Anonymous
136
Actief
| |
|  Onderwerp: I say it's up to faith  di 10 nov 2020 - 19:30 | |
| Nu dat hij bijna apprentice zou worden, vond hij het toch wel logisch dat hij zijn nieuwe den maar eens moest gaan verkennen. Zo kon hij ook al een beetje ontdekken waar de plekjes waren waar er de minste katten lagen en waar hij dus het meeste rust zou vinden. Blazekit checkte snel over zijn schouder of dat de andere queens die in de nursery lagen aan het slapen waren en zodra dit het geval was, stond hij op en trippelde zachtjes uit de nursery. Hij was blij om de den die hard rook naar melk voor even te kunnen verlaten en hij trippelde snel naar de apprentice’s den. Zijn blik gleed ondertussen het kamp door, maar niemand was echt op hem aan het letten en de elder die hem zag gaan, trok enkel kort zijn mondhoeken op en keek daarna kort de andere kant op, net doende alsof hij niks had gezien. Blazekit was echter niet in de stemming om hem hiervoor te bedanken en dus keurde hij de elder geen blik meer waardig, maar ging in plaats daarvan zijn toekomstig den binnen. Het was er donker en een overvloed aan geuren kwam hem tegemoet. Blazekit snoof kort en waande zich dieper de den in, waarna zijn blik kort bleef rusten op een gestalte in de duisternis. Een apprentice. Blazekit haalde zijn schouders naar haar op en liep verder, zijn blik verkennend langs de lege ruimte glijdend. Hij concludeerde al snel dat het vrij onmogelijk ging worden om te ver van de anderen af te liggen en met een verslagen zucht ging hij zitten. Kon zijn moeder niet gewoon mee verhuizen naar de apprentice’s den?
+ @Maunderpaw |
|
