Disappointment takes us by surprise

Storkpaw It's all good girl

Bijna de hele weg hier naar toe had ze gerend, gebruik makend van de stilte om haar heen om het allemaal even goed te vervloeken. Ze wou dit niet, ze had dit nooit gewild in de eerste plaats. En nu opeens moest ze de volgende stap maken in het leven waar zij nooit om gevraagd had. Waarom ze niet gewoon afstapte? Wel, nu had ze weinig keuze om te blijven anders was Windclan nogal verloren, maar ze had haar redenen ervoor. Ze had inmiddels wel genoeg geleerd, een bepaalde kennis opgedaan die ze als een gewone Warrior nooit zou te weten zijn gekomen totdat dood haar opgezocht had. Al dit betekende echter nog steeds niet dat Storkpaw nou heel blij was met deze ontwikkeling. Zodra ze het gehoord had was ze vertrokken, zonder iemand mee te nemen. Wat geen ramp was, gezien ze in haar huidige bui geen goede gesprekspartner zou zijn geweest. Maar door het rennen en alleen zijn duurde het niet heel lang voordat ze bij de bekende vervloekte plek was aangekomen. Sneller dan ze daar verwacht hadden in elk geval. Het was donker geworden tijdens haar reis en de sterren waren helder aan het twinkelen in de koude lucht. Sterren waar zij weldra zich in zou bevinden, dat was als ze nog geaccepteerd zou worden. Misschien hadden ze allang opgegeven met haar, waardoor ze straks enkel de kou van de steen zou voelen en achterblijven in de duisternis. En dat zou ze niet erg vinden. Ze had Starclan niet nodig inmiddels. Met die gedachte, met die stiekeme hoop stapte ze de Moedermond binnen en begaf ze zich naar de steen. Alsof ze het diepe water ging induiken haalde ze eerst een teug adem voordat ze de steen aanraakte.

-gesloten

Elfje

Disappointment takes us by surprise Ae29f410

no limit reached:

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Als een hoofdstuk eindigde, begon eigenlijk altijd een nieuwe. Zeker in het leven van een clan. Het ademde en klopte als ieder ander organisme. Het stierf en het kwam weer tot leven, een eeuwige cirkel van wedergeboorte. En Gorsepaw had eigenlijk gewild dat hij die cirkel kon onderbreken - of, beter gezegd, dat hij de cirkel kon stoppen. Dat er een punt was in de tijd die hij voor eeuwig kon blijven herleven. Toen alles nog perfect was, en dan had hij eeuwig kunnen nadenken over hij moest vertellen hoe hij zich nu echt voelde.

Maar zo werkte leven niet. En nu Falconstrike geen medicine cat meer wenste te zijn, zou een ander in zijn voetsporen moeten volgen. Dit was Storkpaw: en hoewel hij vertrouwde in Falconstrike zijn mentorschap, hij voelde zijn twijfels met haar connectie naar de sterren. Maar desondanks was het zijn taak om het stokje over te dragen aan de volgende generatie. En misschien, heel misschien, kon hij dan ook eindelijk rust vinden in Starclan, en rouwen om de gebroken connectie met Falconstrike.

En daar was Storkpaw. De calico had hem nooit gekend. Had ze enig idee wie hij was? Wat hij kwam doen? Gorsepaw keek naar de grond, zijn jonge lijfje die hij had gekozen om voor eeuwig in voort te bestaan voelde opeens verschrikkelijk klein. Maar hij wist hoeveel kracht hij had, als hij wilde. Levens geven, maar ook nemen. En de eer om medicine cats hun titels te geven... en te nemen. “Welkom, Storkpaw,” sprak hij in een kleine stem. “Ik ben Gorsepaw. Ik-” een korte stilte viel “- was Falconstrikes StarClan Guide.” Gorsepaw haalde eens diep adem. Nu de woorden die hem persoonlijk zoveel pijn deden, maar hij niets van mocht laten zien. Toch was zijn uitdrukking ernstig, wellicht niet om de redenen die Storkpaw dacht. “Het is tijd om zijn plek in te nemen. Ben je klaar om je volledige naam te ontvangen?”

Disappointment takes us by surprise Unknown

Storkpaw It's all good girl

En daar was ze dan weer eens, midden het veld van de sterren. Langzaam ontwaakte ze, gebracht tot een wereld ver van haar eigen vandaan. Ze stond op en keek om zich heen, verwachtend dat er wel iemand zou komen om dit snel af te handelen. Haar ogen ontmoette die van een rode kitten en ze fronste lichtjes. Waarom was er een kitten hier en niet een volwassene kat? Blijkbaar lieten ze het liever over aan een kat die onervaren was overleden of zo. Desondanks kwam er iets vaags bekend over de kitten heen, alsof ze hem ooit ontmoet had. Haar vragen en verbazing werden weldra beantwoord toen de kitten zich voorstelde als Gorsepaw en daarmee herinneringen terugbracht welke zij allang weer vergeten was. De apprentice die zichzelf in de Gorse gegooid had, vele manen geleden alweer. Zij was nog een jonge kitten geweest, maar ze had het leed dat Gorsepaw had veroorzaakt mee gekregen. "Ik denk niet dat ik er ooit klaar voor kan zijn''gaf ze toe, haar stem klonk koel. Ze wist niet wat Gorsepaw begreep van haar afstand tegenover het land van doden. "Falconstrike had niet moeten aftreden op deze manier''ze sprak eindelijk haar mening uit over wat er gebeurd was vandaag.

Elfje

no limit reached: