We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Eerst alleen eventjes Brindle, later mogen van mij part ook wel anderen erbij komen ^^
Eerst had hij altijd het gevoel gehad dat de hele wereld stil leek te staan, alsof er niets meer gebeurde. Iedere dag was hetzelfde, een eentonig verhaal, maar plotseling kwamen er wendingen. Natuurlijk had hij er vroeger naar verlangt, maar tegenwoordig… Tja, de acceptatie was gekomen. Als je te lang blijft hopen, komt er een punt waarop je inziet dat de kans erg klein is dat je wens uitkomt. Nu kwam hij wel uit: maar niet helemaal op de manier die hij had gehoopt. Er was nog steeds bezinking nodig wat het hele Emberstorm gebeuren betreft, hij verbaasde zichzelf nog steeds met zijn resultaat. Echter was dat niet een slecht iets, het was juist goed. Hij kreeg de kans om haar te helpen en hij hielp graag. Helaas was er wel een wending gekomen die wat minder was: Angelvoice’s dood. Ze was een goede medicine cat geweest – zelf kende hij haar niet zo goed, maar ze had vast velen die haar als dierbaar beschouwden. Het zou wel een tijdje duren voordat iedereen hersteld was, als dat al kon. Zo’n verlies zou altijd mentale littekens achterlaten, of je het nou wilde of niet.
Maar natuurlijk kende hij Brindlepool goed genoeg om te weten dat ze een ras echte optimist was, maar hij wist ook heel goed dat je moeilijk iets positiefs kon halen uit haar huidige situatie. Ja, jeej: ze mocht zich nu medicine cat noemen: maar daar was wel een prijs voor nodig. Een grootse prijs, die ze waarschijnlijk nooit echt had willen betalen. Als hij er eens bij stilstond durfde hij te wedden dat alle medicine cat apprentices, liever apprentices bleven. Tenzij hun mentor aftreedt door ouderdom, maar niet anders. Je raakt hoe dan ook gehecht aan je mentor, er bestaat een soort band – bij de meesten dan. En hij zag Angelvoice er niet voor aan om een persoonlijkheid te hebben die die band dwars zou zitten. Daarom had hij besloten om de poes maar eens op te zoeken, te checken hoe het met haar ging. Niet alleen moest ze de dood van haar mentor verwerken, maar er werd ook gelijk een grote verantwoordelijkheid aan haar gegeven. Dat kon heel goed iets te overweldigend zijn. Voor de medicine cat bleef hij staan, kon de aroma’s van bepaalde planten al ruiken. Zonder verder te aarzelen stapte hij de den in. ‘Brindlepool?’ miauwde hij, waarna hij de den even scande, ‘Ben je er?’ Later zou wel de vraag komen of hij gelegen kwam of niet. Eerst checken of ze er überhaupt wel was.
"You never know what you have until its gone... gone...gone..."
»De dood. Het was iets waar vele met een grote boog omheen liepen, maar daar maakten ze wel een van de grooste fouten. Hoe meer je het verborg, hoe harder het aan zou komen wanneer het dan toch zo ver zou zijn. En ja, zo had zij het ook gedaan. Telkens leven in het nu, was ook niet goed. Dat was een van de lessen die ze nu wel geleerd had. Het leek alsof ze een deel mistte, een rechterhand aan haar zijde. Alles wat ze tot nu toe had opgebouwd met haar mentor, was weg, verdwenen. Alleen de herrineringen zou ze zich nog koesteren, en de gebeurtenissen niet te vergeten. Dat dit nu net Angelvoice moest gebeuren, was alles behalve verdient. Ze waardeerde haar op het gebied van haar vak, plus het feit dat ze altijd een fantastische mentor geweest was voor haar. Het idee dat ze gefaalt had bij het redden van Angel, bleef haar dwars zitten. Ondanks dat het haar waarschijnlijk toch fataal was geworden, voelde het als een mislukte redding. En wat ze vooral had overgehouden aan dit alles, was het gat wat zich nu in haar hart groef. In haar leven.
