{The Blue Star} She left the earth too soon

De oude kater waste zich met snelle, onrustige likken. Onder de stugge, donkerbruine haren en met littekens bekraste huid zaten zere gewrichten en stijve beenderen. Smallear draaide zenuwachtig met zijn oren, op zijn hoede na wat er gebeurt was. Het was zo snel gegaan, maar voor de oude kat was het genoeg geweest. De bittere stank die het beest had afgegeven prikte nog steeds in zijn donkerbruine neus. Het was een geur die je niet snel vergat, een geur die gelijkstond aan gevaar, aan diepgewortelde haat en doelloze woestheid. Een geur waar een donkere, onheilspellende vorm aan verbonden was; een wezen waarvan de kater had gehoopt dat hij het op zijn oude dag nooit meer zou moeten aanschouwen. Het was de stekende lucht geweest van hond. De nietsziende, kwade ogen die woest door hun kassen rolden, de tot een grimas opgetrokken lip waaraan slierten speeksel bungelden en de rijen monsterlijk grote tanden die moeiteloos door de huid van een kat heen konden stonden nog op zijn netvlies gegrift. Het dier is weg nu, hield de brommerige kater zichzelf aan, wees toch niet zo'n zwakkeling. Smallear schudde zijn kop alsof hij de nare gedachten zo simpel van zich af kon schudden als vlooien. Vermoeid legde de elder zijn kop op de voorpoten, hij sloot zijn ogen en wachtte tot de slaap hem overviel.

Een onbehaaglijke prikkeling in zijn vacht verbrak de fase tussen slapen en waken. Hij opende zijn door ouderdom vertroebelde ogen die gloeiden als schijven gele maansteen. Er hing een verontrustende geur in de lucht, zwaar en tintelend. Smallear tuurde argwanend in het rond. Er was iets mis. Hij duwde zich houterig recht op zijn stroeve poten en krabde achter zijn oor. In trage passen sloop de kater vooruit. Er liep een kille tinteling over zijn ruggengraat. Hij sloeg zijn nagels onrustig uit, op zijn hoede. Plots kreeg de elder door wat er vreemd was. De reuk die in het kamp hing was de koperachtige geur van bloed. Al zijn zintuigen werden scherper en met een rusteloze tred hobbelde Small naar de plek waar de geur het sterkst was: de ingang van het kamp. Bij die plek stond een jonkie: een frisse en sterke krijger die de naam Timefall droeg; maar in de ogen van de brommerige kater leek hij nog maar een kitten. Een andere jongkat waakte ook bij de ingang. Deze was een klein balletje van grijze pluis en een kind van de wijze Bluestar. Doch was hun blauwgekleurde leider weg, achter het monster aan had een van de apprentices hem verteld. "Wachten jullie op... hen?", gromde Smallear op een milde kraaktoon. De kit en de warrior hadden een conversatie maar de ouderdom had zijn oren zo danig aangetast dat hij het niet hoorde. De kater tuurde door de doorntunnel, wachtend op het onbekende.

{ Ik hoop dat het mag c: }

Met amberkleurige ogen die gevuld waren met angst keek ze toe vanaf een afstandje. Haar staart tikte nerveus tegen de grond en haar oren had ze naar voren gespitst. Ondertussen werden de lege plekken in het kamp gevuld met ongelovige, zelfs bange katten. Eerst wist ze niet wat er aan de hand was, maar toen ze Fireheart het kamp binnen zag wandelen met een gezichtsuitdrukking die alles behalve goed nieuws kon beteken, stond ze op en liep ze voorzichtig naar de rest toe. Echter verschoof haar aandacht algauw van de vuurrode kater naar het levenloze blauwgrijze lichaam van hun leader. Emberpool's ogen sprongen wagenwijd open van verdriet en van verbazing. W-was ze... dood? Ze wou een kreet slaken, maar nog voordat ze de kans kreeg de tranen over haar wangen te laten rollen, galmde de stem van hun deputy door het kamp. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' Met een trieste blik in haar oranje ogen zette ze zich neer beneden de highrock, waarna ze haar blik op de kater die iets ging zeggen wierp. Nieuwsgierigheid borrelde in haar buik omhoog, maar dat gevoel werd om hulst door verdriet. Als Bluestar echt dood was dan betekende het dat Fireheart geen deputy meer was, maar leader in wording. Hij moest dan naar de maansteen gaan om zijn negen levens te gaan halen, en het achtervoegsel -star. Maar echter wist ze nog niet of ze de kater wel ooit kon bezien als een leider, aangezien het verlies van Bluestar nogal zwaar op haar maag lag. De witte poes met rode vlekken zuchtte even terwijl er een traan over haar wang rolde.

