Worth It

Met de wind in haar haren en grote sprongen gingen de poes over de grote velden heen van windclan. Haar conditie ging vooruit en de poes had meer spieren gekregen. Ja de poes was gesteld op haar uiterlijk. Heel erg eigenlijk, maar tijdens het trainen vergat ze dat compleet. Haren door elkaar en ze had het warm. Uit het niets maakte ze een bocht zodat ze stil kwam te staan en ze bleef hijgend staan. Een poot had ze opgetild, na even wachten trippelde ze de gouden stengels in en besloot om te gaan zitten. Het was al later aan het worden, maar haar familie was een competitieve familie. Zwakke siblings werden niet getolereerd. Die had ze wel en ze was er zelf ook eentje geweest. Die tijd probeerde ze zich van zich af te zetten. Nu was ze het niet bang om een ander tegen te spreken zoals haar broertjes dat wel eens deden. De poes begon met het schoonmaken van haar vacht. Mist vond nu dat ze het waard was om zich echt deel van de familie te noemen. Over familie gesproken. Kort na de gedachtes vulde een bekende geur haar neus.

{ Eerst 'Tigerpaw

Één van de broertjes kwam aangelopen met een grijns op zijn gezicht en zij zuchtte met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze stopte met het schoonmaken van haar vacht, want het was haar broertje en het was gewoon raar om een gesprek te hebben met iemand die steeds een tong over z'n eigen vacht zat te halen. Ja, nee dat ging ze niet doen. Zijn opmerking stelde ze aardig op prijs en ze knikte naar hem als een soort welkom. "Nou Tiger, jij begint ook groter te worden hoor." Of hij veel training had gehad wist ze niet, maar hij leek groter dan eerst. Sowieso, er was weer een moon voorbij en het hele nestje zat nog in de groei. Als hij nou nog meer spieren zou kweken zou haar broertje wel wat poezen aan kunnen trekken. Al leek hij dat nu al te doen.

"In de hoogte of in de breedte?", zei de kater en je kon aan hem zien dat hij het grappig bedoelde. Mist lachte en tikte met haar poot toen zacht tegen zijn flank aan. "Beide", zei ze toen nadat ze deed alsof ze hard had nagedacht. "Ik bedoel, je hebt wel een buikje hoor." Haar stem had een pesterig toontje erin en een korte grijns. Het was een grapje natuurlijk. "Grapje", besloot ze er nog wat droogjes achteraan te zeggen. De poes bleef netjes zitten en legde haar staart over haar poten. Bij de woorden over vader en moeder keek ze even naar de grond. Ja dat was ook een groot deel van de motivatie geweest. "Op ons", vulde ze aan en ze keek omhoog naar de ogen van haar broer. Na een korte stilte werd een ander onderwerp aangeslagen. Vrienden maken was ze mee onderweg. Als kitten was ze natuurlijk haast onzichtbaar geweest. Nu was het de tijd om vrienden te maken. "Ik ben onderweg. Jij hebt er al aardig wat niet?" Ja ze zag hem vaker met het nest van Brindleleaf bijvoorbeeld. Heel veel aardige poezen van haar leeftijd waren er niet echt. Mousepaw was aardig en ook close met haar broer. Misschien moest ze maar eens nog beter haar best gaan doen op dat vrienden maken.

"Hopelijk voor jou hoef ik dat de komende paar manen nog niet te zeggen." De poes keek hem verontwaardigd aan, maar moest er wel om lachen. "Onze familie is niet gemaakt voor buikjes", zei ze en ze deed haar kin in de lucht. Ja, het was een trotse familie waar ze in zat. De familie was trots op het feit dat ze allemaal wel wat konden. Het was een familie die de aandacht wel verdiende. De familie bestond uit vooral sterke poezen en katers, Raven en Plum als uitzonderingen. Toen de kater zei dat hij meer vijanden had gemaakt dan vrienden kreeg ze een grijns op haar gezicht. "Tja word je ook sterk van, niet?" Met haar staart tikte ze wat op de grond. Haar houding was zoals altijd alert. "Die houden je scherp." Het was raar hoe ze het niet eens slecht vond dat hij vijanden maakte. Was een normaal ding vond ze. Maakte haar niet veel uit. "Als het goede vijanden zijn natuurlijk of kan meneer ze wel aan?" Saaie vijanden deden natuurlijk niks.