Een trillende zucht persde ze uit haar luchtwegen toen ze opstond van haar plaats. Ze moest verder, dat wist ze zelf ook wel. Maar zich zomaar over deze dood heen kunnen zetten, dat nooit. Cinnamonpaw had nog genoeg om te leren van het medicine kat vak, en daar moest zij nu voor zorgen. Ergens gaf haar het een grote druk, maar aan de andere kant ook wel weer een nieuwe uitdaging. Zij was nu degene die zo’n apprentice – mentor band mocht opbouwen. Dat was ook een van de leukste dingen volgens haar van warrior; de training. Niet alleen omdat zij nu degene was die iets aan een ander kon leren, maar vooral ook de vriendschap. Wat voor haar heel belangrijk was.
Het waren de voetstappen die door wanden van de medicine den galmden die haar uit haar gedachten liet schrikken. Er verscheen een van de windclan katten die ze onderhand wel als een vriend mocht beschouwen: Quietwind. Haar mondhoeken krulde lichtelijk een paar milimeters omhoog bij het zien van zijn gezicht. ‘Brindlepool?’ sprak de kater. ‘Ben je er?’ Ze liet haar ogen op de grond vallen, en kwam tevoorschijn. ’’Ja, ik ben er.’’ zei ze met een zachte maar warme stem. ’’Kom verder.’’ miauwde ze, gezien de kater nog steeds net na de ingang stond. Gezelschap was precies wat ze op dit moment nodig had. Waar Cinnamonpaw rondhing was maar de vraag, en zo alleen in haar den zitten voelde niet erg fijn. Het was stil, te stil voor haar doen. Enkel geen gezeur, waar ze toch echt een hekel aan had.
Brindlepool was eigenlijk een van de enige katten die hij was meer diepgang kon geven in zijn leven: gewoon omdat hij haar wat beter kende dan de rest. Eerst was Risingvoice er nog geweest, maar zij was er niet meer en hij was op het punt gekomen waar hij zich over haar heen kon zetten. Of ja: hij was ermee bezig, werkte eraan en langzaam maar zeker lukte het hem wel. Natuurlijk zou hij zijn herinneringen van haar nooit uit zijn hoofd bannen, want het waren fijne momenten die hij zich terug kon halen. Die hij kon koesteren. Hij kon de kersverse medicine cat eigenlijk wel bestempelen als een vriendin, wat fijn was. Om iedereen maar gewoon half te kennen; van naam, van uiterlijk, van het horen enzovoorts, was niet fijn. Het liefste wilde hij gewoon iedereen in de clan goed kennen, zodat hij eerlijke oordelen over ze kon vellen. Niet hoefde te luisteren naar die van anderen: want hij had ze zelf al.
Hij kon het niet helpen dat hij een warme glimlach op zijn gelaat kreeg bij het horen van haar stem. Ze klonk al net als een echte medicine cat, maar dat soort opmerkingen zou hij maar voor zich houden. Gezien het feit dat het daar wellicht nog te vroeg voor was en ze alleen pijnlijk zouden zijn voor de poes. Een knikje volgde van zijn kant wanneer ze zei dat hij verder mocht komen, wat hij ook deed. Hij liep naar haar toe, keek haar vragend aan. ‘Ik stoor toch hopelijk niet?’ Wie weet had ze het nu wel heel erg druk, waren er nog duizend en één dingen die ze nog moest doen – dingen die Angelvoice niet had kunnen afmaken. Ergens had hij medelijden met Brindlepool. Zij en Cinnamonpaw zouden het vast het moeilijkst hebben met de dood van hun mentor en toch moesten zij er ook weer het snelst overheen komen. Dat was ergens best oneerlijk als je het hem vroeg. ‘Ik wilde alleen eventjes met je praten,’ miauwde hij, ‘Maar als het niet uitkomt moet je het zeggen, dan ga ik weer en kom ik een andere keer terug – als je wel tijd hebt.’ Als ze er nog niet klaar voor was: om over “dingen” te praten, dan respecteerde hij dat en zou hij wel een andere keer terugkomen. Maar hij zou terugkomen, want het was nou eenmaal belangrijk dat ze erover sprak. Dat hielp vast bij het hele verwerkingsproces, een proces dat hij nooit had gekregen – maar wel met alle liefde had willen ontvangen.
