∆ CAPTAIN benoeming [event] Fimbulvetr

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het was een grijze ochtend en een nieuwe laag sneeuw bedekte het speeltoestel en de grond waaromheen ze hun nieuwe kamp hadden gemaakt. Dikke, donkergrijze wolken hingen echter nog steeds in de lucht, met de dreiging van een nieuwe sneeuwbui. Het was de ochtend na de aankondiging van het vertrek van Brat, de ochten na het geschreeuw van dat rotjong Aura en de ochtend na dat ze haar lesje had geleerd. De prijs die ze had betaald? Die had ze verdiend. Maarja, wat kon je ook verwachten van het kind van een ‘leider’ die zomaar haar clan achterliet omdat het even zwaar was. Brat had Skadi nooit goed gelegen en de calico was dan ook niet verdrietig om haar vertrek. Nee, good riddance. Orchis zou nog eens wat worden aan de macht, maar hij had toch al meer als Brat leken te doen de afgelopen paar manen. Dus in dat opzicht had ze niets over hem te zeuren. In andere opzichten…tja, daar kon hij vele malen verbeteren, zoals persoonlijke hygiëne.

Er was in ieder geval een hele hoop commotie geweest de afgelopen avond. Waarschijnlijk katten die wat om die valse leider hadden gegeven en haar domme kinderen, maar daar had Skadi niets om gegeven. Ze had het leuk gevonden om toe te kijken hoe ze basically gewoon hun eigen graf aan het graven waren geweest. Ze had niets met hen, maar voor een beetje bloedsport was ze altijd wel in en als het aan haar poten zou hangen? Des te beter. Als iemand geen deel uit wilde maken van de Elite dan konden ze of rennen in de hoop dat ze hun leven behielden of gewoon sterven. Skadi deinste immers niet weg van de echte aard van de Elite. Sommigen konden er gewoon niet tegen. Verlies en verderf hoorde erbij en dat was waarom haar emotionele banden met katten op een minimum bleven. Waarom ze geen echte vrienden had, maar die had ze ook niet nodig. Waarom zou ze valse woorden met iemand moeten wisselen. In het einde gaf je toch alleen maar om jezelf, keek je uit voor jezelf, niet voor anderen. In leven en dood? Dan ging ze heus niet iemand anders eerst redden om zelf te sterven. Zo stak ze gewoon niet in elkaar.

Met de koude winterochtend kwam een nieuwe mededeling van hun nieuwe leider, Orchis. Veel katten waren niet echt blij om in de vrieskou hun nest uitgeroepen te worden, maar Skadi wist wel wat dit betekende. Hoe erg Orchis ook hield van zijn macht over de Elite, hij zou iemand nodig hebben om het met hem te leiden. Één kat kon niet al die troep opruimen die Brat voor hen had achtergelaten. Ze rolde zich dus langzaam uit haar makeshift nest en volgde de kleine menigste die was ontstaan naar waar Orchis op het houten bouwsel van de speeltuin was geklommen. Sneeuw was naar beneden gedonderd waar hij met zijn poten had lopen spartelen als een vis, maar daar viel niemands aandacht nu op. Het zag er komisch uit; hun nieuwe leider die geen eens een dak op kon klimmen. Maar Skadi wist ook dat je zijn pad niet moest kruisen, want hij kon gemeen uit de hoek komen. Dat had hij gisteren wel laten zien. Ze wist ook wel beter dan op meneer zijn teentjes te trappen. Bij iedereen die ze niet als gestoord en gevaarlijk schatte deed ze het, trok ze haar bek open, daagde ze ze overduidelijk uit. En het waren ook geen loze woorden die ze dan tegen ze sprak, want ze duwde ze zo kopje onder in een rivier of zette ze vast in vlammen die langzaam aan hun lichaam begonnen te likken. Die de vacht verschroeiden en het vlees rauw en bloederig hadden gemaakt. Een hoop dingen die ze had uitgespookt hadden nooit echt het daglicht gehaald, maar dat was helemaal prima met haar. Ze had een ego ja, maar ze was ook slim genoeg om te weten dat ze niet met eer moest gaan strijken als het haar meer problemen op zou gaan leveren dan het waard was.

Een zacht gemompel ging door de verzamelde katten van de Elite heen toen iedereen die aanwezig was zo ongeveer afwachtend zat te wachten. Het was natuurlijk een ambitieuze positie, Captain van de Elite. De rechterhand van de leider en maar een stap verwijderd van het zelf leiden van de groep katten waar ook Skadi nu tussen zat. Het was iets wat ze op haar zinnen had en wat Tansystep haar had verteld ze voor voorbestemd was. Ze was immers een uitverkorene en ze had ook al eerder haar Final Assessment mogen doen. In haar kop was het niet zo ver weggegrepen dat zij de volgende Captain zou worden. Het maakte haar niet uit dat ze amper de leeftijd van een ‘volwassene’ had, of dat ze van herkomst uit een van de clans in het woud kwam. Het ging daar allemaal niet om. Het ging om wie ze nu was en wat ze al kon. Toch, niemand anders zou haar uberhaupt als een kandidaat zien, maar dat kwam gewoon omdat ze de breincellen van een pasgeboren kitten hadden.

