{Gone}

De hele nacht was hij wakker gebleven, geen oog dichtgedaan omdat hij wachtte tot zijn mentor op kwam dagen. Hij wilde het met haar hebben over het feit dat hij nu al zijn taken gedaan had, dat hij klaar was om zijn volwassen naam te ontvangen en dat hij klaar was voor het echte werk. De jonge kater strekte zijn voorpoten uit en gaf een paar likken over de pluizige vacht bij zijn schouder. Brindlepool had niet laten weten waar ze naartoe was gegaan, ze had enkel gezegd dat ze voor middernacht terug zou zijn. Het was al middernacht geweest en nog steeds was ze niet terug. Sparrowpaw hees zichzelf op zijn poten, waarna hij de geurige den verliet en de koude nacht in stapte, in de richting van de kampuitgang.

Over de grote velden blies een hevige wind, de nacht was stormachtig en zo nu en dan kwam er zelfs een kleine regenbui naar beneden. Hij was maar gaan lopen, uitkijkend naar de lichtgekleurde pels van zijn mentor. Maar er was geen spoor van haar te vinden, nergens niet. Sparrowpaw voelde een vreemd gevoel in zijn maag, zou er iets met de poes gebeurd zijn? Een vaag vleugje van een geurspoor vulde zijn reukorganen: Brindlepool. Zo snel als hij kon - met een verlamde achterpoot - rende hij half struikelend achter de geur aan, zoekend naar een plek waar de geur beter was. De geur werd sterker en sterker, maar was toen plots verdwenen. Het geurspoor hield op bij de grens. De kater zag een zilverkleurig plukje haar aan een struik hangen, het was van Brindlepool geweest. Ze was weg, ze was over de grens gegaan en niemand zou weten waarom, maar ze was weg. De kater nam het plukje haar tussen zijn kaken en begon aan de terugtocht naar het kamp. Ze zaten nu zonder medicine cat, maar ze had Sparrowpaw niet voor niets gekozen tot medicine cat apprentice. Hij zou in haar voetsporen gaan treden.

Eenmaal in het kamp aangekomen begon de zon alweer boven de horizon uit te komen, terwijl er een rode gloed in de lucht hing. Hij geloofde dat dat een teken was dat er die nacht bloed verspilt was, op wat voor manier dan ook, misschien had het wel iets te maken met Brindlepool. De jonge kater hees zichzelf op de grote steen waar Everstar normaal gesproken op hoorde te staan, schraapte zijn keel en legde het plukje haar voor zijn poten. "Beste leden van de WindClan." Hij wachtte totdat de katten hun dens uit kwamen en slaperig omhoog keken wat die apprentice daar deed. "Vannacht ben ik Brindlepool's spoor gevolgd naar de grenzen, ze had beloofd om bij Maanhoog terug te zijn in het kamp, maar dat kwam ze nooit. Haar geurspoot stopte bij de grenzen en ik vond dit plukje haar aan een struik. Brindlepool is weg." Hij wist niet goed hoe hij het zachtaardiger over moest brengen, dat kon simpelweg niet. De kater sloot zijn ogen even en keek naar beneden. "Ik zal de taak als medicine cat overnemen vanaf nu." Hierna nam hij het plukje haar weer tussen zijn kaken en sprong hij wat moeizaam naar beneden, onder aan de steen wachtend of er nog iets zou gebeuren.

{Dit topic is open voor de hele Clan}

"Laten we hopen dat ze op een veilige plek is, of het nu hier of in het volgende leven is", mauwde een stem toen plots naast hem. De kater waakte op uit zijn lichte dagdroom en knikte toen. Het was een verwarde nacht geweest zonder slaap, hij was niet helemaal wakker. En toch moest hij zo snel mogelijk naar de Maansteen reizen, hij wilde zijn naam ontvangen en geaccepteerd worden door StarClan als een echte medicine cat. "Je zult zo snel mogelijk naar de Maansteen moeten afreizen, neem ik aan?" vroeg zijn leider vervolgens, waarop hij knikte. "Vanavond, als de zon ondergaat, vertrek ik." Hierna knikte hij nog een keer naar Everstar, pakte het zilverkleurige plukje haar van Brindlepool weer op en verdween in de medicine cat den.