"You never know what you have until its gone... gone...gone..."
»Wáárom was het verliezen van een belangrijk persoon in je leven zo moeilijk? Als ze daar een antwoord op had kon je het verwerkingsproces van zichzelf voortzetten, maar blijkbaar leek deze vraag teveel om te beantwoorden. En zomaar op iemand afstappen om dit te vragen, nee, dat ging te ver volgens haar. Het was tenslotte belangrijk dat ze zichzelf deze keer uit de brand zou helpen, gezien ze best voor zichzelf kan zorgen. Plus het feit dat ze daarbovenop ook nog normaal door moet met haar leven, het haar taak als Medicine kat. Het was niet makkelijk, maar voor Cinnamonpaw gold hetzelfde. Ze moest er maar gewoon het beste van maken, het meeste eruit halen. Beter zou het niet meer worden, het kon enkel slechter. Ze had steun van Quietwind, meer had ze niet nodig. Het was een fijn gevoel om te weten dat er iemand voor je is, die je steunt en je door deze zware dagen heentrekt, zo comfortabel mogelijk. Iedereen had steun nodig bij zo’n verlies, en daarbij wist ze ook dat ze toch écht hulp nodig had, gezien ze anders ten onder ging aan zichzelf.
Bijna elk woord waarbij ze connecties legde met Angelvoice, deed haar pijn. Dit was vanaf de buitenkant niet te zien, Brindle kon goed haar emoties opkroppen. Maar echter kwamen ze van binnen zo hard aan als kanonschoten, recht in haar hart. En eens, eens kwamen die gevoelens eruit. Hoe hard ze het ook probeerde deze te verbergen, dit zou haar alleen maar meer slopen. Daarom was ze zo blij met haar vriend, Quiet. Ze kon alles bij hem kwijt en ze wist dat hij er altijd voor haar was, in goede maar ook in slechte tijden. Niets was gek genoeg.
‘Ik wilde alleen eventjes met je praten,’ hoorde ze de stem van de kater zeggen. Stiekem wist ze al direct waarover hij wilde ‘praten’; het verwerken van de dood van Angel. ‘Maar als het niet uitkomt moet je het zeggen, dan ga ik weer en kom ik een andere keer terug – als je wel tijd hebt.’ Vlug schudde Brindle haar zilvergrijze kop. Ze moest het er over hebben, dit zou haar alleen maar goed doen. Niets kon kwaad, toch? ’’Het komt uit, ik heb tijd. Er is tenslotte niemand die me op dit moment nodig heeft.’’ miauwde ze in de richting van Quietwind. Even liet ze haar oren wat naar voren bewegen, en nam een zithouding aan voor de kater. Ze sloeg haar staart om haar lichaam om hem uiteindelijk tot net over haar pootjes neer te laten strijken.
Onderwerp: Re: Knock knock. zo 10 maa 2013 - 12:58
Words; 386 || Tags; Brindlepool || Notes; xx
Hij kende de zilverkleurige poes nu al zolang dat hij wist dat ze alles zou opkroppen. Zolang totdat het niet meer ging: dan kwam alles er ineens uit. Hij had liever niet dat dat gebeurde, want meestal… Meestal waren de resultaten dan altijd negatief. Als iemand zijn of haar opgekropte emoties eruit liet dan kon begon het meestal agressief en eindigde het zielig. Of ja, in de meeste gevallen dan. Het zou er achteraf dan voor zorgen dat de persoon in kwestie zich gegeneerd voelde en het lag maar aan ander wat die ermee deed. In het ergste geval zou deze de informatie gebruiken om de ander te chanteren. Dat wilde hij voorkomen. Hij wilde niet dat iemand Brindle pijn zou niet, vooral nu niet. De arme poes had net een harde mentale klap gekregen en het zou zielig en harteloos zijn als iemand er nog een aan toe zou voegen. Dus was voorkomen nu van belang en het was aan de poes de vraag of ze hierin wilde meewerken, maar hij betwijfelde niet dat ze het niet zou willen. Ze kenden elkaar nou lang genoeg om elkaar goed genoeg te vertrouwen; nou dat vond hij dan.
