The show must go on.. (ANGELS DEATH)

Empty spaces what are we living for
Abandoned places I guess we know the score
On and on, does anybody know what we are looking for...

Haar ogen spande zich vol concentratie samen terwijl haar poten zich langzaam voortbewogen. Een grijze gestalte snuffelde voor haar neus, misschien drie staart lengtes verwijderd. Haar clan had haar nodig en ze zou haar clan niet teleur stellen hoe groot haar afkeer dan ook mocht zijn ze zou jagen en dit zou haar eerste prooi zijn in.. 5 manen? Brindlepool haar apprentice naast Cinnamonpaw had haar warrior naam verdient en zorgde er zeker weten voor Angel het eigenlijk een stuk rustiger had even glimlachte ze en zwaaide met haar staart. Ze probeerde haar afkeer uit haar systeem te werken en zette af.

Inside my heart is breaking
My make-up may be flaking
But my smile still stays on.

Een kreet verliet haar keel en ze opende verwoed haar ogen. Was er iemand die op haar jaagde? Een dof in haar hoofd deed haar even knipperen. Ze voelde vocht rond haar vacht maar kon niet plaatsen waar die vocht vandaan kwam tot ze haar ogen naar haar buik gleden die geheel opgengereten lag. Haar ogen werden groot en zwakjes hief ze haar hoofd op naar de grote gestalte die haar doods aanstaarde. Een hond en niet zo'n kleintje ook had haar ingewanden er bijna uit gerukt of hij stond op het punt om ze er uit te rukken om als speeltje te gebruiken. Echter werd hij teruggeroepen om haar voor dood achter te laten..

I guess I'm learning, I must be warmer now
I'll soon be turning, round the corner now

Al waar ze nog aan kon denken was haar instinct terug naar het kamp om Hollystar en de andere clanleden te waarschuwen voor de hond. Haar lichaam was gevoelloos geworden en met haar voorpoten sleurde ze zich voort een spoor van bloed achterlatend. Het was dat ze niet ver van het kamp was en het Starclan zij dank snel in zicht kreeg. Een spoortje hoop gleed door haar ogen terwijl ze zichzelf door de ingang van het kamp trok om zich neer te laten vallen. Haar ogen werden dof en zwaar haalde ze nog een laatste maal adem. De woorden die ze wou spreken leken niet meer over haar lippen te willen komen. Ze had te veel bloed verloren besefte ze nog. Haar spieren hadden het begeven zodra ze dit beseft had. Een enkele traan gleed vanuit haar ooghoek voor haar ogen lanzaam dicht gleden en ze nog een maal schokkig ademhaalde voor ze wat bloed op hoestte en het leven haar lichaam verliet..

My soul is painted like the wings of butterflies
Fairytales of yesterday will grow but never die
I can fly - my friends

The show must go on.. (ANGELS DEATH) 2rdkruv

"I walked across an empty land I knew the pathway like the back of my hand
I felt the earth beneath my feet. Sat by the river, and it made me complete"

Zwijgend raspte Emberstorm haar tong over de ruwe pels van haar rug. Het waren rustige weken geweest. Bijna te rustig. Ergens wilde ze wel dat het weer eens een wat spannender leven zou worden. Had zij kunnen weten dat haar wens zo uit zou komen? Een slepend geluid deed haar opschrikken uit haar ietwat slaperige en dromende gedachten. Het deed haar groene ogen wijd opensperren en het ontlokte een schelle kreet uit haar mond. Meteen sprong Emberstorm overeind en haastte ze zich naar de kamp ingang, waar het stervende lichaam van Angelvoice lag. "A-angelvoice?" Wist ze schokkerig uit te brengen. Ergens wist ze dat het al te laat was, maar nog steeds liet ze haar kreet over het kamp galmen. "BRINDLEPOOL! CINNAMONPAW! Iemand! Help! Angelvoice is gewond" Er was een lichte paniek in haar stem hoorbaar. Leefde Angelvoice uberhaupt nog wel? Ze zag haar flank niet meer op en neer gaan.... Was... Was de medicine cat... Dood...? Sometimes your wish doesn't come true the way you've hoped...

|Emberstorm|
The show must go on.. (ANGELS DEATH) 2hgbc46

cinnamonpaw
"god knows what is hiding in those weak and sunken lies,
fiery throng of muted angels giving love but getting nothing back."

