[Leermeester - Treecutter] Crybaby

<sub>Aarzelend stond hij voor de uitgang van de medicine den, een ongeruste blik in zijn normaal stoïcijnse ogen. Hij mocht een apprentice worden bij de eerstvolgende ceremonie, maar dat hield in dat hij eerst een test van een leermeester moest afleggen. Hij had heel lang overwogen wie hij als leermeester zou nemen. Hij zag wel voordelen in elke leermeester. De geheimen van het  woud, van de sterren, van het territorium leren van Littlesquirrel zou hem een gigantische voorsprong geven op Bloodclan als ze nog een keer zouden toeslaan. Niet alleen Bloodclan, de rest van de clans ook. Maar defensietechnieken leren van Shyfox zou hem een extra boost geven als hij ooit zou moeten vechten, en hij had zich voorgenomen dat hij dat zo snel mogelijk wilde doen. Elke Bloodclanner die durfde om bij hem en zijn zusje in de buurt te komen, ging hij afmaken. Ook had hij het jagen vanuit de boomtoppen overwogen van Birdfeather en het jagen op de grond van Quickleg. Littlesquirrel met haar verhalen en Brokentail met zijn mystieke en occultisme wijsheid klonk aanlokkelijk maar bleek niet wat hij nu zocht. Steeds kwam hij weer terug op de wens, het verlangen om zichzelf te kunnen verdedigen, te kunnen vechten. Om de beste en krachtigste aanvallen te leren zodat niemand hem nog zou kunnen of durven trotseren. Treecutter. Treecutter. Had hij gemompeld toen hij half in had liggen doezelen in zijn nest. Vermoeid, angstig omdat hij de ratten weer hoorde in de muren. Het gekras van hun nagels weergalmde als een onophoudelijke toon door zijn hoofd, dreunde tot zijn diepste binnenste door ook al was hij velen mijlen ver weg van de schuur in het Bloodclan kamp. Bearkit had gehoopt dat ze zouden verdwijnen  toen hij eenmaal werd meegenomen naar huis. Maar dat was een kinderlijke hoop geweest. Zelfs hier, omringd door muren die hem ooit vertrouwd waren geweest, had Orchis nog een greep op hem. En soms, als hij echt heel diep sliep en de ratten niet meer horen kon, dan werd hij wakker met het kraken van zijn kaak toen Orchis die brak in zijn oren en wenste hij nooit meer te hoeven slapen.

Overdag hoorde hij de ratten. ’s Nachts hoorde hij zijn kaak breken, keer op keer.

Bearkit bracht zichzelf weer terug naar het heden. De glazige blik verdween uit zijn ogen en hij haalde diep adem. Hij wierp nog één blik achterover naar Beetlekit. Hij had heel vaak tegen haar gezegd dat hij zó terug zou zijn en haar niet lang alleen zou laten. Ook had hij haar op het hart gedrukt dat als er iets aan de hand was, ze hem meteen moest roepen en hij naast haar zou staan. Een rilling trok over zijn ruggengraat en hij maakte een schouderophalende beweging alsof hij zijn angst en twijfels van zich af wilde gooien. En toen stapte hij naar buiten en begon hij te lopen, naar de plek waar hij wist dat Treecutter op hem zou wachten.</sub>