Hij knikte als reactie op haar antwoord. Ergens had hij haar antwoord wel kunnen verwachten: Brindlepool was alles behalve dom en ze wist waarschijnlijk allang waar hij het over wilde hebben. Ondanks dat ze het zelf waarschijnlijk niet eens wist, was ze mentaal behoorlijk sterk. Mening katten zouden een moment zoals dit zolang mogelijk uitstellen als mogelijk was, maar zij nam hem gelijk aan. Ze moest zich vast beseffen hoe belangrijk dit was en hoe eerder het gebeurde, hoe beter. Rustig liet hij zijn achterste zakken totdat deze de grond raakte, zijn staart bleef in een rechte lijn achter hem liggen en hij keek eventjes langs haar. ‘Je weet waarschijnlijk allang waar ik het over wil hebben, nietwaar?’ miauwde hij, terwijl hij zijn blik een paar centimeter opzij schoof zodat hij haar recht aan kon kijken. ‘Ik zal simpel beginnen: hoe voel je je momenteel?’ Zoals eerder gezegd was Brindle een katin die vaak dingen opkropte en daarbij dus niet altijd liet zien hoe ze zich werkelijk voelde. Misschien voelde ze zich nu al niet meer goed, moest ze nu al teveel aan Angelvoice denken. Je wist maar nooit.
OOC; Bedoelde je toevallig zo'n sheet ;p ?
"You never know what you have until its gone... gone...gone..."
»Ze had het gevoel gekregen dat naast Cinnamon Quietwind de enige was die nu nog wat om haar gaf. Hij was dan ook de enige die naast haar stond in tijden van nood, en veel meer had ze eigenlijk niet nodig. Je had niet veel vrienden nodig om een goed leven te leiden, als het maar goede vrienden waren. Ze kende hem onderhand al sinds apprentice, dus ze kon genoeg vertellen over zijn leven. Ze kon hem eigenlijk alles wel vertellen, hoe gek het in haar ogen ook klonk. Voorzichtig liet ze haar staart rustig op de grond van de den tikken, terwijl ze haar ogen op die van hem gericht hield.
De kater knikte toen ze had gezegt dat ze tijd had. Uitstellen zou haar niet langer meer helpen, dat wist ze nu ook wel. Toch zag ze er een beetje tegenop, maar Quiet zou hoe dan ook terugkomen. Daar kende ze hem onderhand wel goed genoeg voor. Ze kon beter meteen recht op haar doel afgaan, in plaats van hem elke keer te ontwijken hopend dat het haar niet zou raken. Dat deed het nu toch al, dus veel keus had ze ook niet meer. En tenslotte hoorde dit bij het verwerkingsproces, dat hadden de meeste wel nodig. Maar toch wilde ze niet alle aandacht op zichzelf trekken, ze wilde absoluut geen aansteller lijken. Een van de redenen waarom ze haar gevoelens ook nooit hard op zij. Andere katten zouden vaak grotere problemen hebben, en zij moest die natuurlijk hebben. Zielig doen, daar was gewoon geen tijd voor. De kater voor haar nam een zithouding aan, net zoals zij net had gedaan. ‘Je weet waarschijnlijk allang waar ik het over wil hebben, nietwaar?’ Ze knikte rustig. Maar natuurlijk wist ze dat, dat was waarschijnlijk zijn hele reden om hier op dit moment te zijn. Toch dwongen haar ogen haar om hem aan te kijken, hoe graag ze ook naar de grond staarde. ‘Ik zal simpel beginnen: hoe voel je je momenteel?’ Er schoot een brok in haar keel, welke ze zo veel mogelijk probeerde te verbergen. ’’Ik weet niet zo zeer hoe ik dat moet uitleggen.. Het is zwaar, moeilijk en anders, maar je moet doorgaan met je leven, toch? Te lang in een rouwproces zitten zou je niet helpen.’’ miauwde ze warm als antwoord op zijn vraag.
