Today will be different {Feverpaw}

Haar blik was op de grond gericht terwijl ze gedachteloos doorliep. Ze voelde zich leeg, verdrietig. Haar poten deden pijn van het lopen, maar erg veel last had ze er niet van. Af en toe had haar vader haar gevraagd of ze niet gedragen wilde worden, maar daarop had ze standvastig nee geschud. Ze was nu een Apprentice, ze kon het zelf wel. Hoestaanvallen of niet. Daarbij, ze had het gevoel dat haar vader met haar wilde praten over wat er gebeurd was en dan wilde ze niet. Of dat kon ze niet. Ze wist niet wat ze nog moest zeggen, wat ze nog kon zeggen dat niet al duidelijk was. Het leek haar beter om er gewoon niet meer over na te denken, want dan zou het alleen nog maar meer pijn doen, toch? Toen ze Serpentkit tussen de katten spotte, liep ze dus meteen op haar vriendin af, hopend op wat afleiding. "Serpent!" miauwde Feverpaw opgetogen. "Hoe cool is deze reis?" kermde de kattin vervolgens. Even leek ze totaal vergeten dat haar zusje was overleden.

De grijze kattin keek nog steeds haar ogen uit. Het waren zo veel katten bij elkaar dat ze elke keer weer een nieuw iemand zag. Katten in allerlei kleuren, soorten en maten en het maakte haar bijzonder blij. Wat ze vooral leuk vond, was dat haar moeder het ontzettend druk leek te hebben met... tja, waarmee eigenlijk? Ze wist het niet en het maakte haar ook weinig uit. Haar vader lette op haar en verder had ze niets nodig. Serpentkit leek het hele gebeuren lang niet zo leuk te vinden als Feverpaw en de grijs-witte kattin haalde even haar schouders op. Serpent vroeg haar hoe het was om Apprentice te zijn en Feverpaw liet een hoorbare zucht horen. "Niet heel anders eigenlijk," miauwde ze toen. Ze haalde haar schouders nogmaals op. "Ik bedoel, normaal mag je als Apprentice het kamp uit, maar een kamp is er niet meer," begon de poes. Het verlaten van het kamp was toch wel één van de meest spannende dingen die je als Apprentice mee zou maken. Plus het beginnen van je trainingen. "En mijn moeder is mijn mentor," miauwde ze vervolgens met een gebogen hoofd. Sinclaw stond niet bepaald bekend om haar geduld, haar zachtaardigheid of haar redelijkheid. Fever's trainingen baarden haar nu dan ook meer zorgen dan dat ze er zin in had.

Serpentkit keek haar lichtelijk verbaasd aan en merkte op dat haar moeder vast niet zo erg was. Feverpaw haalde haar schouders op. "Ik hoop dat het meevalt," antwoordde ze. Ze keek er ontzettend tegenop, maar misschien waren haar lage verwachtingen wel onterecht. Ja, haar voorkeur leek voornamelijk uit te gaan naar Wolfkit en Feverpaw vroeg zich soms zelfs af of Sinclaw haar naam wel wist, maar misschien zou ze wel een goede mentor zijn. En dat was toch alles wat ze nodig had? Serpentkit uitte vervolgens haar ongenoegen over het blijven bij de Queens, wat Feverpaw aan de ene kant wel begreep. Iedereen wilde erop uit. De kans om deze onbekende gebieden te verkennen, zouden ze waarschijnlijk nooit meer krijgen. Maar de keerzijde had ze ook gemerkt. "Misschien is het wel beter om bij ze te blijven," merkte Feverpaw toen op. Voor Stainedkit was het vast beter geweest.