Geconcentreerd keek de Medicine Cat Apprentice naar de vele kruiden die voor haar lagen. Ze was vastbesloten om alle kruiden te sorteren en de oude, onbruikbare ertussenuit te halen, nog voordat Angelvoice terugkwam. Ze was nog niet zolang de apprentice van Angelvoice en ze had nog niet zo veel geleerd, maar ze wist het wel wanneer een kruid te oud was. Misschien dat Angelvoice haar nog wat meer wilde leren wanneer ze terugkwam. Haar oren spitste toen ze uit de open plek van het kamp haar naam hoorde. Het klonk behoorlijk ernstig. De jonge apprentice liet alles vallen en rende de medicine den uit. Bijna rende ze weer naar binnen toen ze het schauwspel zag. Angelvoice lag bebloed op de grond, Emberstorm ernaast. Met trillende pootjes rende Cinnamonpaw erheen. Daar lag haar mentor met een opgereten buik in een plas bloed. En de ingewanden.. Die konden nu maar beter uitgewanden worden genoemd. Ze schudde haar hoofd om het te helderen. Ze wist dat ze nu iets moest doen, anders was het te laat. Of misschien was het dat al wel? Voorzichtig liep Cinnamonpaw naar Angelvoice toe. De ogen van haar mentor stonden dof, de borst lag stil, het hart klopte niet. Ze keek op naar Emberstorm, haar ogen dof van verdriet. "Ze is dood." zei ze met trillende stem. Angelvoice is dood.

The show must go on.. (ANGELS DEATH) 2wntetx

the sky is red tonight. we're on the edge tonight. no shooting star to guide us.

`BRINDLEPOOL! CINNAMONPAW! Iemand! Help! Angelvoice is gewond,' de stem kwam van Emberstorm. Treeleaf schrok op uit zijn slaap. De zon scheen warm over de bosjes van het Camp, en de meestal koude grond was aangenaam warm. Treeleaf keek verward om zich heen. Waar is Emberstorm? Wat is er gebeurd? dacht hij. Gedesoriënteerd stond hij op. Toen viel zijn oog op Angelvoice, de Medicine Cat. Treeleaf rende naar haar toe. De Medicine Cat appentrice stond er bij. `Ze is dood,' zei ze. Dood, dood, dood, dood, dood... De dood haalt katten... Altijd... Treeleaf slaakte een lange, jammerlijke schreeuw. Een vogel vloog verschrikt op. Na de schreeuw begon er vocht zich te verzamelen in zijn ogen, om vervolgens langzaam over zijn wangen naar beneden te glijden. Treeleaf zakte in elkaar voor de poes. `Nee Angelvoice, niet jij! Alsjeblieft, verlaat de WindClan niet! We hebben je nodig!' mompelde hij. Er drong een scherpe geur zijn neusgaten binnen. Honden! Angelvoice is gedoodt door honden! Dan moeten er meer in de buurt zijn! dacht Treeleaf. Hij ging staan -al was dat erg mismoedig- en richtte zich tot de katten van de Clan, die waren komen kijken wat er was gebeurd. `Angelvoice is dood! Ze is gedood door honden. Er zijn honden in de buurt!' riep hij. Honden, dat is niet goed!