Het bewees maar weer eens dat zij tien maal op de groep vooruit was toen het ook daadwerkelijk bekend gemaakt werdt wie de nieuwe Captain zou zijn. Orchis zijn ogen landden op haar een stil berricht dat zij het zou zijn. Een berricht dat bij zijn volgdende woorden werd bevestigd. Een zelfvoldane blik gleed over haar gezicht en een grijs vormde zich over haar lippen terwijl haar lichaam een trotse en arrogante houding aannam. Ze zou ze nou eens horen zeuren. Niemand was het eens geweest dat ze eerder member mocht worden en dit zou zeker in het verkeerde keelgat schieten, zeker bij de ervaren members met een hoop hondentanden maar dat kon haar geen reet boeien. Zij had hier ook niet voor op haar luie gat gezeten. Ze had genoeg gedaan om haarzelf te bewijzen, om te laten zien dat ze door en door Elite was. Ze was niet zwak en niet lief. Ze konden nu gaan schreeuwen wat ze wilden maar ze had gisteren laten zien hoe snel ze over de lijn kon stappen, haar klauwen in iemand kon zetten zonder een greintje spijt of schuldgevoel. Ze was een heel leven verwijderd van wat ze misschien ooit had kunnen worden in die rotclan waar ze geboren was.

Dus ze konden schreeuwen wat ze wilden, verontwaardigd zijn, whatever, maar ze hadden gezien wat er gebeurde als je tegen Orchis in ging de avond van te voren. En Skadi vond het helemaal niet erg om dan ook nog een handje bij te helpen. Het was toch niet snel voordat iemand het toch weer niet eens was met de gebeurtenissen. Azazel. Nog zo'n stinkjong van Brat. Had ze haar lesje niet geleerd toen ze zag hoe simpel haar geliefde zus zich haar eigen dood had ingewerkt? Skadi gaf geen moer om Aura, ze had ook graag zelf haar klauwen in diens keel gezet. Wat was dat toch een zeikend verwend nest geweest. Het leek dat dat gewoon in de familie zat, want blijkbaar was madame ik-ga-zo-mijn-zus-achterna het er niet mee eens dat zij nu tot Captain was benoemd. Well, you'r funeral. Het jong vloog haar aan, maar het was maar al te makkelijk om de bedoelingen van de ander om te draaien, het te ontwijken en haar een harde klap richting de grond te geven. Als dit haar generatie moest zijn, dan was het overduidelijk dat zij de beste was. De rest was zwak. Te zwak om member te worden of te zwak om voor zichzelf op te komen. En mochten ze dat doen, dan deden ze het op de meest idiote momenten. Echt, Skadi was blij dat ze hier niet meer mee zou moeten leven, dat ze niet dag in dag uit in een kleine toren met die imbecielen moest wonen. Natuurlijk had ze liever het oude kamp behouden, maar zelfs dan was het nog zo geweest.

Maar het was nu ook helemaal anders. Zíj́ had hier nu de macht naast Orchis. Zij was de baas over dit domme kind en als dit domme kind haar wilde vermoorden? Dan zou ze die intentie tien keer harder terug geven. De calico sloeg haar klauwen uit, scherp na de vele manen training en een kille, meedogenloze blik verscheen in haar ogen. Ze had geen medelijden met het ding voor haar neus omdat ze haar mama kwijt was. Je hoorde haar toch ook niet jammeren over alles wat ze kwijt was. Haar ogen gleden kort naar Orchis toe, een stille vraag om toestemming. Toestemming om het kind voor haar neus naar de grond te werken, haar keel door te snijden en haar zes meter onder te begraven. Als het één op één buiten het kamp was geweest, dan had ze dat niet gedaan, maar dit was publiek en de kater had gisteren al laten zien dat hij een sterke mening had over zijn beurt als leider. Toen hij deze gaf, verspilde ze dan ook geen tijd om met een paar sterke halen op Azazel af te komen. Nagels uitgeklapt en een hoop kracht van goed getrainde spieren achter de uithalen. "Ik denk eerder dat jij degene bent die haar eind gaat ontmoeten," Sprak ze op sadistische toon. Skadi nam hier een groot genoegen in, daar ging ze niet over liegen. Nee, dit was waar ze voor gemaakt was. Haar uithalen waren dan ook niet als een waarschuwing gericht, maar om te doden, richting de vitale plekken in het lichaam van de jongere kattin voor haar neus.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het kind had blijkbaar niet genoeg aan een uitbarsting, nee ze ging echt voor bloed. Prima, dan zou Skadi dat ook doen. Haar klauwen raakten door het vlees van de ander, haalden haar buik over en bloed welde op uit diepe wonden. Een gevaarlijke wond als ze er nog meer aan had kunnen doen, maar op dat moment leek dat stinkjong een onorthodoxe techniek uit te willen proberen. Tanden vlogen naar haar achterwerk en zonken er lichtelijk in. Skadi trok weg, waardoor ze de ander vrij liet, maar ze was wel slimmer dan zelf zwaar geraakt te worden. Azazel had al een diepe wond in haar buik, dus die zou een stuk minder snel als haar bewegen. Ze haalde nog eens uit, naar de flank van het kreng. Had ze al genoeg of wilde ze haar zus achterna?

