Oh Woman Oh Man

Um, ja. Nightpaw was nog maar heel kort Apprentice. En ook al had ze de tour al gehad, ze wist het echt nog niet allemaal uit haar hoofd. Met spanning liep het kleine poesje over het dorre gras. Ze wist nog dat ze als kitten de sneeuw leuk vond, en dat het nog kouder moest worden dan dit voor het bos weer wit zou zijn. Maar de kou die dit seizoen, met de vallende blaadjes, meebracht, dat vond ze toch minder leuk. Haar ogen schoten op zij toen de bosjes even verderop leken te bewegen. Of was het de wind geweest? Instinctief was ze wat in elkaar gedoken.

&Spark

_{Sparkpaw zat in de bosjes. Uhum, hij was een wild roofdier! Een tijger.. of nee, een leeuw! Die waren zandkleurig, die pasten mooi op de kale velden. En hij had nu zijn groene ogen op zijn slachtoffer. Aan de andere kant van de grens liep een gevlekte kat, en met zijn hele getrainde -kuch- oog zag hij dat ze onmogelijk veel ouder dan hij kon zijn. Bovendien was ze Shadowclanner. Dát had hij nog wel geleerd, toen hij hier bij de grenzen langs liep. Hier woonde Shadowclan, daar verderop, in dat donkere, schaduwachtige gebied. Lekker origineel zeg, pfft. Alhoewel, jezelf Windclan noemde omdat het altijd waaide was ook niet super origineel, maar wel originelerder. Ze heetten tenminste niet Fieldclan, ofzo. Maar hij zag dat hij gespot was, misschien was het omdat hij zo wild met zijn staart heen en weer had gezwaaid. Dus sprong hij als een kanonskogel uit zijn bosje. ‘Wraaah!!!’ schreeuwde hij enthousiast. Een lachje sierde zijn lippen. ‘Schrok je?’ miauwde hij enthousiast toen hij dichterbij kwam. ‘Ik durf te wedden van wel!’}

Helaas was haar in elkaar duik actie niet gunstig. Ze had gehoopt dat het gevaar zou ontwijken, dat ze niet opgemerkt zou worden. Maar helaas, er kwam opeens heel wild en luid een beest de bosjes uit gesprongen. Nightpaw kon het niet inhouden en gilde luid van angst. Ze had zichzelf plat tegen de grond gedrukt, haar poten beschermend over haar kopje heen. Ze hoorde de vreemde kat van alles zeggen, zijn stem ontzettend luid. Nightpaw wenste gewoon dat ze naar huis kon. Alsjeblieft, laat het over zijn.

_{Sparkpaw hoefde eigenlijk niet meer te vragen of ze schrok, want ze gilde en dook de grond op en verstopte haar kop onder haar poten. Sparkpaw bescheurde hem natuurlijk. Hij lag bijna dubbel van het lachen terwijl hij hapte naar adem, de tranen stonden in zijn ogen. De Shadowclanner trilde alleen maar als een rietje, en zei helemaal niets. Na een tijdje was het niet meer zo grappig, en dus tikte hij voorzichtig met een pootje tegen haar schouder aan. ‘Niet bang zijn, ik ben het maar,’ miauwde hij uiteindelijk. Kom op, hij was toch nog wel een beetje aardig. Een echte gentleman. Toch moest hij eerst wel even lachen, dat hoorde er wel bij.}