Hij kon ze aan volgens hemzelf en ze moest het maar op zijn woorden houden, want meer kon ze er niet van zien. Als Whitelion een vijand was was dat natuurlijk gevaarlijk, maar die zou niet zomaar een apprentice aanvallen, al had ze haar twijfels met Tiger. Hij kon verschrikkelijk vervelend doen dat wist ze. Al had ze nog nooit met katten gepraat die daar 'slachtoffers' van waren geweest. "Maak daar maar geen ruzie mee, broer. Dan zit je in grote problemen en dan zal niet alleen jij raar aangekeken worden." Klonk misschien egoïstisch, maar hij moest het maar weten. "Just don't get yourself killed." Kort trok ze haar mondhoek op en luisterde daarna naar de volgende vraag van de kater. "Tja ik zou ze niet zomaar echte vrienden durven noemen. Nog niet." Ja, Mist was een wantrouwende kattin en ze noemde iemand niet snel een vriend of vriendin, ten koste van zichzelf.

{ Was even eten. :'D

De poes keek even omhoog en deed weer alsof ze hard moest nadenken, maar dat viel wel mee. Binnen 2 seconden had ze het alweer in haar hoofd. Haar geheugen liet haar nooit in de steek. Het was iets wat ze altijd al had gehad. Ze leek alles te onthouden. Van hoe de dag was en wie ze had ontmoet tot wat ze had gegeten. Alles wat haar interesseerde eigenlijk. Een soort archief was het. Natuurlijk was het niet perfect, maar ze kon er veel mee. "Saffronpaw, Maskedpaw, Stormpaw", begon ze. Of Tiger die zou kennen wist ze natuurlijk niet, maar zij had ze niet allemaal goed gekend. "Puddlepaw, Quietpaw, Mousepaw." Wel mooi hoe ze dat hele lijstje zo kon opnoemen, maar misschien had Tiger inmiddels wel door dat haar geheugen echt niet normaal goed was. Ouders waren dood en hij had de verantwoordelijkheid wat op zich genomen, dus hij kende iedereen beter dan wie dan ook uit het nestje toch? "Ik zie wel wie de echte aardige zullen zijn."

Het was leuk hoe haar broertje wat beschermend leek te zijn. Het was dan ook niet lang geleden dat ze bang achter hem had lopen schuilen. Nu sloeg ze makkelijk een vervelende kater op z'n neus als hij vervelend was. Misschien zag hij dat nog niet, of hij was gewoon zo. Tja ze kende hem pas 7 moons hé? De vraag van haar broertje liet haar wel lachen. "Wat hoor ik nou?", zei ze lachend en ze stond op om wat naar hem toe te lopen. "De machtige Tigerpaw vertrouwd het zusje niet? Tiger ik ben Plum niet." Dat zusje van haar ging echt nog problemen krijgen met dat steeds verliefd worden. Zij vond het al moeilijk om iemand een vriend te noemen, dus laat staan crush. "Je maakt me wel nieuwsgierig broertje. Jij wel dan?"

Hij zei nee, zoals te verwachten was. Waarom zou hij het ook zeggen tegen zijn soms wat vervelende zusje? Of hij had echt geen crush. Tja dat kon je niet zo van hem aflezen. Windclan was de laatste tijd wel een zwakke clan, maar Mist hield er hoop in. Hopelijk Tiger ook. "Laat dat niet horen aan de warriors", zei ze met een kleine grijns. "Die vermoorden je ter plekken." De poes ging tegenover de kater zitten. "Wij gaan gewoon hard trainen om dat gebied weer terug te krijgen", zei ze. "Mam en pap waren goede warriors. Die hadden dat niet laten gebeuren." Ja ze ging weer terug naar dat onderwerp, maar de trotse familie kon daar gewoon maar niet over ophouden. Het onderwerp gaf haar motivatie en verdriet tegelijk.

Mist was het met hem eens over dat ze niet aan hun familie moesten komen. De nieuwe generatie was best sterk. Nou zo leek het in ieder geval. Haar nest was sterk en als ze warriors waren zouden ze schaden kunnen aanrichten. Nog 5 moons voor het grootste deel. De poes glimlachte. "Nog 5 moons broertje", zei ze met een duwtje. "Ik Mistpaw zweer dat we de familie hoog houden en zullen vechten voor ons gebied." Kort stak ze haar tong uit haar bek. Het klonk als een soort eed. Kort liet ze een stilte vallen en de poes keek naar het lijf van haar broer. "Hoe gaat het met je conditie?", besloot ze te vragen. Ze wou wel eens weten hoe andere apprentices ervoor stonden.