The word is out (open)

Als er iets was wat niet in haar blauwe oogjes stond, dan was het angst. Nee, ze zou pas ergens die emotie voor tonen als ze het echt niet aan zou kunnen. Zelfverzekerd stapte ze door de nursery, terwijl ze met een licht uitdagende blik over de gezichtjes ging van de andere kittens. Geen enkel woord verliet haar lippen echter, de anderen mochten invullen wat ze wilden, zij zei niets. Toen er een klein mosballetje tegen haar poot aanrolde en een kleinere kitten met een lichte aarzeling naar haar toe trippelde, schopte ze het balletje tussen zijn voorpoten weg en grijnsde alsof ze een grote overwinning had behaald voor haar clan. Was het gemeen? Misschien, maar hey, hij was degene die het balletje tegen haar aan had laten rollen?
Dat was wel het nadeel, om zonder echt ouders opgegroeid te zijn. Al een paar moons had ze het moeten doen met een pleegmoeder en haar broertje. Niemand had de moeite genomen een zoete leugen te vertellen, dan zou ze langer hebben om het te verwerken. Dit eindigde aan het einde van het eindeloze gehoorzamen van de regels. Als er niemand toekeek die ouder was, deed Bluekit eigenlijk wel wat ze wilde. Het begon al snel te vervelen en dus begon ze zich wat harder te gedragen.
Met een zucht kwam ze tot stilstand en ging midden in de ingang van de nursery zitten, met een saaie blik keek ze voor zich uit, naar de open plek waar warriors in en uit het kamp gingen. Hoe lang zou het nog duren voordat ze hier weg kon?

Het gemene typetje was Raptorkit niet, maar wel een hard typetje en zeker niet tactisch. Hij was gewoon lekker direct en zei wat in hem opkwam. Maakte niet uit waar het over ging, of het de ander zou kwetsen of iets dergelijks. Een leugentje om iets wat hij vond zou dus ook niet van toepassing zijn. Een leugentje om wat hij had uitgevoerd daarentegen kwam wel eens voor. Dan was hij weer stiekem weg geweest, of had hij iets gepakt wat niet mocht, of gewoon iets gedaan wat niet mocht. Hij zou gerust zeggen dat hij het niet had gedaan, nergens van wist, of iets dergelijks. Tegen zijn zus zou hij echter wel de waarheid zeggen, als er dan maar niemand in de beurt was. Verder was Raptorkit het observerende type en meer op zichzelf, tenminste, als zijn zus er niet was. Zijn zus had hij namelijk graag voor zichzelf. Natuurlijk mocht ze wel vrienden hebben, zolang het maar geen katers waren. Gewoon niet, dat vond hij niet leuk. Starclan, hoe zou dat zijn wanneer hij warrior was? Niet dat hij daar zelf over na dacht. Dat ze niet met kater om mocht gaan en hij haar graag zoveel mogelijk voor zichzelf had, was sinds de dood van hun ouder.
Zijn ouders waren dood door een stel dassen. Ze waren gestorven als moedige warriors, enkel wist hij zelf ook dat ze er niet in geslaagd waren die verrotte dassen te doden. Niet één. Dat was een frustrerende gedachte, daarom dacht hij er ook nauwelijks over na. Hij dacht liever over andere dingen. Bijvoorbeeld dat hij met twee moons eindelijk apprentice zou zijn. Niet lange Raptorkit, de weeskitten. Wat wou hij graag van die naam af en irriteerde hij zich aan hun pleeg Queen.
Raptorkit keek naar Bluekit, wie ruw een balletje bij een kitten vandaan trapte. Raptorkit rolde enkel met zijn ogen en negeerde die actie. Toen de aandacht van zijn zus verplaatste stond hij op en trippelde naar haar toe. "Hé, verveeld?" Vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten.

De seconden leken maar niet voorbij te tikken, alsof de wijzer stil bleef staan op de een en weigerde verder te gaan. Het poesje slaakte een zucht en drapeerde haar dunne staartje om haar voorpoten, terwijl ze haar heldere blauwe ogen langzaam naar de grond liet afdwalen. Elke dag leek wel op dezelfde, trage manier te verlopen. De een langzamer dan de ander. Alleen wanneer de queens besloten iets 'leuks' te gaan doen, leek de tijd iets versneld te worden. Waarom moesten ze weer zes moons wachten en niet zes nachten. Dat was op zich ook best wel lang.
"Hé, verveeld?" Voor een keer was haar broer onopgemerkt naast haar komen zitten en daarom opende ze haar oogjes ook, licht geschrokken en draaide haar kopje naar hem om. Ze knikte, waarna ze haar blik weer neersloeg. "Jup." Ze liet de 'p' ploppen en voor een dramatisch effect gooide ze er nog een zucht achteraan. "Ik heb alles wel eens gedaan, het is hier zo saai."

Raptorkit kon zich er niet van weerhouden niet te grijnzen toen hij zag dat hij zijn zus had laten schrikken. Há, dat had hij eens goed voor elkaar. Zoiets gebeurde hem namelijk niet heel vaak en nu gebeurde het terwijl hij het zelf niet eens gepland had. Dat vond hij wel bijzonder. Raptorkit vroeg aan zijn zus of ze verveeld was, terwijl hij het antwoord eigenlijk al wist. "Jup," antwoordde ze met een ploppende 'p' en een zucht aan het einde. Lekker dramatisch. Maar hij kende haar niet anders. "Ik heb alles wel eens gedaan, het is hier zo saai," vervolgde ze. Raptorkit zelf slaakte ook een zucht en keek om zich heen. "Ja... dat klopt." Hij wiebelde bedenkelijk met zijn oortjes. "Heb je de nursery al eens beklommen? Ik heb het nog geen andere kitten zien doen en sowieso stangen we daarmee de warriors en Queens wat op, altijd grappig," bedacht hij ter plekke. Het moest kunnen en het was nog eens spannend ook. Het leek hem namelijk niet het meest makkelijke klusje.

De enige reactie die ze gaf op zijn domme grijns was het voorzichtig bewegen van haar oortje, maar verder verspilde ze er geen woorden aan. Haar broertje mocht haar misschien wel een beetje uitlachen (of ja, uitgrijnzen nu?), verder niemand, maar dat leek ook niet het geval te zijn nu. Dus oké, schouders een keertje ophalen en vergeten.
"Ja... dat klopt." Ze keek hem met lichte verwarring in haar heldere blauwe oogjes aan. Leek hij nu toe te geven aan haar drama? "Heb je de nursery al eens beklommen? Ik heb het nog geen andere kitten zien doen en sowieso stangen we daarmee de warriors en Queens wat op, altijd grappig," De verwarring verdween als sneeuw voor de zon toen hij toch nog met een ideetje kwam. "Schrap 'ik heb alles gedaan' maar." Glimlachte ze. "Laten wij dan de eerste kittens zijn die dat hebben gedaan. Misschien beloont Everstar ons wel door onze inzet!" Oh ja, Bluekit wilde dolgraag de verhalen ingaan als een bijzondere kat.

Raptorkit keek zijn zus aan met zijn grote grijns op zijn gelaat. "Schrap 'ik heb alles gedaan' maar." Bij deze woorden werd zijn grijns nog groter en stond Raptorkit op. "Laten wij dan de eerste kittens zijn die dat hebben gedaan. Misschien beloont Everstar ons wel door onze inzet!" Raptorkit lachte toen Bluekit dat zei. "Oh ja, dat zal Everstar zeker doen en niemand die het vergeten zou. Ik durf te wedden dat andere kittens ons als inspirerend zullen zien," vervolgde hij. Of Raptorkit van een status hield? Dat zeker. Anderen moesten hem vrezen, maar ook tegen hem opkijken, ook moesten anderen hem zien als een inspiratie bron, een soort trant zetten. Want alles wat hij en zijn zus deden was origineel en nieuw, daar zouden ze wel voor zorgen. "Nou, lets go then!" Mauwde hij waarna hij de nursery uitsprong en over zijn schouder naar Bluekit keek.

"Oh ja, dat zal Everstar zeker doen en niemand die het vergeten zou. Ik durf te wedden dat andere kittens ons als inspirerend zullen zien," Geïnteresseerd draaide ze met haar oortjes. Hm, ja, dat klonk wel als iets moois. Zolang ze maar niet te aanhankelijk werden, dan zou ze er wel weer genoeg van hebben.
"Nou, lets go then!" Hij was al overeind gesprongen en leek de nursery wel uit te rennen, maar keek toch nog een keertje om. Bluekit volgde zijn voorbeeld echter niet en kwam heel rustig overeind. De dag was nog lang en als ze dit er doorheen zouden haasten, zaten ze straks in de middag nog heel vervelend in een hoekje. Nee! Dan liever genieten van elk moment! Toen ze bij haar broertje was aangekomen keek ze nadenkend omhoog. "Waar kunnen we het beste beginnen met klimmen, denk je?"

Wat vrienden hebben, de zwakken weg jagen en wat hoger staan was wat Raptorkit het beste vond. Daarom had hij het ook totaal niet op Magpiekit, hij was zwak, klonk als een meisje en kwam enorm slecht voor zichzelf op. Dat vond hij zwak en waardeloos. Terwijl Mousekit bijvoorbeeld wel moedig was, dan misschien lang niet zo moedig als Bluekit, maar Mousekit probeerde het tenminste en dat waardeerde hij. "Waar kunnen we het beste beginnen met klimmen, denk je?" Vroeg Bluekit. "Ja, dat weet ik dus niet," mauwde Raptorkit terwijl hij de buitenkant van de Nursery bekeek. "Laten we de linker kant bekijken om te zien of we een spot kunnen vinden om te beginnen met klimmen," stelde hij voor, waarna hij langzaam richting de nursery toe liep om naast Bluekit te blijven. Zij had er blijkbaar geen haast bij. Hij ook niet, hij was enkel misschien wat enthousiaster dan Bluekit.

