Days comes and go's (Open)

De dag dat ze vrij had liet haar even nadenken wat te doen. Alles ging steeds beter en dat met die dubbele grote poten. Spookypaw rekte zich even uit voor ze het kamp verliet. De nieuwsgierigheid was toch niet te temmen en dus wilde ze wat meer gaan zien zeker nu ze leerling was ging dit gemakkelijker. De gevechts en jacht trainingen gingen ook steeds beter. Misschien kon ze op de terug weg nog wat prooi meenemen, maar nu wilde ze even gewoon ontdekken. Haar poot val was soepel en verraden niets van de moeite die ze er eerst mee had gehad toen ze nog een kitten was. Met snelle sprongen rende ze tussen de schaduwrijke bos door. Het was nog koel in de ochtend, maar het beloofde wel een warme dag te worden. Haar spookachtige velletje lichten bijna iedere keer op als een lamp wanneer de zonnestralen tussen de takken door scheen. Het ging nu nog niet zo snel, maar snel genoeg om niet direct uit te kunnen maken of het nu om een kat ging of om een verdwaalt konijn. Ook doordat Spooky geen lange staart had, maar eerder een kort en krom staartje dat er bijna uit zag als een pluisstaart van een konijn op een afstand. De wit/grijze schim schoot tussen de bomen door op weg naar de grens. De bosrand begon minder dicht te worden en in de verte kwam een vreemde geur haar kant op die ze tijdens de grens bezichtiging had leren kennen als het donderpad. De leerling vertraagde haar pas en begon rustiger te lopen en keek tussen de takken van een doornstruik door. Het leek nu stil op het donderpad. Voorzichtig kwam ze tussen de bladeren vandaan en keek even van links naar rechts, maar zag niets. Zouden de monsters nog slapen? Het was eigenlijk wel interessant hoe die dingen op hun ronde poten zich konden voortbewegen. Ze stond weer op en liep richting de zwarte rivier waar de monsters overheen renden. Ze keek nogmaals van links naar rechts en schoot over toen er nog steeds geen gegrom te horen was of hoog neuriënde tonen te horen waren. Die laatste monsters stonken ook minder. Maar waren vervelend voor je oren. Ondanks dat het nog niet zo heet was zonder de schaduwen van de bomen voelde het zwarte spul onder haar pootkussentjes toch al wel erg warm aan. Dus was Spookypaw blij dat ze aan de overkant van het donderpad was. Hier hadden ze nog een stukje Schaduwclan territorium al was het niet echt groot en liep het tot aan de vier grote bomen die verderop stonden. Daar wilde ze ook graag naar toe en begon richting die kant op te lopen.

(Open)