[The Final Prophecy] When heaven turns to hell

Silverfang was zich er sterk bewust van dat hij zijn clan door het gevaarlijkste deel van het gebied moest leiden. De aardbevingen hadden de Highstones het zwaarst gegrepen en zijn poten maakte overuren om er zeker van te zijn dat niemand achterbleef en ze zo snel mogelijk door het gehavende landschap trokken. Ondertussen waren zijn gedachten bezorgd bij het kamp en hoopte hij dat iedereen ongedeerd was. Zijn blik ging naar de groep katten achter hem. Hij wist dat ze allemaal bang en geschrokken waren, maar ze moesten nu zo snel mogelijk naar huis. Naar het kamp, waar het veilig zou zijn. Niks was minder waar...

De zilvere kater verstijfde van schrik toen hij de rand van de helling had bereikt. Zijn beweging zorgde voor een kleine stofsluier van kiezelsteentjes die naar beneden rolde en stil kwamen te liggen bij de ravage dat ooit hun kamp was geweest. Bomen waren ontworteld, stenen de grond in geslagen, dens volledig ingestort. En overal zaten scheuren op de plekken waar de natuur haar toorn op de aarde had losgelaten. Silverfang kon het kamp amper herkennen, was het niet voor zijn grote eik die nog trots zijn wortels in de grond had staan en zich niet had laten kennen door de woede van de aardbeving. Bij de kampingang had zich al een kleine groep katten verzameld, Silverfang kon zien dat Duststar al begonnen was met het evacueren van de clan. Snel begon Silverfang de laatste meters af te dalen om de clan te verenigen en Duststar bij te staan. Het zou manen duren voordat ze kamp weer hersteld hadden, als dat überhaupt mogelijk was. Waar zouden ze ondertussen moeten blijven slapen?

Een donkere wolk leek zijn gespannen gedachten te overschaduwen. Silverfang voelde een vreemde elektrische lading prikken in zijn vacht en op het moment dat hij zijn kop oprichtte om naar de lucht te kijken, begon de hell. Een gigantische lichtflits, gevolgd door een oorverdovend kabaal dat neerklapte op zijn oren, schoot tussen het donkere grijs van de lucht door en sloeg in op de grote eik. Met een gezicht vol afschuw moest Silverfang toezien hoe zijn geliefde thuis in vlammen oplichtte en zodra het besef tot hem door drong dat het kamp in brand stond schoten al zijn nekharen overeind. "Brand!" schreeuwde hij, terwijl hij zijn laatste passen versnelde en recht op het gevaarte afrende. Het vuur laaide steeds helderder op en begon nu ook de andere bomen in zijn klauwen te nemen. Het verspreidde zich razendsnel over het gebied, hongerig en meedogenloos. Zijn blik ontmoette haastig de ogen van Duststar toen hij de rand had bereikt en je kon aan de schemering van paniek zien dat ze op dat moment hetzelfde dachten. Wie waren er nog binnen?!

D<sub>uststar rende het volledige kamp door, alle katten aanwijzingen geven en moed in te spreken. Hij keek om de seconde uit of zijn Deputy het kamp had bereikt, en hoopte vurig dat er niks ernstigs met hem en de andere katten was gebeurd. Hij keek met een steek in zijn hart naar het kamp, waar de aardbeving niks van over had gelaten. Hij keek omhoog naar de lucht, hopend om ook maar enig teken te zien dat StarClan met hen was, maar het bracht hem alleen maar nog meer ongeluk. Donker grijze wolken hingen in de lucht, het teken dat er een storm op komst was.