Het duwtje en de bemoedigende woorden van Serpentkit zorgden ervoor dat ze weer een stuk vrolijker werd. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen de zwarte poes zei dat ze net zo zou leren vechten als haar moeder. Feverpaw knikte. "Daar heb je gelijk in," miauwde de grijs-witte kitten met een grijns op haar gelaat. Wie wist viel het allemaal wel mee. Het kon misschien zelfs een kans zijn om dichter naar haar moeder toe te groeien. Haar blik werd echter weer neergeslagen toen Serpentkit vroeg waarom het beter was om bij de Queens te blijven. Feverpaw kuchte even, niet wetend hoe ze het volgende zou moeten zeggen. "Stainedkit is... Ze is nu in Starclan. Ze kwam vast te zitten in een val van de twolegs," miauwde Feverpaw toen alsof ze het nationale nieuws voorlas. Ze wist niet wat ze voelde en al helemaal niet hoe ze het moest uiten.

Wat ze zei, leek de hele sfeer van hun gesprek om te keren en eigenlijk was dat het laatste wat ze had gewild. Ze wilde er niet over praten, ze wilde plezier maken met haar vriendin. De zwarte kattin stotterde dat ze niet wist wat er met Stainedkit gebeurd was en Feverpaw haalde wederom haar schouders op. Het leek haast een tic te worden: ze wist gewoonweg nergens het antwoord op nu. Haar zusje was weg, naar Starclan, voorgoed. En ze wist totaal niet hoe ze zich erover moest voelen. De stilte die volgde, maakte het alleen nog maar ondraaglijker, dus deed ze hetgeen wat haar het meest hielp: er overheen praten. "Ze zat behoorlijk lang vast, zeggen ze," miauwde Feverpaw verder, haar ogen op de grond gericht. Wat een vreselijke dood moest dat zijn geweest. "Ik kon het nooit zo goed met haar vinden," ging ze verder, in de hoop dat het haar beter zou doen voelen. Ze had altijd meer gehad met Wolfkit en Ferretkit, maar dat maakte het verlies niet veel minder. 

Eigenlijk wilde ze er verder ook niet echt meer over praten. Er viel simpelweg niet zo veel te zeggen. Stainedkit was weg, zou nooit meer terugkomen en dat was verdrietig. Maar meer dan dat was het voor haar eigenlijk ook niet. Maakte dat haar een slecht iemand? Toen ze een tikje tegen haar zei kreeg van Serpentkit trok de grijs-witte poes verbaasd met haar oortjes. Serpentkit stelde voor om een eindje naar voren te gaan en Feverpaw keek even achterom. Ze bleef graag wat dichtbij haar vader, maar één avontuur kon toch geen kwaad? Ze zouden heus niet ver van de groep afwijken. "Ja, leuk!" antwoordde Fever toen, waarop ze haar pas wat versnelde om de katten voor hen in te halen. "Heb jij nog iets leuks gedaan tijdens de reis?" vroeg ze haar vriendin vervolgens. Ze waren nu zo ver van huis, ze moest haast wel iets interessants gezien hebben.

Er verscheen een vage glimlach op haar gezicht toen ze zich verder werkte van de katten achter hun. Ze had gewoon zin om weer eens iets leuks te doen met haar vriendin. Ze wilde zich geen zorgen meer maken over haar zusjes, over Sinclaw of over die rare kater uit Thunderclan die haar probeerde te versieren. Ze vond het allemaal maar niks. Ze wilde gewoon lol maken nu het nog een beetje kon. Was dat nou echt te veel gevraagd? Serpentkit had bij de andere kittens en Queens moeten blijven tijdens de reis, waarop Feverpaw even een pruillipje trok. Ze gunde het Serpentkit ook zo hard om Apprentice te worden. Toen Serpent haar Apprenticenaam aan haar voorlegde, maakte Fever haast een sprong van enthousiasme. "Serpentpaw klinkt zó cool!" miauwde ze vrolijk. Ze legde haar oortjes echter weer wat meer in haar nek toen het idee van samen trainen naar boven kwam. "Ik weet niet of Sinclaw dat wel goed zou vinden," mompelde ze ietwat verdrietig. Haar moeder leek iets tegen haar te hebben, en als ze met Serpentkit wilde trainen, zou dat vast niet gebeuren.

