You deserve to hate me

Amberstorm stapte de leiderden in met een zwaar hart. Voor haar ogen zag ze nog het kleine verwrongen lichaampje van hun zoon; haar poot was nog steeds bebloed, al had dat net zo goed kunnen zijn van hem te proberen redden. Maar zij wist dat dat niet zo was, en ze wist dat ze dat bloed nooit écht uit haar vacht zou krijgen. De jonge kattin ging niet zitten in de den; ze bleef nerveus staan, poten nog steeds lichtjes trillend, meer nog nu ze niet langer meer zichtbaar was voor iedereen in het camp. Ze was zo moe. Maar ze mocht nog niet slapen. Ze moest de gevolgen van haar daden nu onder ogen zien - of toch een deel. Want Wolfstar mocht nooit weten dat Gorsekit door haar schuld gestorven was. Dat was het enige geheim dat ze met zich mee zou nemen tot aan haar graf, hoe zeer ze zich ook schuldig voelde dat ze Routnose zo met zich mee het diepe in moest sleuren. Het was haar enige kans op overleving.

CLOSED

Hij liet Amberstorm voorgaan toen ze de leiders den in stapte. Daarna ging hij naar binnen, keek nog een enkele keer achterom om zeker te zijn dat er geen luistervinken in de buurt zouden zijn. Toen wendde hij zich tot Amberstorm en keek kort naar haar. Ze zag er gebroken uit, kapot. Haar poten trilde en haar ogen stonden vol met verdriet.
Ze had veel uit te leggen aan hem. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij toen aan haar. "Hoe kan het dat onze kerngezonde zoon nu ineens dood is, waar is hij? Waarom heb je mij niks verteld?" het was allemaal raar. Tranen vormde in de kater zijn ogen. "We moesten een team zijn verdomme, maar nu, nu voelt het alsof de een na de ander een mes in mijn rug wilt steken." Dat ze niet naar hem toegekomen was toen het gebeurd was, dat was wat hem pijn deed. StarClan had een plan uitgezet voor hem. Maar het zou niet StarClan's plan zijn als die niet vol zat met boobytraps.

Zijn woorden deden pijn, ja. Maar ze raakten ook haar gevoelige snaar - en automatisch zette ze die prikkeldraad weer om haar heen. "Hij is bij Routnose, die hem nog heeft proberen redden! Er was Starclanverdomme geen tijd om uit te zoeken waar je nu weer zat!", antwoordde ze, duidelijk bozig nu, hoewel de blik in haar groene ogen bijna hol was. Er zat geen passie achter haar woede. "En een team? Starclanverdomme Wolfstar, een téam? Jij hebt mij nooit als een gelijke behandeld. Ik kreeg ook geen waarschuwing toen je ineens besloot onze medicine cat aan de vijand te geven!" Nee, natuurlijk waren de situaties niet gelijk. Maar wat had ze moeten doen, eerst even hem gaan zoeken, zijn goedkeuring gaan vragen als een goede vrouw? Maar zo was ze niet, zo was ze nooit geweest. Haar zelfmedelijden zakte weg nu ze iemand had om boos op te zijn. Dit was bekend terrein, dit kon ze. Boos zijn was zo veel makkelijker dan pijn hebben.

Routnose had geprobeerd om Gorsekit nog te redden, maar dat was niet gelukt. Hij zou nu nog steeds bij Routnose moeten zijn. Een rilling trok door de kater toen hij haar lege ogen zag. Er was iets mis met de poes, maar hij kon zijn poot er niet op leggen. Toen ze hem verweet dat hij weer ergens zat waar hij niet hoorde werd hij zelf boos. "Ik was bij de elders, aan het kijken hoe het met hun was. Blijkbaar geeft een van ons nog om de clan en sleept geen dode kinderen mee naar binnen." zijn gele ogen stonden woest, boos om de belediging.

Toen ze weer begon over het feit dat ze geen team waren omdat hij zonder haar weten Routnose 'weggegeven' had knapte er iets bij hem. Dreigend stapte hij iets naar voren, maakte zich groter om haar te intimideren. "Jij vergelijkt de dood van onze zoon met het feit dat ik onze medicine cat uitleen, wat overigens in overleg met Routnose gebeurd is. Ben jij wel goed bij je hoofd Amberstorm?" het was een onhandige zet geweest om haar daar niet over in te lichten, zeker, maar dit was in geen manier te vergelijken met wat er hier gebeurd is. "Ik geef je nog één kans. Vergooi hem niet," sprak hij duidelijk. "Waaraan. Ging. Gorsekit. Dood." als ze nu nog niet uit kon leggen waaraan de kitten gestorven was dan was het over. Dan trok hij zijn eigen plan en zou hij verhaal halen bij Routnose.

Blijkbaar gaf één van hen nog om de clan? Alsjeblieft, zeg, maak dat een ander wijs. Alsof gaan kijken bij de elders zo veel nobeler was dan letterlijk het opvoeden van hun volgende generatie - hoe slecht ze dat ook deed. Zijn vraag, of ze wel goed was in haar hoofd, ontlokte haar een holle lach. "Nee, is dat nog niet duidelijk?!", antwoordde ze. Nee, ze was niet goed in haar hoofd, was dat nooit geweest. Ze was een monster, starclanverdomme, die alles verpestte wat ze aanraakte. Ze kon hem niet antwoorden toen hij vroeg waaraan Gorsekit doodging; ze kon de leugen niet over haar lippen krijgen, maar net zo min de waarheid. Ze stond lichtjes met haar mond vol tanden; maar ze herstelde zich snel in diezelfde woede die haar altijd beschermd had. "Je praat alsof je de enige bent die een kind verloren is! Hij was mijn zoon ook, Starclanverdomme, en ik was degene die altijd bij hen moest zijn terwijl jij lekker leuk de clan ging leiden!" En nee, dat was niet echt zijn keuze geweest; maar het was ook niet die van haar geweest. Want als een slimme kat de keuze gemaakt had, dan was Gorsekit nu niet dood geweest.

Ze gaf nog steeds geen antwoord, ze ontweek zijn vraag nog steeds. De holle lach die klonk bevestigde voor hem alleen maar wat hij eerder dacht. Ze was gek. Echt gek. Haar laatste hersencel was vergaan. "Wat denk jij dat makkelijker is? Een klein groepje kittens in de gaten houden of een hele clan vol met katten, jong en oud?" hij stelde de retorische vraag maar hij wist dat hij geen normaal antwoord zou krijgen. "Je bent gek, Amberstorm. Echt." zijn stem zakte in. "Waarom kan je me niet vertellen waarom je afgestapt bent, waarom Gorsekit dood is?" vroeg hij toen. "Je maakt het me moeilijk, onnodig moeilijk. Vertel me gewoon de waarheid. Ik ben Gorsekit's vader, ik heb recht om te weten wat er gebeurd is met mijn eigen kind." zijn gouden blik boorde dwars door haar groene, maar er leek niks te gebeuren achter haar ogen. "Als jij mij niks verteld, dan vraag ik het Routnose."

Het deed pijn toen hij haar gek noemde, hoewel ze dat ook van zichzelf dacht. Maar ergens - ergens probeerde ze ook gewoon het juiste te doen, toch? Meestal dan. Maar dat had nooit goed uitgedraaid, nooit. Ze had hetzelfde effect nu, nu ze loog en oneerlijk was dan wanneer ze eerlijk zou zijn. "Vraag het dan aan Routnose! Je gelooft toch nooit een woord van wat ik zeg!", antwoordde ze kwaad, terwijl de tranen over haar snuit naar beneden druppelden. Hij zag het altijd alleen maar van zijn kant. Arme arme Wolfstar, het slachtoffer die altijd alleen maar goed deed. Maar de wereld was niet zo zwart-wit en zijn aanhoudingen zorgde er alleen maar voor dat zij meer haar hielen in het zand duwde. En misschien.. Wou ze het ook gewoon een beetje uitrekken. Uitstel van executie, zo noemden ze dat. Want hoe langer ze hier boos kon staan ruzie maken met de leider, hoe minder ze de pijn en het schuldgevoel kon overdenken; want daar zou ze aan kapot gaan, dat wist ze.

Nog steeds de woede en nog steeds was Amberstorm niet van plan te vertellen wat er gebeurd was. "Goed dan, dan vraag ik het Routnose. Jij hebt je kansen vergooit met mij." sprak hij toen. "Weet dit Amberstorm, je krokodillentranen werken niet meer op mij. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik kom er achter." antwoorde hij vastberaden. "Jij hebt er iets mee te maken, zover is duidelijk voor mij. Je bent niet geschikt voor WindClan Amberstorm, helemaal niet als leider maar ook zeker niet als warrior. Vanavond als ik de deputy bekend maak, maak ik je elder. Je zal in de elders den intrekken en ik wil niks meer horen. Niks." antwoorde hij toen. "Ik laat je nog bij de kittens, maar één verkeerde beweging naar en ik zorg ervoor dat ze bij een ander komen te liggen." de kater zat vol met koude woede. Hij wist zeker dat zij er iets mee te maken had, wat het was kon hij zijn poot niet opleggen. Ze zou het hem ook nooit vertellen, dat wist hij zeker. Maar het was over, dit stopte hier.

KROKODILLENTRANEN? Was hij gestoord? Wat verwachtte hij, dat ze zoals een psychopaat gewoon oké zou zijn met Starclanverdomme de dood van haar zoon, zelf gedaan (maar dat wist hij natuurlijk niet) of niet? "Ik ben géén psychopaat - maar jij, daarentegen, lijkt me wel die kant op te gaan!", mauwde ze nog eens boos, waarna ze haar tanden op elkaar klemde. Oh, ze had zin om te schreeuwen en te vechten en hem Starclanverdomme één van die negen onverdiende levens af te pakken, maar ze spande enkel haar spieren aan en wierp hem een vernietigende blik toe. Goed dan, als hij haar nutteloos wilde maken voor de clan, haar buiten spel wou zetten. Wolfstar kon duidelijk niet heel goed om met het feit dat zij stérker was dan hem, monster of niet. Maar in ieder geval bleef ze in Windclan. Ze kon de rest van haar leven spenderen met te proberen het goed te maken, haar fouten recht te zetten, in plaats van alles te verpesten. En natuurlijk zou dat nooit lukken.. Maar Starclanverdomme, ze zou het proberen. En ze zou bewijzen dat ze niet gek was, niet zoals hij dat was.