Live and let die

Dood zijn bracht een bepaalde nuance met zich mee. Niet alleen klonk dat morbide, dat was het ook. Rookchirp had niets liever gewild dan nog leven. Dan lucht te voelen in haar brandende longen. Haar door sterren genezen lichaam zou ze in een hartslag omwisselen voor wat ze ooit had gehad, zodat ze haar neefjes en nichtjes kon zien opgroeien en haar zusje had kunnen steunen wanneer ze dat zo nodig had.

Maar dingen liepen anders. Ze zou nooit meer leven, en samen met een gezond lichaam hadden de sterren haar ook een ander perspectief gegeven. De grijze leider en zij waren nooit vrienden geweest. Na de dood van haar vader had ze Crystalstar graag benoemd als een vijand. Maar nu leek die wrok oud, kinderlijk en zo ontzettend ver van haar afgeplatte. Crystalstar haar acties waren niet altijd recht te praten. Maar ze ademde en leefde en maakte daarmee fouten waar ze ook daadwerkelijk van leek te leren.
Dat was meer dan ze van haar kwelgeest kon zeggen.

Kalm en gezonder dan ze er ooit in de wereld van levenden uit had gezien bevond ze zich in het veld. In haar haast pupilloze ogen brandde het oude, donkerblauwe vuur. Dat was nooit daadwerkelijk gedoofd geweest. In stilte keek ze toe hoe de leader haar leven gaf voor diens deputy, hoe haar longen vulde met water en haar uiteindelijk hier brachten. Langer lijden verdiende ze niet. Terwijl ze naar haar toe stapte sprongen sterretjes van haar vacht af. Zachtjes liet ze haar snorharen het gezicht van de poes aanraken.

"Crystalstar, open je ogen. Je bent in Starclan," sprak ze met een stem die niet ver was van vriendelijk.

Het aanbeeld van de sterren en het prachtige landschap riepen gemengde emoties op. Ergens was het prachtig om Starclan weer te zien, maar het betekende dat ze haar derde leven kwijt was. Het was de eerste dood die ze voor een nobele zaak was gestorven, wist Crystalstar. De eerste was een dom ongeluk geweest, en de tweede in een oorlog die Starclan had afgekeurd. De stem die ze hoorde was bekend, hoewel het haar een paar tellen kostte om hem te plaatsen. Maar toen Rookchirp verscheen, als de mooie kattin die ze had kunnen zijn, viel alles op zijn plek. "Ik heb je niet kunnen beschermen." Kwam er direct uit, waarbij het laatste woord werd afgekneld. Het was moeilijk om erover te spreken. Ze wist wie het gedaan had, maar niet wat er gebeurd was.

De zwart-witte poes liet de ander overeind komen, terwijl een aangenaam briesje het idee van frisse lucht met zich mee bracht. Onder hen was haar lichaam in elkaar gestort naast haar deputy, en de Starclanner wist hoe onprettig het was om de vlaag van dood van je af te schudden wanneer je Starclan binnen kwam. Crystalstar herkende haar direct, en de emotie in de stem van de ander verraste haar. Waarschijnlijk omdat ook zij besefte dat als Crystalstar nooit ten oorlog was getrokken, zij nog de ceremonie van haar zusje had bij kunnen wonen. "Niemand had mij kunnen beschermen. Geweld komt altijd met een prijs, dat wist jij ook toen je ten oorlog trok, Crystalstar," Haar stem was niet afkeurend, enkel zakelijk. Dit keer was de prijs haar leven geweest, maar niet alleen dat. Het was een Honorbound die eenzaam moeder werd, die het grootste deel van haar kinderen verloor door de stres. Het was een Crystalstar die door haar dood een kind verloor, en nu die kant van zichzelf af leek te willen zweren. Ja, het was een sneeuwbal die in beweging bleef. Volgende keer zou een mogelijk een ander het leven verliezen, of voor eeuwig geblesseerd raken. Zou een kat van een andere clan diens ouder of vriend verliezen, en zweren op wraak. Toen ze Crystalstar aankeek stond er een bitterheid in haar ogen, maar niet langer meer wrok of haat. Ze was nog steeds Rookchirp, maar veel van haar aardse gevoelens waren inmiddels overgenomen door de sterren. Er was slechts één levend figuur dat nog haar aardse furie met zich mee droeg, en dat was niet de grijze leider. "De vraag is of het het waard was," ze liet haar woorden tussen hen in hangen.

Het was een erg persoonlijke oorlog geweest, dat viel niet te ontkennen. Dat betekende echter niet dat Crystalstar dacht dat ze de verkeerde keuze had gemaakt door ten strijde te trekken tegen Acornstar. Hij had haar bedreigd, had haar clan bedreigd. Zelfs als alles haar schuld was geweest, en alles te voorkomen was geweest, dan was dat nog steeds genoeg geweest om het uiteindelijke gevecht goed te praten. Maar Rookchirp had haar jonge leven gegeven voor de leader die ze veracht had. De twee hadden het nooit met elkaar kunnen vinden, en Crystalstar was altijd huiverig geweest als ze de zwakke kattin hoorde spreken. De kritiek was natuurlijk puur emotioneel geweest, maar in de tijd dat zij nog maar net deputy was geweest had die kritiek haar heel wat kunnen kosten. Dat lag echter allemaal in het verleden, de dood lag in het heden.

De vraag deed haar haar kop laten hangen, het was de meest wrede vraag die gesteld had kunnen worden. Op elke andere plek zou Crystalstar een excuus hebben gevonden, maar Starclan was geen plek om te liegen. "Nee, absoluut niet. Het was een ijdel gevecht, omdat ik mijn gelijk wilde krijgen." Haar stem klonk zo mooi, zo helder in dit veld van sterren. De stem representeerde haar gevoelens totaal niet. "Maar ik heb ervoor betaald, ik heb ervoor betaald met de grootste prijs die van een moeder gevraagd kan worden." Zou Shellkit hier zijn? Dat was wat ze tegen iedereen zij, en wat iedereen tegen haar zij. Het was een manier geweest om elkaar gerust te stellen. Maar om eerlijk te zijn geloofde Crystalstar het zelf niet. Het katje was nog niet geboren, hoe kon het een leven na de dood vinden? "Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, Rookchirp. Dat weet Starclan het allerbeste."