Onderwerp: Re: Knock knock. ma 11 maa 2013 - 21:42
Words; 374 || Tags; xx || Notes; xx
Oké, hij mocht dan wel het dubbele van haar leeftijd zijn momenteel: maar dat nam niet weg dat hij geen goede vrienden met haar mocht zijn. Ze was nu zo ongeveer even oud als hij was geweest bij hun eerste ontmoeting. Nee, hij had niet verwacht haar vaker op te zoeken gewoon voor dit soort zaken: maar dat was meestal zo met goede vriendschappen. Tot nu toe waren ze enkel en alleen onverwachts gekomen, net zoals met Risingvoice toen. Ergens had hij gevreesd dat hij buitengesloten zou worden – gewoon omdat Loinsoul er toen ook nog bij was geweest – maar uiteindelijk had alles toch anders uitgepakt. Helaas was alles wel ineens de slechte kant opgeslagen, maar daar viel nu weinig aan te veranderen.
Natuurlijk zou hij haar niet gaan zitten pushen, maar hij zou er ook voor zorgen dat ze het niet weg kon drukken. Enkel door zijn bezoekje nu, dat ze wist dat hij erover wilde praten, zou ervoor zorgen dat als ze hem al ontweek: ze er toch iedere keer aan zou denken als ze hem zag. Dan zou er vast wel een punt komen waarop ze het niet meer uithield en maar toegaf – maar zo werkte Brindle gelukkig niet: ze wist dat hoe eerder ze het confronteerde, hoe beter het was. Bij het horen van haar antwoord knikte hij begrijpelijk. ‘Het is goed van je om zo te denken, maar wees niet bang om je herinneringen van Angelvoice te behouden,’ miauwde hij rustig als reactie op haar antwoord, ‘Ook zij wil waarschijnlijk dat je doorgaat met je leven, dat haar dood je niet laat vasthangen in het verleden, maar ik denk niet dat ze zou willen dat je jouw herinneringen aan haar uit je gedachtes bandt. Dat is namelijk de verkeerde manier om verder te gaan en dit achter je te laten.’ Hierna zweeg hij, gunde hij de zilverkleurige poes een kans om een reactie te geven op zijn woorden. Hij mocht niet te snel gaan oordelen: maar hij vergeleek alles nou een beetje met zichzelf. Want ja: hij was vroeger zo dom geweest om alle fijne herinneringen aan Risingvoice te proberen te vergeten en dit was hem niet gelukt. In tegendeel, het had alles alleen nog maar erger gemaakt des tijds.
OOC; Je vindt het hopelijk niet erg dat ik hem blijf gebruiken o3o ?...
"You never know what you have until its gone... gone...gone..."
Onderwerp: Re: Knock knock. za 16 maa 2013 - 14:18
»Soms wou ze gewoon terug, terug in de tijd toen ze nog onbezongen kon leven. Ja, ze was haar ouders beide kwijt geraakt, dus ze wist hoe het voelde iemand te verliezen die dicht bij haar stond. Maar ondanks alles wat er toen gebeurd was kon ze nog spelen, en had ze geen plichten die haar naar beneden drukte. Ze hield van haar werk, en wist dat dit soort gevallen er ook bij hoorde. Maar toch was dit anders, het verliezen van iemand die haar hele leven al zo veel voor haar had betent. Maar ze moest door, ze kon niet te lang blijven hangen bij de ze gedachte, echter was dit moeilijker dan ze ooit gedacht had.
