Wait for it

Zoals alle kittens, was Jasminekit ontzettend nieuwsgierig. Maar ze was ook van nature zeer voorzichtig, iemand die dingen liever vanop een afstandje bekeek. Ze had een beestje gespot; haar oogjes waren nog niet lang open, maar keken al met volle goesting om zich heen. Het diertje vloog, of raakte in ieder geval de grond niet aan, en had grote kleurrijke vleugels. Het was een festijn voor haar oogjes. Het waren kleuren die ze nog nooit gezien had - een felrood en een warm oranje, zoals vuur, maar vuur kende ze natuurlijk nog niet. Vanop een veilig afstandje, veilig in haar nest, staarde ze ernaar.

+ Ivykit eerst

Ivykit had het beestje schijnbaar ook gezien, en besloot dat ze ook wou vliegen. Jasminekit keek toe hoe haar zusje fladderde met haar voorpootjes, maar steeds viel. Haar kittenblauwe oogjes blonken geamuseerd en een ze giechelde liefelijk. "Sneller!", maande ze haar zusje met enthousiaste maar stille stem toe. Misschien als ze sneller wapperde, zou ze wel van de grond kunnen komen. Het onbekende beestje flapperde immers ook best snel! Ze zette zich niet recht om het zelf te proberen; ze wist dat als het Ivykit niet lukte, dat het haar zeker niet zou lukken, en ze wou zichzelf niet al te belachelijk maken. Maar ze zou Ivykit steunen, zo goed als ze dat kon, want misschien zou het haar wél lukken!

Ivykit probeerde sneller te flapperen, maar kwam geen centimeter hoger de lucht in. Jasminekit bleef haar echter aanmoedigend aankijkend ,zeker wetend dat ze ieder moment nu kon gaan vliegen - maar oh! Plots viel haar zusje omver, recht op haar snuitje terecht. Een vage ijzerachtige geur bereikte haar neusje, en ze vond het helemaal geen fijne geur. Toen begon Ivykit zachtjes te huilen. Jasminekit kon haar eigen tranen bij dat zicht ook niet inhouden. Ze knielde neer bij het snuitje van haar zusje. Met onhandig trillende voorpootjes probeerde ze de tranen van Ivykit weg te halen, ook al zag ze door haar eigen tranen zo wazig dat dat heel moeilijk was. "Ni huile!", maande ze haar zusje zachtjes aan, al was het duidelijk eerder een poging haar te troosten dan echt een bevel.

Haar troostingen leken te werken, of misschien was Ivykit er gewoon al over. Jasminekit was minder snel om zichzelf bijeen te rapen. Ze was zacht van hart en haar hart liep te snel over, dat was duidelijk. Ze probeerde haar zusje na te bootsen en ook een paar keer diep adem te halen, maar het duurde een stukje langer voor de tranen stopten met stromen. In ieder geval leek Ivykit geen echte pijn meer te hebben. "Ben je ok?", vroeg Jasminekit echter wel bezorgd, want ze moest zeker weten dat haar zusje helemaal ok was. Anders zou ze haar angst en verlegenheid wel inslikken en een medicine cat of zo gaan halen om te helpen, hoor! Voor haar siblings zou ze alles doen.

Ivykit mauwde dat ze ok was, en stelde toen voor om een spelletje te spelen. Ok, dat moest wel goed zijn, toch? Dan voelde ze zich vast echt ok. Jasminekit had geen reden om te twijfelen, en deed dat eigenlijk liever ook niet. Ze vertrouwde haar zusje meer dan ze zichzelf vertrouwde. Ivykit stelde voor dat zij zelf de vos zou zijn, en dan zou Jasminekit de warrior zijn. Misschien verwachtte ze dat ze zouden gaan jagen, maar Jasminekit had geen jagersbot in haar lijf. "Hallo, mevrouw vos, hoe gaat het?", mauwde ze daarom, na een korte aarzeling. Ze wou Ivykit echt niet aanvallen, zeker niet vlak nadat ze gevallen was, en ze koos daarom voor de vredelievende optie.

Ze was blij at Ivykit volledig meeging in haar interpretatie, waardoor ze niet gedwongen werd om te moeten vechten. Jasminekit glimlachte opgetogen haar witte tandjes bloot. Haar zusje zei dat ze zich afvroeg of ze nog meer vossenvrienden waren in Thunderclan, omdat iedereen vossen stom vond. Nou zeg, wat zielig! Arme vossen! Het poesje knikte meedelevend. "Dat is niet lief! Ik vind vossen wel leuk hoor, ik kan een vossenvriendje zijn.", antwoordde ze met haar zachte lieve stemmetje. "Wat doen vossen dan zoal?" Ze was benieuwd wat Ivykit zou bedenken. Haar zusje was altijd zo ontzettend creatief, veel creatiever dan ze zelf was.

Jasminekit's mondje viel open toen mevrouw vos vertelde dat vossen gevaarlijk waren, dat ze kittens opaten voor ontbijt. Oh nee! Straks werd zij ook nog opgegeten! Niet echt, natuurlijk, want ze wist wel dat Ivykit haar nooit zou opeten, maar toch.. Gelukkig mauwde haar zusje al snel dat zij een lieve vos was. Jasminekit glimlachte breed. "Gelukkig maar!", antwoordde ze, en snorrend gaf ze haar zusje een kopje. "Ik hou van lieve vosjes!", vervolgde ze. Misschien konden ze wel alle vossen lieve vossen maken, als ze vriendelijk spraken met hen en vertelden dat zij katten ook heus heel lief waren. En dan zouden ze vriendjes voor altijd kunnen zijn, in plaats van opgegeten te worden als ontbijt!