Nog steeds voelde ze de rillingen over haar rug gaan. De kaken van de hond tekenden zich af in haar mindeye en telkens weer voelde ze de hete adem in haar nek. Af en toe wist Starlingkit haar ogen te sluiten en even wat slaap te vatten, maar al snel sprong ze weer wakker. Was dat beest wel weg? Waar was haar moeder? Hoe kon ze ooit nog rustig slapen? Al die vragen schoten door haar kop heen en ze kon de antwoorden maar niet bij elkaar leggen. Het was te druk. Veel te druk en niemand kon de stop er uit halen. Met wat schichtige bewegingen probeerde ze op te staan, haar nekharen stonden nog overeind. Het was erg stil, de Clan wist wat er nu aan de hand was. Voorzichtig trippelde Starlingkit de Nursery uit. Dikke druppels bevestifden zich op haar grijze vacht. Ze rook de sterke geur van bloed en hond, weer gleden er diverse rillingen over haar rug. Maar toen rook ze een nieuwe geur. Instinctief dook ze ineen, te bang het beest weer in de ogen te kijken. Maar tot haar geluk was het ThunderClan. Fireheart.

Voorzichtig hief ze haar kopje op en keek de Clan Deputy vragend aan. Heel graag was ze nu naar hem toegegaan en hem gevraagd wat er was gebeurd. Maar de stilte was nog zo groot en diep. Ze durfde dat gewoon niet te doen. Nog niet. De rode tabby snelde naar de rots waar haar moeder zo vaak op had gestaan en bleef daar zitten. Meteen voelde de kitten een onheilspellend gevoel door zich heen schieten. Waar was Bluestar? De vraag galmde telkens weer door haar kop. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' Klonk zijn stem en het gevoel in haar maag werd groter. Meestal deed haar moeder dit, dus waar was ze nu? En toen hoorde ze geluid achter zich. Meteen draaide Starlingkit zich om en zag het. Haar moeder. De ClanLeader, werd gedragen door een paar andere Warriors. De kitten opende haar mond, wilde alles uitschreeuwen, maar geen geluid verliet haar mond. Terneergeslagen voegde ze zich bij de andere katten, haar oortjes tegen haar nek gedrukt en haar ogen bekeken het levenloze lichaam. Het was maar een spelletje, mama deed gewoon mee met Fireheart. Maar toen ze keek naar de Deputy en de andere katten, wist ze dat het echt was. "Mama?" Mompelde ze en deed een paar passen naar haar moeder. Ze probeerde haar snuit in de bekende grijze vacht te begraven, maar kon het niet. Om haar hier zo te zien, levenloos, was te moeilijk. Starlingkit deed een paar passen achteruit, te bang om het aan te zien en dook ineen. Ze sloeg direct haar voorpootjes over haar kop, om alle geluiden, geuren en beelden weg te laten. Nee. Nee. NEE!

Contact. Starlingkit keek geschokt op. Bang dat de hind terug was gekomen om ook meteen Bluestar's hele familie uit te roeien. De kitten schuifelde wat naar achteren toen ze de Warrior zag. "Kom." Hoorde ze de stem zeggen en voelde een lik over haar kop. Nee, zij was niet hetzelfde als haar moeder. Wild begon Starlingkit met haar kop te schudden, ze wilde niet luisteren naar een of andere poes. Haar moeder lag daar. haar moeder had haar nodig. Starlingkit stopte met het schudden van haar kop en schuifelde nog wat extra passen achteruit. Het liefst wilde ze nu door de kampmuur verdwijnen en wegrennen van dit gedoe. Haar moeder was dood, een moeder die zich zoveel voor de Clan inzette en als dank dit kreeg. Nee, in die wereld wilde ze niet leven. Nogmaals sloeg ze haar voorpootjes over haar kopje heen, dit keer zou ze niet meer reageren op andere katten. Niemand kon haar helpen.

