak een gepijnigde glimlach door haar tranen heen. Ze voelde zich een wrak. "En ik voor jou," klonk haar stem zachtjes. Ze veegde met een ongemakkelijk lachje de tranen van haar wangen. "Sorry, Blue, sorry voor alles. Sorry dat je me als zo'n wrak moet aantreffen op je rustgevende wandeling," ze gunde hem een waterig glimlachje en hoopte de sfeer wat te verlichten. Maar de donkere wolken hadden nu eindelijk hen bereikt, en kleine druppeltjes vielen op hun vachten als een zure herinnering dat ze straks toevlucht zouden zoeken in hun eigen kamp, en Starclan wist wanneer ze elkaar dan weer zouden zien. Ze wilde zich begraven in zijn vacht en nooit meer weg gaan, maar wist dat dat privilege niet voor haar was weggelegd.

Zijn gegrinnik leek het zwaarste stukje van de spanning weg te halen. Alsof ze weer even konden doen dat hun laatste gesprek nooit had plaats gevonden, dat morgen nooit zou komen. Routnose zuchtte zachtjes, wetend dat het enkel uitstel van executie was. Maar ze nam dat voor lief, wanneer hij zulke woorden zei die als muziek in haar oren klonken en haar buik met vlindertjes vulde. En eventjes, héél eventjes, had ze gewenst dat ze hem alsnog een tour door windclan had gegeven, en dat ze samen hadden kunnen dartelen door de velden waar ze zoveel van hield. "Doe maar niet, dan heb ik er nog een hele klus aan om je pootjes te genezen,"grapte ze stilletjes terug. De warme blos op haar wangen werd verkoeld door de regen die geleidelijk harder uit de lucht kwam vallen. Ze wendde haar blik van hem af naar de hemel, en vroeg zich af of hij wel wist dat ze hem daadwerkelijk konden horen. Was dit Mousewish die haar vertelde om op te passen? Die haar met zachte druppels toefluisterde dat ze haar eigen hart aan het breken was, en mogelijk ook dat van hem. Oh Mousewish, ze wist niet meer waar ze naar moest luisteren. Starclan zou officieel niet meer met haar spreken, en haar hart vertelde haar om alles te vergeten, en te doen alsof ze twee stomme apprentices waren die vandaag in de regen speelden en morgen ziek zouden zijn. En toen haar blik zich weer met die van hem kruiste, kon ze niet anders dan naar haar hart luisteren. Nog heel eventjes. Alleen nog voor vandaag. "Lief zijn tegen Starclan, anders veranderen ze de regen nog in hagel," lachte ze heel zachtjes, waarna ze met haar staart langs hem durfde te strijken. "Schuilen? Maar waar?" de regen kwam nog harder uit de hemel vallen, en een kreetje ontsnapte haar. Toen ze terug keek naar Bluejay, zag ze hoe langzaam zijn dikke vacht steeds meer pluis verloor, wat alleen maar kon betekenen dat zij er al helemaal verzopen uitzag. Een giechel ontsnapte haar, morgen even vergetend.

Zijn speelse knipoog liet vanalles opfladderen in haar borstkas, en ze deed niet eens meer een poging het weg te drukken. Wanneer ze terug zou keren naar het kamp zou deze droom voorbij zijn, en zou ze haar ergste nachtmerrie moeten uitleven. Maar nu was ze hier, en stiekem hoopte ze dat de regen nooit meer zou stoppen. "Het is dat je zo'n beleefde jongeman bent, natuurlijk," haakte ze in op zijn opmerking. Zijn natte pels drukte tegen de hare aan en bracht de warmte terug in haar lichaam. Ze voelde zich weer een apprentice, die net haar pootje uitstrekte om het kleinste beetje contact te maken met de kat die ze leuk vond. Alsof dat al genoeg was om haar hoofd te vullen met wolken. Ze wilde het moment in een doosje doen, en voor altijd bewaren. "Laten we het hopen, voordat we in riverclanners veranderen," ze schudde zich uit en liet druppels alle kanten opvliegen, maar het deed weinig om haar af te drogen. Zachtjes gaf ze hem een plagend duwtje. "Koud! Kom op, laten we gaan!" ze maakte aanstalten hem te volgen, blij dat de regen de opgedroogde tranen van haar wangen waste.