The show must go on.. (ANGELS DEATH) 2e3wn68

Amazing stamps & other shizzle:

» Met een doffe blik in haar ogen zat ze aan het randje van het kamp, al voor zich uit starend. Ze was van plan om deze ochtend wat kruiden bij elkaar te rapen, maar dit was er uiteindelijk niet van gekomen. Iets in haar was leeg, al wist ze niet welk deel. Ze keek toe hoe een klein musje neerstreek, ongeveer enkele staartlengtes van haar vandaan. Leren jagen heeft ze nooit, en dat zal ook nooit gebeuren. Ergens jammer, ze had het graag willen leren. Maar ze wist dat ze nu belangrijkere taken had, dus kon ze niet met die bezigheid zich vermaken. Geamusseerd snorde ze zachtjes, maar rond om haar was er niemand in de buurt. Totdat een plotselinge stem door het kamp dreunde, en ook de oren van Brindlepool berijkte. "BRINDLEPOOL! CINNAMONPAW! Iemand! Help! Angelvoice is gewond" hoorde ze vaag op de achtergrond. Iemand riep om haar hulp, alleen het laatste kon ze niet meer verstaan. Meteen draaide ze zichzelf om, zoekend naar waar het geluid vandaan kwam. Maar dit werd echter al snel duidelijk, en vlug sprintte ze naar het groepje katten bij de ingang van het kamp. Het schouwspel wat zich daar speelde, ze kon het werkelijk niet geloven. Angelvoice, haar vroegere mentor, lag daar, net na de ingang van het kamp. Ze was totaal bebloed, haar buik al opengereten. Ze sloot zich totaal af voor de paniekerige katten om Angelvoice heen, en keek naar Cinnamonpaw. Ondanks dat ze zo graag wilde helpen, hier was niets meer aan te doen. Angelvoice was dood, haar flanken gingen niet meer op en neer. Totaal overstuur liet ze haar hoofd zakken. Ze was telaat. ’’Angelvoice..’’ sprak ze stamelend uit. Was ze er wel klaar voor?

Spoken || Others

Swiftheart – .Clearkit – Brindlepool - Saltdale - Couragepaw The show must go on.. (ANGELS DEATH) 1znpwmp

Art:

Met een schok werd de kleine, bleek rode kit wakkergeschud uit haar vredige rust van eerst. Geschrokken door het plotselinge tumult opende ze haar bleek grijze ogen en keek om zich heen. Overal om haar heen liepen katten heen en weer, luid miauwend. Ondanks dat dit gewoon een teken was dat er onraad in de lucht hing was Lightningkit enig sinds kwaad. Nieuwsgierig en een beetje angstig door de angstgeur om haar heen. Met zelfverzekerde passen stapte de eigenwijze kit op het groepje katten af en wenste meteen dat ze dat niet had gedaan. Voor haar lag een vreselijk toegetakelde en bebloede Angelvoice, dood. De grijze ogen van de kit werden groot en gefascineerd staarde ze naar het lichaam. Was Angelvoice .. dood? Het klonk zo onwaarschijnlijk. Ze keek om zich heen, naar haar clan genoten die als een stelletje stomme apen om haar heen stonden te gapen. "Wel! Doe iets!" Miauwde ze luid en brutaal. Ze liet haar grijze oogjes weer op het lichaam van Angelvoice rustte en ze slikte. Wie .. of liever gezegd wat had dit gedaan? Het gruwelijke en macabre gezicht van het bebloede lichaam met een gigantische, gapende wond maakte haar lichtelijk misselijk en ze keek voor een tel weg. Hoe kon zo iets gebeuren? Kon ze zich niet verweren? 'Angelvoice is dood! Ze is gedood door honden. Er zijn honden in de buurt!' Haar ogen gingen naar bruintje, die ze eerder al ontmoet had. Meneer obvious was er ook. Ze voelde een schampere opmerking opkomen, ze onderdrukte hem deze keer. Honden .. Haar ogen flonkerde. Dat kon interesand worden. Wijselijk ging ze een stukje achteruit en ging zitten, bekijkend hoe meer katten zich bij hun dode medicijn kat scharrelde. Totaal egoïstisch als ze was dreven Lightningkit haar gedachten al af naar zaken die meer met haar te maken hadden. Interessant..

So don't blink if you wanna come cross the border.