Had haar moeder haar niet gewoon een coolere naam kunnen geven? Haar naam was gebaseerd op hoe ziek ze was geweest tijdens haar geboorte. Hoe ziek ze nog steeds was. Het was een naam van zwakte en ze vond het maar niks. Het liefst had ze net zo'n coole naam gehad als Serpentkit, maar het had niet zo mogen zijn. Fever keek met grote ogen naar haar vriendin toen deze opnieuw met een idee kwam. Samen trainen, zonder hun mentoren! Feverpaw keek haar vriendin aan alsof ze het wiel opnieuw had ontdekt en knikte vervolgens met volle overgave. "We zouden samen kunnen sparren!" miauwde de Apprentice opgetogen. Buiten haar trainingen zou ze dan nog eens extra oefening krijgen, zodat ze zeker weten de beste Warrior van de clan zou kunnen worden. Serpentkit kwam altijd met van die ongelooflijk goede ideeën! "Dat gaan we sowieso doen," zei Feverpaw toen smalend. Ze had nu al veel meer zin in haar trainingen, allemaal dankzij haar vriendin. "Wie zou jij als mentor willen?" miauwde ze vervolgens, een vraag die haar ineens te binnen schoot. Ze was wel benieuwd wie Serpent als mentor wilde, mocht ze de keuze hebben.

Voor haar gevoel was ze ver, ver, ver verwijderd van haar moeder, en hoe meer afstand er tussen hen zat, hoe beter. Het was misschien niet bepaald een goede gedachte, maar ze had een sterke afkeer richting Sinclaw. Het liefst zou ze hebben dat ze gewoon allebei aan elkaar konden toegeven elkaar niet te hoeven, en hun wegen vanaf daar laten scheiden. Maar kon je dat maken? Ze was haar moeder, haar clangenoot, haar mentor. Het was een enorme puzzel en Fever was nog niet klaar om hem op te lossen. Feverpaw had niet gedacht dat haar glimlach nog groter kon worden, totdat Serpentkit uitbracht dat ze een betere Warrior zouden worden dan wie dan ook! "Beter dan Wolfpaw!" riep de grijs-witte poes uit, misschien ietwat te luid. Hoe graag ze Wolfpaw ook wilde verslaan, ze mocht haar zus wel en wilde haar niet kwetsen. Op haar vraag luidde Blackbear als eerste als het antwoord, waarop Feverpaw bedenkelijk knikte. De kater was ietwat nors, maar hij zou zeker weten een goede mentor zijn. Op Fawnstep en Swiftclaw knikte ze ook even, al dacht ze zelf Swiftclaw te prefereren. Toen de vraag aan haar gesteld werd, smaalde ze. "Mijn vader natuurlijk!" bracht ze vrolijk uit. Haar vader was de beste kat op aarde in haar ogen. Hij was aardig, behulpzaam en een uitstekend krijger. Er was geen twijfel over mogelijk.

Hoewel ze niet iemand was die graag praatte over hoe ze zich voelde, vond ze het met Serpentkit niet zo erg. De kitten leek haar te begrijpen, en nog beter, wist haar meestal zelfs wel weer op te vrolijken. Ze begon alles in een positiever licht te zien, gewoon door het perspectief dat Serpent haar bood. En dat was heel wat waard, nietwaar? Ze kon niet wachten tot haar vriendin ook een Apprentice zou worden, tot ze met zijn tweeën zouden kunnen trainen. Samen zouden ze de wereld aankunnen. Fever werd al helemaal hyped toen Serpent mee begon te jubelen over hoe ze iedereen zouden kunnen verslaan, inclusief Wolfpaw. Haar oudere zus was nog steeds niet zichzelf sinds het ongeluk in de Nursery, maar Fever was er wel nog steeds op gebrand om haar in ieder opzicht te verslaan. Ineens werden ze teruggeroepen. Hun theekransje was voorbij. Met een frons tikte Fever het neusje van haar vriendin aan. "Zie je later," zei ze, met een knipoog. Later, wanneer ze samen zouden kunnen trainen.

Note; Is goed! c: