Little miss sneaky you are!

Haar kittens zouden al bijna apprentices worden, al zo groot. Het was bijna niet te geloven maar daarnaast ook weer wel. Het leven leek opeens zo snel te gaan sinds ze een queen was; een echte moeder. Daarom had ze de rust die ze net had gekregen wel goed gebruikt, maar nu was het weer tijd om wakker te worden. Haar andere drie kittens lagen lekker te slapen, maar ze besefte dat er eentje miste. De grijze kattin merkte op dat alle andere kittens in de nursery nog sliepen en zo ook de andere queens, maar haar kitten was nergens te bekennen. Rustig stond ze op en legde zachtjes wat mos over de andere kittens heen om ze nog steeds zo warm te houden als ze waren toen ze onder haar pluizige staart zaten. De kattin stapte stilletjes naar buiten, merkte andere warriors op die druk waren met voor te bereiden op de ochtendpatrouilles en jachten terwijl zij rondkeek. Uiteindelijk viel haar blik op de grote boom in het kamp, daar waar de zon net door de takken heen scheen door de ochtend. Met haar groene ogen keek ze er bewonderend naar, ook iets kleins merkend. Was het een eekhoorn? Het was moeilijk te zien door de zon, maar het was een kitten, een blauwgrijze kitten. Snel trippelde ze onder de boom en keek ze naar boven. “Argentkit! Wat doe jij daar boven? Kom onmiddellijk naar beneden!”, riep ze, zelfs al maakte het misschien anderen wakker, het kon haar niet schelen. Zo hoog in een boom was gevaarlijk voor een kitten zoals zij. Dat ze binnenkort apprentices werden wilde niet noodzakelijk zeggen dat ze allemaal kattenkwaad konden uitsteken, zeker niet na wat ze had gehoord van hun avontuur met de honden. Ze had daar zwaar onder de voeten voor gekregen van de leider, dat wilde ze liever njiet opnieuw.

De blauwwitte kitten had haar goed gehoord. Ze kwam stukje voor stukje uit de boom geklommen en de grijze kattin keek rustig, maar streng toe. Het was niet de bedoeling dat ze haarzelf elke keer in gevaar zou brengen, ze was maar een hulpeloze kitten. Er zijn al velen gestorven door simpelweg uit een boom te vallen en dergelijke, dat wilde ze niet meemaken. De kitten stopte met klimmen, maar was nog net te ver weg om er al af te kunnen springen. “Glijd gewoon naar beneden, dan ben je er”, vertelde ze aan haar; alles dat ze moest doen is een kleine grip op de schors bouwen en dan naar beneden glijden, zo makkelijk was het. Veel kracht had je er niet voor nodig, en in de eerste training als apprentices gingen ze dat ook leren, dus ja. Op voorhand geleerd was best wel handig of niet? De kattin zette zich dichtbij de boom, voor het geval dat Argent toch zou vallen- dan kon ze haar snel pakken. Maar in eerste instantie moest ze haar toch leren waar en waar ze niet mocht komen, want dit liep wel wat uit de hand.

Aandachtig keek ze hoe de kitten zachtjes naar beneden gleed en tegelijkertijd de schors van de boom wat brak. Uiteindelijk kantelde die wat naar achteren en de queen duwde wat als steun met haar pootje om haar recht te krijgen. Ze hielp haar nog naar beneden te komen en gaf haar een likje over haar oortje. “Dat moet je niet meer doen… Ok? Zo hoog in een boom is levensgevaarlijk”, vertelde de poes lichtjes bezorgd aan haar dochtertje. Ze was gewoon zo blij dat ze het veilig weer naar beneden heeft gered, het had veel gevaarlijker kunnen aflopen. En dat wilde ze zich niet bedenken, dat haar botjes allemaal braken als ze op de grond viel- dat wilde ze niet in haar hoofd hebben.

De kleine kitten legde uit dat ze vanaf daar een stuk woud kon zien en ze knikte, maar de bezorgdheid was nog steeds te merken in haar emerald groene ogen. Ze snapte het wel, het woud was erg mooi. Maar binnenkort werden ze apprentices en dan konden ze dat samen doen met hun mentor, dan konden ze de schoonheid van het woud aanschouwen en bewonderen. “Ik snap het wel… Het woud is heel mooi. Maar binnenkort zal je een nieuwe kans krijgen om dat te doen… Zonder jezelf zo in gevaar te brengen”, vertelde de kattin zachtjes en legde zich neer, haar dikke pluizige staart rond haar lichaam wikkelend terwijl ze de kitten aankeek en de groene ogen die ze van haar had opnieuw ontmoette. Haar kittens waren allemaal mooie edelstenen, ze hadden allemaal hun eigen plekje in haar groot hart. En ze wilde dat ze dat beseften, dat... Zelfs als ze heel streng kon zijn, ze nog steeds heel veel om ze gaf. 