Geen seconde later hoorde hij een gigantische klap die hij meteen koppelde aan bliksem. Hij keerde zich gelijk naar de bron van het geluid. Hij zag de vonken nog van de getroffen boom spatten voor hij in vlammen oplaaide. "Nee.." hij keek toe hoe de vlammen zich langzaam verspreidde en zakte ineen. Wat betekende dit? Hij schudde zijn kop om weer bij zinnen te komen. Hij keek om zich heen of er nog katten waren en ontmoette de blik van Silverfang. Hij trof in zijn ogen een reflectie van zijn eigen emoties en gedachten. Ze moesten hier weg. Weg van het kamp, zo ver mogelijk. Hij rende zijn deputy tegemoet, die gevolgd werd door Charcoalflare. "Fourtrees. De Clan moet naar Fourtrees," Duststar's stem was gevuld met emotie maar hij was zelfverzekerd. Vanuit Fourtrees zouden ze verder kijken. Het was nu van het grootste belang dat ze uit het kamp en het SkyClan territorium zouden komen.</sub>

_{De woeste kleuren van de vlammen weerspiegelde in de ogen van zijn clangenoten en het duizelde Silverfang even toen hij in het midden van de paniek het aantal koppen probeerden te tellen. Tot zijn opluchting had Duststar het grootste gedeelte van de clan al uit het kamp gekregen, maar hij was niet zeker of er nog een paar katten in het vuur vastzaten. 'Fourtrees. De clan moet naar Fourtrees,' sprak Duststar en Silverfang besefte op dat moment dat de plek waar ze zojuist van gevlucht waren nu de enige plek was waar ze terecht konden. Ze moesten de clan in veiligheid brengen. De bleekgroene ogen van de kater gingen naar Charcoalflare. Hij voelde zich vreemd kalm toen hij haar toesprak, als een poel ijskoud water, terwijl buiten lawaai, hitte en chaos raasde. "Verzamel de clan bij elkaar," zei hij krachtig. "Op veilige afstand van de vlammen. Dust en ik zullen snel volgen." Vervolgens ging zijn blik weer terug naar Duststar. "Missen we katten?" vroeg hij op ernstige toon.}

Stijf van de schrik bleef de witte poes staan, terwijl ze haar nagels diep in de grond probeerde te boren. Bang dat ze om zou vallen. Het hevige getril onder haar voeten gaf haar een onveilig gevoel, alsof de grond ieder moment onder haar poten vandaan kon komen en ze in een verschrikkelijke diepte zou vallen. Haar ijsblauwe ogen waren twee wijd opengesperde schijven geworden en het leek wel alsof haar spieren op slot stonden en ze zich niet meer kon bewegen. Toen de trilling over was bleef ze nog enkele minuten, of meer aangezien ze geen bewust had van de tijd, stil staan met haar nagels in de grond geduwd. Pas toen enkele katten van de gathering terug kwamen begon de poes weer een beetje te bewegen. Heel langzaam kwam alles tot haar door. Hoe de bliksemschicht op de boom af kwam en die raakte, hoe de boom meteen in vlam vatte en hoe de vlammen steeds feller en groter werden.

De clan werd bijeengeroepen door een van de warriors, waarschijnlijk had ze een bevel gekregen van de leider of deputy. Meteen volgde ze de poes. Samen met een groot deel van de clan stapte ze uit het kamp en stopte ze op een veilige afstand van de vlammen. Haar ogen gleden over de katten heen en bijna meteen wist ze dat ze iemand misten. Maar wie het was kwam niet in haar op, totdat ze de katten een voor een bekeek en de naam in haar gedachten gonsde. Featherleaf. Een van Skyclan's warriors was nog steeds in het kamp! Een schok ging door haar heen en vrijwel meteen draaide ze zich op en baande ze zich een weg uit de menigte om zich vervolgens naar Duststar en Silverfang te verplaatsen. "Silverfang, Duststar!" Miauwde ze naar hun. "Featherleaf.. ze is nog in het kamp, ik weet het zeker!" Ze keek de twee één voor één aan, waarna ze haar blik op de ingang van het kamp richtte.