_{Treecutter was een formidabele verschijning en alles wat Bearkit hoopte te worden als hij later groot was. Hij had hier en daar een litteken en had een fors lichaam die gekenmerkt werd door spieren. Hij was duidelijk in vorm. Bearkit keek op naar de kater en ontmoette zijn blik met de zijne, strak. Zijn houding was star, schouders gespannen alsof hij elk moment verwachte dat er iets naars kon gebeuren. Bearkit had dit zelf niet eens door. Hij hield zijn oren gespitst, extra alert voor het geval Beetlekit hem nodig had. Zijn ogen waren even kort afgedwaald naar de twee voorwerpen die voor de grote tom lagen met een hint van nieuwsgierigheid voordat hij weer zijn blik op de warrior richtte. Treecutter lege één voor één een poot op de voorwerpen en Bearkit volgde zijn blik. Een slang, die herkende hij meteen van de beschrijving die hem gegeven was. Het tweede was een houtblok in de vorm van een groot, dierachtig wezen die Bearkit niet kende. Tenslotte legde Treecutter zijn poot tegen zijn eigen borst en vormde hij de vraag die onuitgesproken in de lucht had gehangen. “Wat kies je om een grote jongen te worden?” Bearkit vernauwde zijn ogen. Was dit een raadseltje? Treecutter had het anders geformuleerd dan normaal. ‘Wat’ zou je kiezen? Hield dat in dat dit een strikvraag was en hij niet Treecutter moest kiezen, zoals Bearkit graag wilde, maar het houtblok of de slang? Of ging hij er te diep op in? Bearkit hield zijn blik op de twee voorwerpen gericht met een frons op zijn gezichtje. Hij beet nadenkend op zijn lip, liet zijn pootje even over de dode slang heen glijden en toen over het houtblok. Bij ieder sloot hij even zijn ogen en deed hij zijn best om zich zo goed mogelijk te focussen op het materiaal wat hij onder zijn pootkussentjes door voelde glijden. Tenslotte keek hij op naar Treecutter. Die slang en dat houtblok konden hem gestolen worden. Die gingen hem niet leren welke aanval hij het beste kon uitvoeren tegen een Bloodclanner. “Ik kies u.” Sprak hij zacht met een blik die veel te serieus was voor een kitten van zijn leeftijd.}

_{Na Bearkit zijn besluit kwam de grotere tom direct in actie. Hij sprong overeind met een snelheid en lenigheid die Bearkit hem na moest geven ondanks zijn omvang. Het was eigenlijk een meer soort reflex dan een bewuste handeling toen Bearkit overeind veerde. Zijn nagels waren wel uitgeslagen, al zijn haren stonden recht overeind en hij keek de ander aan vol onverhulde vijandigheid. De grote tom tackelde hem en hij deed wat hem als eerste inkwam. Gewoon slaan naar zijn kop en hopen dat hij doeltroef. Nadat hij zo behandeld was bij Bloodclan was het een automatisch reflex geworden. Eerst aanvallen en later vragen stellen. Hij wurmde zich onder de grote tom uit, sissend. Hij was achteruit gesprongen en staarde Treecutter vragend aan tussen toegeknepen ogen alsof hij wilde zeggen: ‘Hey, waar slaat dat op man?’. In zijn hoofd begonnen de ratten weer te krabben achter de muren.}

_{Bearkit had verwacht dat zijn tegenaanval een dubbelharde response terug zou krijgen, maar dat bleef uit. Treecutter keek hem aan met een blik die straalde van de wijsheid. Verkregen door de jaren heen. Er lag een warmte in die Bearkit maar moeilijk vond om te zien. Moeilijk en nog een beetje onwennig. Maar het was tijd om te leren en de warmte verried ook een strikte glans. Zijn volgende woorden lieten Bearkit nadenken. Hij vernauwde zijn ogen weer en dacht even na- maar voor hij antwoord kon geven sprong Treecutter alweer op hem af alsof hij door die actie zijn woorden nog maar even extra wilde onderstrepen. Hij haalde een sterke voorpoot onder Bearkit door waardoor zijn eigen poten effectief onder hem vandaan werden getrokken. Hij moest het niet zo op snelheid hebben dus besloot hij om in het moment zijn kans te grijpen, gooide hij zijn eigen poten om die van Treecutter in een soort omhelzing en beet in zijn poot. Niet heel diep, in feiten trokken zijn tanden niet eens bloed. Daarna liet hij los en krabbelde hij vlug overeind, enkele passen achteruit zettend. Hij keek Treecutter strak aan, zocht naar goedkeuring.}