Het fijne aan haar kittens vond ze wel dat ze snel leerden en ook snel begrip toonden in haar woorden. Maar begrip wilde niet zeggen dat ze het ook zo fijn vonden, duidelijk te zien aan hoe haar kitten hier een toneeltje zat uit te voeren en de kattin giechelde alleen maar wat. “Zo lang duurt dat niet meer hoor”, vertelde ze. “De tijd gaat soms zo snel weetje”. Tijd vloog inderdaad snel. Straks moest de kattin niet meer zo hard waken over haar dochtertjes en haar zoontje, want dan waren ze al zelfstandige apprentices die niet elke dag moesten komen slapen bij mama. Dat gevoel zou de queen eerlijk gezegd wel wat missen, maar dan kon ze haar warrior taken misschien weer oppakken. Ze kon zich zelf nog herinneren hoe ze apprentice werd, alhoewel ze er zelf nooit naar had uitgekeken. Ze was nerveus en hield niet graag van avontuur vroeger, maar dat veranderde allemaal naarmate ze groeide.

Ze kon wel merken dat haar kits’ hun geduld wel snel aan het opraken was. Ze wilden meer ontdekken, meer verkennen, ze wilden iets doen dat voor hun bestemd was, maar dat duurde nog even. “Het zal het wachten wel waard zijn”, sprak ze bemoedigend. “Het komt allemaal wel, uiteindelijk. Het lijkt misschien heel lang te duren, maar wanneer je eindelijk apprentice bent, zal je hierop neerkijken en herinneren hoe ongeduldig je hierop aan het wachten was”, snorde de kattin en keek warm naar haar kleine- ze bedoelde, grote Argent. Nog een maan en ze was een apprentice, en dat kon de queen zelf al niet geloven. Zo groot!

Emberkit werd wakker uit dromenland en keek wazig om haar heen. De rode kit was wakker geworden van de zon en besefte dat ze weer eens veel te lang had geslapen. Dat zou wel anders zijn als ze straks apprentice werd, Ember had verhalen van de apprentices gehoord dat je nooit meer na zonsopgang het nest uit kon komen. Nog wat suf van het wakker worden ging ze instinctief naar haar zusje op zoek, al snel merkte ze dat Argent het nest al had verlaten en Ember besloot dus op zoektocht te gaan. Eenmaal buiten zag ze in de verte het figuur van haar zusje en om haar te verassen besloot de rode kit haar te besluipen. Omdat ze nog niet helemaal wakker was had ze niet door dat Argent net op haar kop had gekregen van mama en besloot ze Argent te bespringen. Laag kruipend naderde ze de blauwe kit tot ze dichtbij genoeg was. "Verrassing!" piepte ze terwijl ze omhoog sprong richting haar zusje. Pas in de lucht zag ze ook mama staan.

Het was natuurlijk nog even wachten en zeker als je jong was, dan zat dat geduld niet goed mee. Ze wilden alles snel hebben en krijgen waardoor er sneller verveling ontstond. “Het zal echt wel komen, je kunt het Argentkit, dat weet ik zeker”, bemoedigde de queen haar, waarna ze opeens opmerkte dat Emberkit verrassing piepte en op haar zus afsprong. Haar blik gleed naar de nursery, afvragend of ze de andere twee kittens ook hadden wakker gemaakt of niet. Maar in ieder geval keek de grijze kattin terug en rustig toe naar Ember en Argent, afwachtend op wat ze beiden zouden doen. Vroeger had ze zoiets als spelen met haar zusjes niet gekend. Ze waren allebei koudhartig en ze vonden haar niet zo fijn- maar ze was tenminste blij dat haar eigen dochters wel met elkaar speelden en plezier konden maken. Misschien ietsjes teveel zelfs.

Om een of andere reden leek Argent de aanwezigheid van Ember aan te voelen. Net toen de rode kit dacht dat ze eindelijk een keer geslaagd was had Argent het toch door en draaide ze zich om. Het schoot door Embers hoofd dat ze dit had moeten verwachten, zij kon haar zusje immer ook altijd voelen aankomen. Jammer genoeg voor Ember en Argent was de rode kit al begonnen met haar sprong en kon ze dus niet meer uitwijken. Na een snelle blik op mama en een nieuwe ingevingen veranderde Ember haar tactiek en probeerde met haar volle gewicht op Argent te landen. "Van onderen" piepte ze enthousiast terwijl ze op haar zusje afvloog.

Haar kittens liepen met elkaar te spelen, een ‘BloodClan aanval’ dan nog wel. Ze merkte hoe Emberkit van tactiek veranderde halverwege haar sprong en met volle gewicht aankwam. "Als jullie ooit echt worden aangevallen, door wie weet, een echte BloodClanner, dan moet je altijd mikken op de nek, de buik, of de ogen", gaf ze nog mee als tip. Natuurlijk moesten ze dat nu niet uitproberen- anders was straks één van haar kittens nog blind, maar ze besloot het mee te geven. Straks werden ze apprentices en ze moesten zichzelf kunnen beschermen.

De rode kit kwam in volle vaart met haar pluizige lichaam tegen Argent aan. Gelukkig dat beiden kittens de klap hadden zien aankomen en er dus op voorbereid waren. Terwijl ze nog aan het nadenken was over de woorden van haar moeder merkte ze al dat haar zus haar poten om Embers nek had geslagen. Ember probeerde zich los te trekken en voelde Argent speels in haar nek bijten, als reactie hierop liet ze zichzelf op haar rug vallen en probeerde ze met haar eigen achterpoten Argent in een soort judoworp over haar heen te krijgen. Als deze actie zou slagen zou zij de dominantere positie overnemen en kon Argent nergens meer heen. Dan moest mam wel trots zijn.