I never said it back // Eempje

Bijna was het zover, de start van het nieuwe jaar op de universiteit. Het leek zo onwerkelijk, zo...normaal? Aantal dagen geleden waren ze nog volop aan het strijden tegen de Wild Hunt, om Stiles te herinneren en ze proberen te stoppen. Ze had haar studentenkamer al gezien, en de universiteit zelf ook en was er erg tevreden over. Ze zou verder gaan in psychologie, en ze wist perfect dat het mentaal nogal zwaar kon worden. Ze had al wat staan inpakken, zodat dat klaar zou staan als de dag zou aanbreken dat ze daadwerkelijk zou vertrekken. De dag dat ze er alleen voor zou staan, geen vrienden om op terug te kunnen vallen want die moest ze daar nog gaan maken, geen supernatural avonturen meer, en geen pack. Ze zuchtte even, het leek allemaal zo onwerkelijk, alles zou weer 'normaal' worden, iets waar ze aan zou moeten gaan wennen. Goed vroeger was alles normaal tot Peter Hale haar had aangevallen en ze uiteindelijk met behulp van haar vrienden, en dan vooral Stiles, ontdekte dat ze een banshee was. Sinds dat moment leefde ze gewoon in avontuur en nu zal dat allemaal weer voorbij zijn, en eerlijk gezegd? Ze zou het echt missen. Net zoals Stiles. Door de jaren heen was ze zo blind geweest, ze had niet doorgehad dat de jongen smoor op haar was, maar zij begon het langzaam te ontdekken toen ze hem kuste om hem te verhelpen van zijn paniekaanval. Maar ze realiseerde het pas echt toen de Ghost Riders hem hadden meegenomen, en het was alsof er iets ontbrak. Een glimlach verscheen om haar lippen toen ze weer terug dacht aan het moment dat ze Stiles in de kleedkamers aan trof. 'I never said it back' Had ze gezegd waarop hij geantwoord had en ze toen hadden gekust. De glimlach verdween echter toen ze eraan dacht dat ze niet wist hoe het nu daadwerkelijk tussen hen zat. Ze schrok lichtjes op uit haar gedachtes toen haar bekende ringtone van haar gsm afging, en dus begaf ze zich naar haar nachtkastje waar haar gsm lag en las de naam die weergeven werd op het schermpje. Stiles. Onmiddellijk greep ze het toestel beet en nam op. "Met Lydia." Antwoordde ze, was er weer iets aan de hand? Was de Wild Hunt toch niet volledig verslagen? Vragen spookte in haar hoofd, maar ze besloot kalm te blijven. Als het iets ergs of belangrijks was dan had ze hem al kunnen horen 'flippen' aan de andere kant van de lijn want nu niet het geval was.

"Hey Lyds, met Stiles. Al zag je dat waarschijnlijk wel. Ik ehm.. Ik wilde gewoon even met je praten." Ratelde Stiles aan de andere kant van de lijn waardoor ze zacht even lachtte. Wat was het toch schattig als hij zo doet. “Ja, ik had al gemerkt dat jij dat was.” Lachte ze. "Ik bedoel, het voelt allemaal niet echt. Dat we elkaar niet meer iedere dag zullen zien, en niet eens meer in Beacon Hills zullen wonen." Begon hij weer razendsnel te praten. "En ehm..Wel dan hebben we ons nog niet besproken." Voegde de jongen er vrij langzaam aan toe. Ze glimlachtte ook al zou hij dat niet kunnen zien. “Ik weet het, het is allemmaal zo raar dat we straks allemaal uit elkaar zijn en niet meer samen zij aan zij kunnen vechten tegen de supernatural.” Beaamde ze en zuchtte even. Ja ze zou het enorm hard gaan missen. “Misschien word het inderdaad eens tijd om over ons eens te gaan praten. Zodat we weten hoe het...eh...hoe het tussen ons is.” Reageerde ze terwijl ze nerveus aan haar nagels begon te prutsen. Ze had haar gsm op luidspreker gezet en was op haar bed gaan liggen.