Warme zonnestralen vielen voor de ingang van haar den en lichte hem op, de warme leek vast te kleven aan haar vacht. Het waren warme dagen tijdens de Greenleaf, maar eigenlijk vond ze het niet echt erg. Die warmte gaf tergelijkertijd een loom gevoel, het gevoel waar de meeste toch wel naar hadden verlangd. Het gevoel dat alle spanning even van je spieren af kwam, precies wat ze nodig had. De kater voor haar knikte begrijpelijk met zijn hoofd, gelukkig dat hij het met haar eens was. ‘Het is goed van je om zo te denken, maar wees niet bang om je herinneringen van Angelvoice te behouden,’ hoorde ze zijn rustige stem zeggen, precies zoals die altijd al was geweest. Het was een fijne kater om mee te praten, hij had een en al oor voor je, was een goede luisteraar maar ook zeker goed met zijn woorden. Hij wist haar eigenlijk altijd wel te helpen. ‘Ook zij wil waarschijnlijk dat je doorgaat met je leven, dat haar dood je niet laat vasthangen in het verleden, maar ik denk niet dat ze zou willen dat je jouw herinneringen aan haar uit je gedachtes bandt. Dat is namelijk de verkeerde manier om verder te gaan en dit achter je te laten.’ Onzeker gaf ze een lichtelijke knik met haar hoofd, om vervolgens haar ogen op die van hem te richten. ’’Ik ben niet bang, niet meer. Het zijn moeilijke tijden, voor zowel mij als voor de Clankatten, Angelvoice was een geweldige medicijn kat zoals iedereen die zich zou wensen. Toch moet ik eroverheen komen, het is moeilijk, maar het zal me lukken.’’ Haar optimistische kant nam het opnieuw over, ze wilde niet denken aan het verleden maar zich volledig richten op de toekomst. Ze zag dit enkel als een waarschuwing, om ook ergens bij stil te moeten staan.
Onderwerp: Re: Knock knock. zo 17 maa 2013 - 14:45
Words; xx || Tags; xx || Notes; xx
Hij wist niet precies of hij het super erg moest vinden voor de poes. Natuurlijk vond hij het gewoon erg voor haar, maar hij wist niet op welke manier. Zelf wist hij niet hoe ze zich had moeten voelen toen ze benoemd werd tot Apprentice van Angelvoice, of dat inhield dat ze had moeten leren om eerder volwassen te worden dan andere normale Apprentices die later gewoon Warrior werden. Of ze werd nu ineens gedwongen om volwassen te worden, niet dat dat erg zou zijn: ze was al rond de achttien manen – als hij het goed had – dus dan was ze wel zo rond de leeftijd dat ze zich gewoon volwassen moest dragen omdat ze het ook was. Geen smoesjes meer. Waarschijnlijk was het alleen de verantwoordelijkheid die op haar schouders werd gedrukt, dat was het enige waar hij mee zat. Er was geen twijfel over mogelijk dat ze ermee werd overrompeld, want niemand had het ook zien aankomen – dat Angelvoice zich zo bij Starclan zou voegen, hij had wel verwacht dat de medicine cat nog wat langer rond zou blijven hangen. Blijkbaar scheen het lot andere plannen voor haar te hebben, helaas.
Na een tijdje voelde hij hoe de zwakke zonnestralen speelden met zijn lichtgekleurde vacht. Het werd steeds warmer. Het was allemaal best wel snel gegaan, voor hij het doorhad was new leaf alweer voorbij en stond green leaf voor de deur. Niet dat hij het erg vond, maar ergens was hij ook bang dat alles zo snel zou gaan dat ze dadelijk weer terug waren bij al de sneeuw. De koude en het gebrek aan prooi. Nou wist hij dat hijzelf niet zo’n grote eter was, maar er waren vast katten die veel nodig hadden en die zouden dan vast problemen krijgen. Tweemaal knipperde hij met zijn ogen om zijn beeld weer scherp te krijgen, richtte zijn aandacht weer op Brindle. De enige poes waarmee hij nog normaal oogcontact mee kon hebben, scheen het wel. Andere keren moest hij de blikken van anderen gewoon vast houden, of voelde hij er niks voor om oogcontact met ze te maken – maar nu… Hij dacht er niet eens bij na, het was gewoon zo natuurlijk. Vertrouwd, dat was het. Ondanks haar positieve houding en woorden kon er geen lachje vanaf bij zijn kant. ‘Weet je dat zeker?’ vroeg hij zachtjes, realiseerde zich later dat het misschien een nogal vage vraag was zonder genoeg informatie. ‘Weet je zeker dat je Angelvoice zo wilt omschrijven?’ Wel was hij trots op de poes dat ze het zo goed achter zich kon laten, maar ergens zat hem iets dwars. Iets… Maar hij wist niet precies wat en juist daarom zat het hem meer dwars dan andere dingen – want meestal wist hij wel waar hij zich op moest richten, wat hij precies moest los peuteren in een ander. Misschien door het feit dat hij Brindle goed kende dat hij het niet zag. Was wel een vreemde reden, maar wie weet.
"You never know what you have until its gone... gone...gone..."
»Ondanks alles, het leven ging door. Nieuwe tijd, nieuwe kansen, meer verbeteringen maar vooral; het bijstaan van haar Clan. In haar leven was de Windclan een onderdeel geworden van zichzelf. Ze hield werkelijk van de Clan en alles wat hierbij hoorde. Alle katten waren er meelevend en zorgden voor elkaar, op een paar na natuurlijk. Maar die zag ze meer als uitzondering. Ze heeft genoeg kittens hier zien opgroeien om uiteindelijk sterke, volwassen warriors te worden, wat haar zeker goed deed. Nog een reden om niet op te geven. Ze had dit alles voor geen goud willen missen, dat was zeker. Natuurlijk, er lag een druk op haar maar ze probeerde zichzelf er zo gemakkelijk mogelijk doorheen te trekken.
De warme sfeer was onmisbaar in de Medicine kat den, het klamme gevoel bekroop haar ruggetje stilletjes. Toch was er voor haar niets fijner dan zulke dagen, warme zonnestralen die haar den in drongen en de heerlijke geur van verschillende kruiden die zich hier bevonden. Rustig liet ze haar kopje draaien in de richting van de ingang. Ze had Cinnamonpaw al een hele middag niet gezien, waar zou ze uithangen? Haar kennende was ze druk bezig met het sorteren van kruiden of was naar ze opzoek, wat haar aardig goed deed. Het was fijn om te zien hoe erg haar apprentice haar best deed, duidelijk genietend van haar taken. Precies wat Brindlepool nodig heeft. Ze merkte zijn ijsblauwe ogen op, ze stonden vertrouwd – zoals altijd. Ja, ze had vroeger vaak genoeg in diezelfde ogen gekeken, toen hij steeds langskwam met zijn pijntjes. Het was lachwekkend en was het leukste taakje van de dag, naar haar mening. ‘Weet je dat zeker?’ hoorde ze hem vragen. ‘Weet je zeker dat je Angelvoice zo wilt omschrijven?’ Ergens mengde zich door deze woorden een vleugje onzekerheid in zichzelf, maar die drong ze al snel aan de kant. Voorzichtig knikte ze in zijn richting. ’’Ja,’’ antwoorde ze op zijn vraag. Het was tenslotte de waarheid, ze had altijd al respect gehad voor Angelvoice. ’’Ik wil gewoon dat alles goed had afgelopen. Ze heeft zo’n dood niet verdient, niemand hier niet.’’ Haar stem werd langzamerhand zwakker, moeilijk zoekend naar wat ze moest zeggen. Ze liet haar ogen even op de grond vallen, al starende naar haar zilveren pootjes.
Onderwerp: Knock knock. 
vr 1 maa 2013 - 22:13