"Ja, dat weet ik dus niet," Het stelde haar misschien wel een beetje teleur dat hij het niet wist. Het plan was dus niet goed uitgedacht, hm. Dus misschien was het dan ook niet zeker dat Everstar hen met een brede glimlach zou ontvangen in haar den als het hen gelukt was? "Laten we de linker kant bekijken om te zien of we een spot kunnen vinden om te beginnen met klimmen," Hij probeerde het nog een beetje goed te maken, dus trippelde ze met hem mee. Bij de wand zag ze wel wat plekjes waar kittenklauwtjes zich in vast konden haken. Waarschijnlijk waren die slordigheden ontstaan door reparaties die met tegenzin waren gemaakt. "Ik denk dat het niet veel beter wordt aan de andere kant, dus laten we maar gebruik maken van de uitstekende klimop." Ze knikte naar de stevige stengels die door de den heen geweven waren.

Met een frons op zijn gelaat bestudeerde Raptorkit de nursery. Het bestond uit takken, bladeren, zelfs wat modder hier en daar en klimop dat er doorheen gegroeid was. Hier konden ze wel bij op klimmen. "Ik denk dat het niet veel beter wordt aan de andere kant, dus laten we maar gebruik maken van de uitstekende klimop." Raptorkit knikte bij het voorstel van Bluekit en trippelde naar de wand toe. Hij keek kritisch naar zijn eerste stap en zette zijn poot er om te voelen of het sterk genoeg was. "Dit moet gaat lukken," miauwde hij met een grijns. "Laten we beginnen," vervolgde hij, waarna hij zijn voorpoot hoger tegen de nursery aan plantte, gevolgd door zijn andere voorpoot. Hierna trok hij zichzelf omhoog. Het klimop raakte wat losser door het nieuwe gewicht, maar het voelde niet zwak aan. Steentjes en kleine takjes vielen echter wel van de wand af. Maar dat maakte vast ook niks uit.

Haar broertje begon al met klimmen en net toen Blue zich onder hem begaf vielen er wat kleine kiezeltjes en gedroogde schilfers modder op haar. Ze snoof beledigd en stapte opzij, om een plekje te vinden waar niets op haar kop zou vallen. Ze volgde Raptor's voorbeeld en haakte haar, nog niet volgroeide, klauwtjes in de wand van de nursery en begon zich met grote moeite omhoog te trekken. Halverwege hijgde ze al, want haar kittenlijfje had nooit zoveel moeite hoeven doen en haar spieren vertoonden al kleine pijntjes door al dat optrekken.
Een geschrokken piep verliet haar keel, wat harder dan bedoeld, toen de klimop waar ze zich aan vasthield lostschoot en ze met een voorpoot geen grip meer had. "Help!" Het was meer de paniek die haar dit woord deed roepen, want ze hield zich nog altijd met drie andere pootjes vast, maar het was zo eng geweest dat een van haar voorpootjes zo los was geschoten.

Oké, dit had Raptorkit dus echt overschat. Dit was het meest zware wat hij ooit had moeten doen in zijn korte bestaan. Maar hij ging niet opgeven en trok zich elke keer toch weer met moeite op. Hij probeerde niet te gaan hijgen of ook maar iets te laten blijken dat hij al moe begon te worden. Over zijn schoudertje keek hij naar beneden. Oef, dit was toch wel akelig hoog.  "Help!" Klonk er ineens na een harde geschrokken piep. Raptorkit keek over zijn andere schouder naar Bluekit. "Kom op! Doorzetten, dit kan je wel," moedigde ze Bluekit aan. Hij bleef waar hij was en hield vast. "We doen dit voor onze status!" Vervolgde hij met een brede grijns, maar ook de spanning in zijn oogjes was niet onmisbaar.

Haar voorpootje hing daar zo eng in de lucht, straks viel hij er nog af! "Kom op! Doorzetten, dit kan je wel," Pfft! Wat een hulp van haar broertje zeg! Bluekit mompelde iets onder haar uitgeblazen adem en klemde haar loshangende voorpoot weer tussen de nog vastzittende klimop. "We doen dit voor onze status!" Ja, ja, dat hielp ook weer niets. Uiteindelijk wist ze zich wat hoger op te hijsen en uiteindelijk werd de helling wat minder en kon ze wat uitrusten. Toch liet ze natuurlijk niet zien dat ze op adem moest komen, dus nam ze maar als excuus voor zich dat ze omkeek naar haar broertje en eventueel wel op hem zou willen wachten. Als ze dat niet deed haalde ze de top misschien niet eens en wat een mislukking zou dat zijn, zeg!