The show must go on.. (ANGELS DEATH) 1g6c12

Take a look around or come test the water, we won't stop 'till we see the morning.
So welcome to the quiet before the storm hits!

Like lightning she strikes

The show must go on.. (ANGELS DEATH) 2saxxf8

"Verdomme," Gromde de kater toen hij weer zijn prooi gemist had. Al twee manen lang had hij zijn rang verlaten, ondertussen was er al zoveel gebeurd. Brindlepaw werd Angelvoice's nieuwe leerling en werd al snel ook Brindlepool genoemd. Angelvoice leek ook gestopt te zijn met haar rang, al durfde hij het haar niet te vragen. Hij zette al zijn zintuigen weer op scherp. Nog steeds had hij geen nieuwe mentor gekregen, niemand die hem leerde hoe hij moest jagen, niemand die hem nog belangrijker vond. Niemand die naar hem toe was gegaan zoals; Goh, dapple, wat jammer dat je gestopt bent met je rang. Nee, niemand gaf om hem. Zelfs Tinderpaw zag hij niet meer bij de borderlines. Het mocht egoïstisch klinken, maar op dit moment had hij helemaal geen zin in al die andere katten. Een geërgerde zucht verliet zijn bek waarna hij zijn zintuigen weer op scherp zette en opnieuw de geur van een prooidier probeerde op te vangen. Maar één geur brandde uit alle andere geuren en gaf hem letterlijk de grootste schrik die hij ooit gehad had. Bloed.. en niet zomaar bloed, maar bloed van Angelvoice!

De kater baande zich een weg naar de geur die hij rook, zijn pupillen waren groot toen hij gehaast het kamp binnendrong en daar.. recht voor zijn snuit de poes op de grond opmerkte. Haar buik rees niet meer op en haar ogen stonden dof. W-was ze dood? Een luide, geschrokken gil verliet zijn mond en tranen werden zichtbaar in zijn ogen. "Nee, Angelvoice! Nee!" Schreeuwde hij, terwijl hij op de poes afrende en iedereen om hem heen negeerde. Hij stortte zich op de poes waar hij zoveel op gaf, tranen gleden over zijn wangen en hij duwde zijn neus in een stukje scheen vacht. Hij snikte terwijl hij daar zijn op de grond naast haar lag, totaal ingestort. "Laat me niet alleen, alsjeblieft angel.. Kom terug.." Zei hij terwijl hij zijn hoofd wat achteruit trok en met waterige ogen naar de poes naast hem keek.

Mweh, poor Dapple :c

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Met een schok stond hij stil. De blik in zijn lichtbruine ogen keken zoekend om hem heen. Hij rook hond, een verse hondengeur. Er liep een koude rilling over zijn rug terwijl hij zijn bek nog een stukje verder open deed. Hij was vers, maar de hond was wel alweer weg. Opgelucht ontspande hij, maar dat was niet voor lang. Nog een geur drong zijn neus binnen, de geur van de medicine cat, de geur van Angelvoice. Dat niet alleen, de geur was vermengd met bloed. Hij slikte terwijl zijn ogen groot werden. Ze zou toch niet aangevallen zijn, dat mocht niet. Hij dwong zichzelf weer in beweging te komen in de richting van waar de geur van bloed vandaan kwam. Zijn blik viel op een bloedspoor die in de richting van het kamp voerde. Hij hoopte dat ze zichzelf had kunnen redden, dat het niet ernstig was. Alleen iets in hem zij dat dat wel het geval was, want hij rook haar angstgeur. Een scherpe angstgeur, samen met pijn, heel veel pijn. De haren op zijn vacht gingen overeind staan terwijl hij terug rende naar het kamp, niet voorzichtig meer. Hij was bang voor wat hij daar aan zou treven, maar hij moest het weten. Hij kende Angelvoice niet zo goed, maar ze was wel hun medicine cat. Hij respecteerde haar en waardeerde alles wat ze voor hen deed. Hij spitste zijn oren toen hij geroezemoes bij de kampingang hoorde. Hij voelde de sfeer en hij rook de geur van de dood. Hij wist wat hij zou zien als hij door zou lopen, maar hij wilde haar nog een laatste keer eer betonen. Hij wilde laten zien dat hij haar niet zou vergeten. Hij liep het kamp in waar de bedrukte sfeer zijn hart samen kneep. Angelvoice had hem op de wereld gezet. Had hem geholpen toen zijn moeder kort daarna stierf en zijn vader er vandoor ging. Hij slikte terwijl hij vol afschuw naar haar lichaam staarde. De haat voor honden werd alleen maar groter bij hem. Hij liep stilletjes naar haar toe terwijl hij de blik in zijn ogen neergeslagen hield. Hij wilde de pijn in Dapplepaw zijn ogen niet zien, de kater die naast haar lag. Hij gaf haar een zachte lik over haar kop. “Bedankt voor alles Angelvoice. Dit had niet mogen gebeuren, maar Starclan zal je met veel warmte ontvangen, dat weet ik zeker. Je was een geweldige medicine cat,” fluisterde hij zacht in haar oor. Zodat niemand anders het zou horen. Daarna liep hij achteruit. Om anderen de ruimte te geven. Er lag een verdrietige blik in zijn lichtbruine ogen terwijl hij ging zitten en om zich heen keek.