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Het rotkind sprong opzij en sloot haar kaken rondom haar omhoog geheven voorpoot. Tanden doorboorden het vlees, maar dat was niets nieuws. Nog geen eens een maan geleden had ze nog de tanden van een das in haar staart gehad en was ze aangevlogen door een Windclanner in dezelfde dag. Dit Snertjong kon ze dus zeker wel aan. Klauwen haalden uit naar haar nek, maar niet naar enige belangrijke aderen gelukkig. Ze was hier niet gekomen om gelijk vermoord te worden door een klein kind. Klauwen broken haar vlees open en bloed welde op uit de wond. Een boze grauw kwam uit Skadi haar bek en dezelfde blik als de nacht van te voren kwam bovendrijven, degene die ze had gedragen toen zij haar tanden in Certa’s keel had gezet. ”Okay, jij wilt je zus dus heel graag achterna,” spat ze uit naar de trut terwijl ze haar poot hardhandig wegtrok. Hierdoor scheurde ze haar huid nog meer, maar niets was gebroken of verbijzeld, dus ze zou het nog wel makkelijk redden. Met een niewe woede die over haar heen kwam mikte ze een harde beuk naar Azazel en begon ze een nieuwe serie aanvallen met haar klauwen én tanden.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar bloed kookte bij de woorden die Azazel naar haar toegooide terwijl ze haar buik en kaak bewerkte. Haar aanvallen werden erdoor gevoed, er sterker door. Als dit was hoe een Riverclanner vocht, dan was zij een mens. Ze had nooit eens wat geleerd in die stinkclan, maarja ze moest ook niet te veel verwachten van iemand die minderwaardig was aan haar. En anders beledigde dat jong haarzelf ook, want zij was aan het verliezen hier, meer als alleen het gevecht. Ze zou ook snel genoeg haar leven verliezen, zeker nu Skadi harder begon uit te halen en haar kaken nét iets lager begonnen te happen dan de kaak van de ander, iets moeizamer door het tegengespartel van Azazel, maar ze zou snel genoeg wel raak zitten als het aan haar lag.

Is Something You Were Born With

True Power, The Divine Right To Rule

SKADI

Haar kaken zochten naar het strot van de ander met de enigste intentie om haar scherpe tanden er in te zinken, maar dat was niet wat het einde van Azazel betekende. Klauwen raakten langs haar flanken en haar buik, niet al te zacht en het zou zeker een teken achterlaten, maar ze zou er niet door doodbloeden. Her kleurde de witte vacht op haar buik rood, waardoor ze amper nog wat wit in haar vacht had die niet besmeurd was met het bloed van Azazel of nog het oude bloed van Certa van de dag ervoor. Ze kon er niet veel om geven op het moment, later zou ze haar vacht wel weer schoonlikken, de metalen smaak in haar mond die haar haar overwinning zou laten herleven. Maar nu? Nu was ze in een gevecht. Ze maaide harde klappen neer op het rotkind onder haar, harde klappen die haar einde zouden betekenen. Haar rechtervoorpoot lande hard op de slaap van de jongere kattin en toen ging ze slap. Skadi stapte weg, een gevaarlijke blik in haar ogen, eentje die duidelijk zei dat ze dit zou blijven doen tot iedereen hun plek wist. Ze zou deze positie, deze macht, niet opgeven. Ze keurde het trillende lichaam van Azazel geen blik meer waardig, want dat was het ook niet. Niet waardig. Ze gaf er ook niets om dat ze anderen hiermee pijn had gedaan, hun hart had gebroken of whatever. Skadi had geen groote aanleg voor emoties, de enigste die ze echt voelde was woede. Liefde, verdriet en al die zooi? Dat had ze nooit echt meegemaakt, dus had ze ook geen banden met anderen die haar de nek om zouden kunnen doen. Als zij dood zou gaan, dan zou het haar eigen schuld zijn.

Echter leek Beef niet al te veel problemen te hebben met het feit dat ze net zijn zus dood neer had geslagen in de sneeuw. Nee, meneer kwam vrolijk als alles naar haar toe en feliciteerde haar. Nou was hij niet de slimste en wist Skadi dat hij een leeghoofd was wat makkelijk bevelen opvolgde. Iets wat zeker nog handig zou kunnen zijn, dus ergens was het wel goed dat hij niet kwaad op haar was, of haar haatte. “Dankjewel, Beef,” antwoordde ze dan ook koeltjes. Dat hij barstte van enthousiasme, betekende niet dat zij zich ook precies zo moest gedragen. Natuurlijk was ze blij met haar nieuwe positie, maar ze had hem ook verdiend en ze had ook iets wat je waardigheid noemde.

Is Something You Were Born With