Like your mind, Like your smile

Katers waren wel makkelijk, maar Myrtlefield had nooit iemand zo ver geplaagd als Tinypaw. Ze zag de conflicterende emoties achter die leuke ogen van hem, en toen ze zijn lach hoorde grijnsde ook zij weer. En zijn blik werd steeds warmer, hij keek met iets meer dan vriendschap naar haar. "Voordat je ze kwijtraakt, mijn ogen zijn hier." Grinnikte ze en ze boog weer naar hem toe. "Misschien, kom maar bij me terug als je je mooie nieuwe naam hebt."

Toen ze weer iets zei besefte hij pas hoe hij had staan staren. Beschaamd wendde hij zijn ogen af, tot ze iets zei wat hem nóg meer liet voelen dan net. Hij keek haar weer aan, zijn ogen groter dan ooit. Langzaam knikte hij, en toen kickten de twijfels in. Wilde hij dat wel? Ze kenden elkaar amper. Zachtjes schraapte hij zijn keel. "Hoe ver wil je nog lopen?" Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan voor het verpesten van dit moment. Alles was zo perfect.

Ze zag twijfel en beet op haar tanden. Was ze te ver gegaan? Had ze hem misschien afgeschrikt? Tinypaw had zo verwachtingsvol, bijna gretig gekeken. Maar het knikje dat hij had gegeven moest toch voor iets spreken? "Oh, ehm.. nog een stukje." Ze glimlachte opnieuw naar hem, nu zonder plagerige onseetoon. Myrtlefield liep dicht tegen haar nieuwe vriend aan en zuchte, misschien moest ze zichzelf checken. "Tiny.. ik.. ik maakte een grapje, je hoeft helemaal niks." Nee! Hij mocht niet denken dat ze helemaal niet serieus was geweest. "Maar ik meende het wel, jouw keuze.. snap je?" Met Hermitshell was flirten zo ongelofelijk makkelijk geweest. Een minder lieve en tendere kater was een stuk gemakkelijker om mee te spelen.

Hij had het verpest. Dat was aan alles aan haar te merken. Ze dacht dat hij haar niet zag staan, maar hij zag haar wél. Het was gewoon allemaal zo nieuw en verwarrend.. Gelukkig leek ze zich nog niet te hebben teruggetrokken van het idee. Met een glimlachje keek hij haar kort aan. Dit wat het moment. Als hij hier iets verkeerd zei dan werd het alleen maar moeilijker. "Ik heb gewoon wat tijd nodig." Mauwde hij zachtjes. Zou ze dat erg vinden?

Hij leek zich wat te ontspannen, blijkbaar hadden ze allebei gedacht dat ze het mooie moment in elkaar gestampt hadden, en allebei hadden ze het mis gehad. Myrtlefield gaf Tinypaw een kopje en glimlachte terug. "Dat is goed.. Sowieso ben ik niet zo van de apprentices." Zei ze, haar toon al weer gevuld met humor. Maar als hij nou eens warrior was ze kende Tinypaw nog niet zó goed, maar er waren weinig katten met wie Myrtlefield het beter kon vinden. "Ik heb meer dan genoeg geduld om te wachten totdat je een grote, sterke warrior bent."

Bij haar stomme grapje snorde hij even, al kwam het misschien meer door het kopje. Hoe waren ze ook alweer zo snel naar elkaar toegegroeid? Het zal wel aan haar karakter liggen. Hij kende weinig anderen die zo snel persoonlijk werden. Haar opmerking deed hem een beetje ongemakkelijk grinniken. "Dan kan je lang wachten." Want eerlijk, ze zou altijd groter dan hij blijven. Inmiddels hadden ze al een aardig eind gelopen en het leek erop dat ze weer terugbogen naar het kamp. Zonder iets voor te stellen liep hij door. Als zij nog met hem wilde praten, dan liet hij dat toe.

Ging ze te snel? Sowieso, maar zo was ze nu eenmaal. Waarom zou je rondwachten, als je ook direct kon toeslaan? Natuurlijk, Myrtlefield zou Tinypaw moeten wachten. Maar dat deed ze met plezier. Ze was immers van plan om dit serieuzer te laten geschieden dan haar tijd met Hermitpaw. De twee jonge katten bogen alweer terug naar Riverclan kamp. Ze voelde hoe het moment van afscheid dichterbij kwam en glimlachte opnieuw naar Tinypaw. "Wanneer zie ik je weer? Nu we in verschillende dens slapen, en zo."

Zij merkte ook dat deze ontmoeting tot op een einde liep. Nog even en ze waren er. Met warme ogen keek hij haar aan. "Snel." Beloofde hij. "Wil je anders binnenkort samen jagen? Stormflight vind dat sowieso goed." Even schaamde hij zich over het feit dat hij om toestemming moest vragen. Gelukkig werd hij vrij binnenkort al warrior. En dat was niet alleen om de gewone redenen leuk.

Zijn blik gaf haar een vreemd gevoel in haar onderbuik. Waarom hij? Waarom een apprentice? Waarom viel zij, wilde excentrieke Myrtlefield, op een verlegen ongemakkelijke apprentice als Tinypaw? "Ja!" Antwoordde ze, iets té enthousiast, terwijl ze samen het kamp naderden. "Ik bedoel.. Ja, leuk." Grinnikte ze, lichtelijk beschaamd.

Zijn oren werden langzaam warm bij haar enthousiaste antwoord. Hij kon zich moeilijk voorstellen hoe dit meer dan een opvliegentje kon zijn. Maar hij kon zich dan ook veel niet voorstellen. "Okay." Mauwde hij met een glimlach. Inmiddels waren ze bij de rivier aangekomen. Het ijs dik genoeg was om over heen te lopen, wat met deze koud érg fijn was. Voorzichtig schuifelde hij naar de overkant. Eenmaal aan de overkant stopte hij. "Nou.. tot snel dan." Lachte hij verlegen, waarna hij wachtte tot zij dit uitje zou afsluiten. Het was ongelofelijk dat ze hem net écht zoiets had voorgesteld. Zowel twijfel als warmte gingen door hem heen, maar voor het eerst in lang vond hij twijfel helemaal niet zo erg.