De poes lag in de Den te slapen toen het gebeurde. De grond trilde en ze schoot overeind, lichte paniek ontstond in het kamp. Haar snorharen trilden en haar haren stonden recht overeind. Takken, blaadjes en aarde vielen naar beneden van het dak van de Den, en ze schoot deze geschrokken uit. In het kamp was het niet veel erger. Hels gekraak en een enorme boom viel om, recht op haar af. Ze bleef als aan de grond genageld staan, maar de boom miste haar op een haar na. Alle katten werden uit het kamp geëvacueerd. Ze moest wachten, niet alle katten konden in een heer eruit. De poes werd angstig, zo meteen kwam er nog een beving, waar moesten ze heen? Een enorme knal, een lichtflits, en het hele kamp was verlicht. De poes krijste van angst. Ze was als een van de laatste in het kamp, die nu in lichterlaaie stond. Een aantal tallen stond ze als versteend, en keek met grote ogen naar de vlammen die bijna haar uitweg al sloten voor haar. Ze nam een korte sprint en rende dwars door het vuur heen. Het puntje van haar staart vatte wat vlam. Deze sloeg ze tegen de grond weer uit. Haar vacht was zwart van het roet, en haar ogen deden zeer. Ook een van haar poten kon ze niet goed meer neerzetten. Ze keek om zich heen, waar was de Clan? Ze besloot de vage geur te volgen, en al snel kwam deze in zicht. Ze zakte wat in elkaar, de spanning was haar even te veel geweest.

Rustig zat de poes buiten in het kamp onder de silverpels. Echter verstopten donkere, duistere wolken plots de maan. De maan en sterren. Wat gebeurde er? Dit mocht niet! Grond begon te trillen onder haar poten. Dens stortten in. Haar vacht stond rechtovereind. Wat was dit? De grond vertoonde lichte scheuren. Plots was iedereen wakker en in paniek. Iedereen moest het kamp uit en snel. Haar poten vlogen onder haar lichaam door. Het kamp uit, snel. Takken vielen naar beneden, maakte het kamp onbegaanbaar. Een lichtflits, een knal, opvlammend vuur. Wat was dit? Snel volgde ze de rest. Charcoalflare. De Fourtrees. Waarom hun kamp...?

D_{uststar draaide richtte zich weer naar de richting van het kamp, zijn ogen samengeknepen tegen de rook. Hij ving een glimp op van Feathertail. "Feathertail, het kamp uit! De Clan verzamelt zich bij Charcoalflare, zij zal jullie naar een veilige plaats brengen!" het was moeilijk om boven het geluid van het laaiende vuur uit te komen. Rook begon zijn longen te vullen. Hij keek om zich heen, en was er bijna zeker dat het kamp nu geleegd was en de Clan zich had verzamelt. Hij zocht Silverfang en wenkte dat ze het kamp moesten verlaten. Zo snel als hij kon bereikte hij de plek waar de Clan was. Hij begon snel alle katten te tellen. Hij had het gevoel door een steen verpletterd te worden toen hij erachter kwam dat ze een kat te kort kwam. Het gevoel werd nog erger toen hij zich realiseerde welke kat ze misten. "Waar is Raccoonpaw?" schreeuwde hij, half hoestend door de verstikkende lucht. Hij moest terug. Hij zou zijn leven willen geven voor Raccoonpaw. Hij kon hem niet aan zijn eigen lot overlaten. Hij draaide zijn rug naar het kamp en sprong het langzaam afbrekende kamp weer in, opzoek naar de kater die hij zijn zoon kon noemen. Sommige stukken gras begonnen te verschroeien. Het eens groene kamp was binnen enkele momenten verandert in een brandende hel. Zal het ooit in zijn oude staat kunnen herstellen? Terwijl hij nadacht over het verlies speurde hij met zijn ogen het complete kamp door. "Raccoonpaw!"}