Brightpaw leunde tegen Hopepaw aan. Ze was hem dankbaar dat hij haar hielp om samen met de rest van de patrouille terug naar het kamp te gaan. De geur van dood vulde haar neus gaten nog steeds. Bluestar was dood. Haar leader, de leader van Thunderclan. Ze vond het zo erg. En dan Littlepaw, haar beste vriendin, tevens de dochter van Bluestar. Brightpaw stapte verder. Alles was wazig om haar heen, en geluiden klonken dof en hol. Haar rug deed pijn bij elke stap die ze zette. En een bonkende koppijn teisterde haar. Ze haatte deze dag. Ze keek kort om zich heen. Alles was zo droevig, die hele sfeer. Ze liepen verder, en de reis terug naar het kamp leek wel uren te duren. Haar groen/gele blik richtte ze op haar beste vriendin, Littlepaw. Wat had ze een medelijden met haar. Ze wist precies hoe ze zich voelen moest. Haar moeder was dood. Brightpaws moeder was ook dood, en die was vermoord door haar duistere ex mentor, Darkfire. Zeker dat ze wist hoe Littlepaw zich moest voelen. Enkel was de dader van Bluestars dood ook dood. De moordenaar van Brightpaws moeder liep nog vrij rond, en ze wist dat hij nog steeds katten de nek omdraaide. Brightpaw slikte. Alle nare herinneringen kwamen terug door deze gebeurtenis. Ze wou weer in storten, maar ze bleef door lopen. Brightpaw slikte, Bluestar was dood, Bluestar was dood, Bluestar was dood, hun leader was dood. Brightpaw richtte haar blik nu op Fireheart, hij zou de plek van Bluestar in nemen. Híj was nu hun leader. Brightpaw rook de geur van meerdere katten naarmate ze verder liepen.En het hoefde ook niet lang te duren of het kamp kwam in zicht. Brightpaw haalde diep adem, ze liepen de helling af, richting het kamp.
Toen ze de tunnel passeerde stond de tijd even stil voor haar. Alles van het tafereel was nog te zien. Alles wat de hond aan har gericht was zo duidelijk te zien. Het was vreselijk. Allerlei gewonde katten, de medicine cat die voortdurend in de weer was. Zowel katten bloed als hondenbloed was te zien en te reuken. Katten haar en honden haar lag door het kamp verspreid. Toen de katten met het lichaam van Bluestar ook nog het kamp binnen kwamen begon de tijd weer te tikken. Kreten van shock en verdriet braken los in het kamp. En Brightpaw voelde haar brok ook nog groter worden in haar keel. Ze maakte zich los van Hopepaw die haar geholpen had. Brightpaw liep zelf dieper het kamp in. En stortte toen neer op de grond, ze kon niet meer verder. Haar ogen waren op de hogerots gericht, maar Bluestar altijd stond, maar nu nooit meer staan zal. Dit keer was het Fireheart die de hogerots beklom, en daar stond. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock,' sprak Fireheart het kamp toe. Brightpaw lag er al. Ze strompelde zich zelf met moeite overeind en ging zitten. Pijn bleef door haar lichaam heen branden, maar ze wist zich te vermannen en naar Fireheart te kijken.

Zijn amberkleurige ogen werden wazig van verdriet toen hij het verhaal van Fireheart nog eens liet afspelen in zijn hoofd. Hij schudde wild zijn kop en wilde iets zeggen, maar hield het na er nog eens over na te denken toch voor zichzelf. "May StarClan light your path, Bluestar..." fluisterde hij op een zeer zachte toon. Hij had al een zachte stem van zichzelf, maar aangezien hij een kater was piepten de zwaardere tonen er af en toe door heen. Na een tijdje naar het levenloze lichaam van Bluestar gekeken te hebben, hief hij zijn kop weer op en keek hij de vuurrode kater aan die blijkbaar nog niet gedaan was met praten. 'Timefall, wil je een stapje naar voren doen. De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren. Timefall zal onze nieuwe deputy zijn' Een steek van jaloezie raasde door zijn lichaam heen, maar die negeerde hij. Rustig stond hij op, maar met toch ietwat beverige passen liep hij naar de tweekleurige kater toe. "Gefeliciteerd, je zult het vast uitstekend doen." bracht hij op een rustige toon uit. Hierna wende hij zijn blik af en keek hij Fireheart aan. "Hetzelfde voor jou, je zult het vast en zeker geweldig doen als leader." glimlachte. Echter was de bedroefde blik in zijn ogen nog altijd niet verdwenen. En die zou er waarschijnlijk nog een lange tijd in zichtbaar zijn. Hij knikte respectvol naar Fire en nam daarna een paar stapjes naar achteren, waar hij de andere katten goed kon bezien. Hij vroeg zich af wat hun reactie was, hoe ze er gingen op reageren...