"Ik denk dat je wel weet waar ik sta. Ik ben al verliefd op je sinds ik je voor de eerste keer zag. En dat is alleen maar sterker geworden." Hoorde ze hem zeggen waardoor haar hart een slag over sloeg. “Stiles...” Begon ae maar ze kon de woorden niet vinden. Hoe kon ze het beste het vertellen? Ze haalde diep adem voor ze begon te praten. “Stiles, al vanaf het moment dat ik je kuste toen je een oaniekaanval had realiseerde ik me its, maar ik wist het pas echt dat ik van je hield toen de Ghost Riders je mee namen.” Bekende ze zacht. Ze beet op haar lip, god dat was eruit en ergens luchtte dat wel op. Blij dat ze het eindelijk al had verteld, al wist ze wel dat hij dat wel door had wanneer ze het pas echt realiseerde.

"Eindelijk. Eindelijk geef je dat toe." Ze hoorde de opluchting in zijn tel en lachte even. Daarom hield ze van hem. Hij was slim, sarcastisch, grappig maar ook erg loyaal, iemand waar ze op kon rekenen, no matter what. "Maar hoe gaan we dit doen? Wil je een lange afstand relatie of..." Ze was volledig van de kaart geslagen. Dus ze waren samen? Maar nog voor ze daarover iets kon vragen ging hij verder met praten. "Dat is als je een relatie wilt met mij...Eh..Wat ik eigenlijk wil vragen is...Lydia wil je mijn vriendinnetje zijn?" Vroeg de jongen. Vlinders fladderde in haar buik en haar hart ging te keer. Hij had het? Hij had het ectt gevraagd! “Ik zou graag je vriendinnetje willen zijn.” Antwoordde ze met een brede glimlach van hier tot in Tokyo."En over dat lange afstandsrelatie, we kunnen het altijd proberen, niet? Ik bedoel we hebben de zomer nog en kunnen nog zolang de zomer duurt met elkaar optrekken zowel samen met de pack als met twee.” Antwoordde ze. Ze moesten tenslotte genieten van de tijd die ze hadden zowel samen met de pack als met twee.

"Het had dus toch geen twintig jaar nodig." Ze rolde lachend met haar ogen, al kon hij dat niet zien. “Misschien had de Wild Hunt gewoon eerder moeten komen.” Grapte ze en lachte even. "Laten we dat doen." Antwoordde hij op haar voorstel. “En Stiles?” Begon ze. “Skype en FaceTime bestaan ook nog.” Lachte ze. Dus zouden ze zodra ze op de universiteit zaten zo elkaar nog zien. “En we kunnen altijd tijdens de weekenden en vakanties afspreken? Ik bedoel het is niet dat we allemaal verspreid over de hele wereld gaan zitten.” Grinnikte ze. “Ik bedoel, de universiteit waar ik naar toe ga ligt net buiten Beacon Hills, dus zo ver zijn we niet van elkaar verwijderd.” Voegde ze er aan toe. Al alles planned voor hoe ze het konden regelen als het zo ver was.

"Dat is waar. Het het is niet hetzelfde als iemand in het echt te zien." Reageerde hij waarop ze even met haar ofen rolde. “Maar je ziet elkaar tenminste toch.” Wierp ze tegen. "Ook waar." Lachte hij toen ze zei dat ze tijdens de weekenden en vakanties ook konden afspreken. "Ik ben toegelaten bij het trainingsprogramma van de FBI" Hoorde ze hem zeggen en sloeg haar hand tegen haar hoofd aan. Juist ja. “Sorry...ik had het moeten weten.” Reageerde ze. Misschien zou het dan toch moeilijker worden dan ze had gedacht. Want ze zouden toch een pak verder van elkaar verwijderd zitten. “Het gaat werken, ja toch?” Vroeg ze zachtjes.“Het moet wel, zeker na alles wat we mee gemaakt hebben!” Ze begon haast hopeloos te klinken. Dit zou een makkie moeten zijn. Want ze hadden immers enorm vaak gestreden op leven en dood, dus dit zou toch moeten werken, ja toch?