The show must go on.. (ANGELS DEATH) Scarredpawo

~Topics~:

cinnamonpaw
"god knows what is hiding in those weak and sunken lies,
fiery throng of muted angels giving love but getting nothing back."

Voorzichtig keek Cinnamonpaw op naar Brindlepool, die nogal in shock leek te zijn. Zou zij nu haar mentor worden? Zelf was Cinnamon ook nog aardig in shock, maar ze schudde haar hoofd om het te klaren. Geen tijd. Ze kon haar mentor zo niet laten liggen. "We moeten haar klaar maken voor het afscheid." zei ze met trillende, maar zekere stem. Heel voorzichtig begon ze haar oude mentor mee te nemen naar de Medicine Cat Den. Veel tijd hadden ze niet gehad, veel had ze nog niet geleerd. Ze was nog niet eens bij StarClan geweest. Maar dit wilde ze doen, dit moest ze doen. Angels lichaam voelde zwaar en de jonge apprentice kreeg het nauwelijks vooruit. Ze keek achterom en zag haar Clangenoten zwijgend staan. "Wat.." ze slikte om de brok in haar keel weg te laten gaan. "Wat staan jullie daar nou!" Oh, StarClan, waarom was dit nou gebeurd?

the sky is red tonight. we're on the edge tonight. no shooting star to guide us.

Tranen gleden over zijn wangen terwijl hij zijn neus tegen de vacht van de poes aanhield. "Nee, nee, angelvoice, nee." Was het enige wat hij telkens hardop bleef herhalen. Hij kon het niet geloven. Zijn mentor, de poes waar hij zo tegen op keek.. ze was er niet meer! Nog meer tranen maakten zich een weg over zijn wangen, waarna hij opstond en voorzichtig enkele stappen achteruit zette, weg van haar. Even bleef hij hopeloos staan en staarde hij naar de poes. Waarna plots zijn hele houding veranderde. Van de altijd kalme apprentice werd hij nu voor eens woest, roekeloos zelfs. Hij gromde luid, niet eens nadenken over wat hij eigenlijk aan het doen was. "Die vuile kwijlbak.. die..die..hij..hij..gaat eraan." Woest schoten zijn ogen naar de uitgang, waarna hij kwaad het kamp uit liep. Niet op een stille en voorzichtige manier, nee, het leek wel alsof hij in bezit was van woede. Niet meer helder kon nadenken, en dat.. dat zou makkelijk zijn dood kunnen betekenen. Snel stapte hij weg van het kamp, de geur van de hond volgende.

Dit word hier vervolgd, katten mogen hem achtervolgen en hem vinden in de tuin; http://warriorcats.bigforumpro.com/t10371-you-son-of-a-bitch

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.