_{De kreet van Ghostcreek klonk duidelijk boven het kabaal van het vuur uit. 'Silverfang, Duststar!' Snel draaide Silverfang zijn grijze kop haar kant op. 'Featherleaf.. ze is nog in het kamp, ik weet het zeker!' miauwde de warrior. Op hetzelfde moment hoorde hij Dustar's met schorre stem schreeuwen. 'Waar is Raccoonpaw?' Het duizelde Silverfang, dat betekende dat ze twee katten miste. "Geen zorgen, we zullen ze vinden!" beloofde hij, waarna hij zich omdraaide en achter Duststar aansprong, de rook en de hitte in. Hij voelde zijn eigen paniek opkomen toen hij tegen al zijn instincten in richting het bulderende gevaar afdaalde, maar hij dwong zichzelf door te rennen tot hij de bodem van het kamp had bereikt. De rook maakte elke ademtocht pijnlijk, zelfs voor zijn jonge longen, en begon zich nu in steeds grotere zwarte wolken met de lucht te mengen. De bomen die de clan hadden beschermd werden opgeslokt door het vuur. Hij hoorde het knetteren van de vlammen en de hitte was hier zo intens dat hij het gevoel had dat hij ieder moment gegrepen kon worden door vurige klauwen. Het kamp was veranderd in een complete hel. Met samengeknepen ogen tuurde Silverfang in de verte. Hij was opgelucht om een witte schim door de rook te zien schieten, richting het veilige daglicht. Duststar had Featherleaf in ieder geval het kamp uit gekregen. 'Racoonpaw!' Silverfang hoestte en probeerde te achterhalen waar de jonge apprentice was. 'Ik ben hier!' de kreet van Racoonpaw klonk ver weg en werd gedempt door het gebulder van de vlammenzee. Silverfang meende de gestalte van de Skyclan leider te zien en worstelde zich halfblind in die richting. Plotseling werd hij gealarmeerd toen hij achter zich het geluid van luid gekraak hoorde. Met een ruk draaide hij zich om en zag toen tot zijn schrik dat het vuur de stam van de grote eik helemaal had doorgebrand. Met wijd opengesperde ogen moest hij toezien hoe de gehele boom neerstortte. "Nee!" schreeuwde de deputy krachtig. Raccoonpaw en Duststar waren daar nog!}

De groep Skyclan katten versenlde hun pas naar het Camp. Eaglewing liep nog steeds achter Burnedpaw om haar in de gaten te houden. De grond onder zijn poten was gescheurd en stoffig. De Skyclan katten hadden het Camp bereikt. Eaglewing zag de verwoesting die het geschud van de aarde had veroorzaakt. Bomen waren omgevallen en veroorzaakte een ravage in het kamp. Eaglewing geloofde zijn ogen niet. Een helse klap kwam neer op de aarde. Het geluid was oorverdovend. ''Brand!'' hoorde hij Silverfang roepen. Eaglewing keek op en zag het kamp in gele vlammen op gaan. ''Oh nee!''. Van de schrik keek hij om zich heen. ''Waar is Burnedpaw?!'' Doordat hij zo was afgeleid had hij haar uit het oog verloren. Hij keek in de menigte katten, maar het was donker en moeilijk om haar te vinden. Zijn blik ging heen en weer en stopte bij een glimp van een zwarte vacht. Hij zag de kleine poes haar door de katten heen dringen. Ze keek nog even achterom naar Eaglewing, maar werd toen opgeslurpt in door de menigte. Zonder na te denken ging hij haar achterna. Hij duwde zichzelf door de groep katten. Burnedpaw! het was zinloos. Zijn stem werd overdondert door het lawaai van de woeste brand en kraakende bomen. De paniek was groot, Eaglewing kon haar echt niet meer vinden. ''Hoe kon ik dit nou laten gebeuren?!'' hij kon er met zijn verstand niet bij. Tussen de katten vielen zijn ogen op Charcoalflare. Misschien dat ze haar had gezien! ''Charcoalflare! Heb jij Burnedpaw gezi.....,'' terwijl hij naderend bij de Calico kat kwam, zag Eaglewing een bekend gezicht naast haar staan. ''Het is Burnedpaw!'' opgelucht en blij stapte hij op haar af. ''Wat is er aan de hand? Waarom liep je zomaar weg?'' zei hij bezorgt.

Words;; 290 // Tag;; Burnedpaw // Note;; Beetje laat maar ach ^^''