I'm everything you can't control

Rode druppels rolden over zijn snuit en vielen op de grond terwijl steeds meer katten zich in het conflict mengden. Turtle sprak Wren toe als broer. Fireteller sprak haar toe als Healer, Sedge aan zijn zijde. Maar alle woorden werden enkel meegezogen in de draaikolk van Wrens woede. Die liet zich niet bekoelen, maar greep om zich heen als een bosbrand en steeds meer katten leken erin terecht te komen. Wren zwaaide heen en weer tussen furie en genoegen. Ze zocht controle, ze zocht een waarheid die er niet was, ze wilde niet twijfelen. Maar ze twijfelde wel. Day wist het zeker, hoe zeker ze ook klonk, hoe hard ze haar 'waarheid' ook door de grot schreeuwde. Waarom stond ze hier anders? Ze wilde haar nachtmerrie bevestigd zien zodat ze iets had om tegen te razen, want wat was een stom ongeluk nu voor vijand? Een ongeluk kon je niet slaan, een ongeluk kon je niet straffen, maar een kat wel, en hij moest die kat zijn. Hij moest de vijand zijn. Voor Blossom. Maar hij kon het niet. Was het laf? Was het egoïstisch? Hij kon het niet, hij kón niet de vijand van zijn to-be worden. Haar laatste beetje twijfel, waarvan hij wist dat het er nog was, was zijn enige hoop dat Wren ooit nog iets anders dan haat naar hem zou voelen, dat hij haar ooit weer zou zien zoals ze was geweest. Hij kon dat niet kapotmaken, hij moest geloven dat het nog te redden viel. Ook al viel er niets dan afkeer en minachting in haar houding te lezen toen ze zich weer naar hem toe keerde. Had ze gelijk? Hield hij niet genoeg van Blossom als hij niet kon bekennen? Hij deed Blossom tekort, hij wist het. Hoe moeilijk was het? Zijn rang en reputatie waren niets naast haar leven, dus waarom kreeg hij de woorden niet over zijn lippen? Omdat hij Wren dan opgaf. Omdat hij dan niets meer voor haar zou kunnen doen, en hoe kon hij dat laten gebeuren, nadat hij haar moeder al in de steek had gelaten? "Ik zou nooit tegen je kunnen liegen", miauwde hij met verstikte stem terwijl er tranen tussen de bloeddruppels op de grond landden. Hij zag de anderen niet meer, hij hoorde nauwelijks hoe Turtle en Shine hun argumenten bijvoegden aan het geheel. "Zet me uit mijn rang, zet me uit de Tribe, gooi me van Vulture's Drop als je moet, maar laat haar alsjeblieft niet sterven." Hij zou alles geven, alles behalve de leugen die ze wilde.

Fern curled up underneath the sunset waste zich met lange likken. Het was al een tijdje geleden dat Cardinal haar grote wollige vacht had leren verzorgen en nu was ze er een pro in. Niet dat het haar veel deerde, maar de klitten hield ze er toch liever uit. Ze trok deze dagen veel op met haar broer en andere leeftijdsgenoten, maar ze hing nog altijd het liefst de hele dag bij Spark... eh Fireteller. Ze vond zijn oude naam mooier, maar de halve tribe gebruikte zijn nieuwe naam al. Zou het ooit wennen op haar tong? Rumoer in de grot deed haar opkijken. Nieuwsgierig als altijd ging ze wat ramptoerist uithangen aan de rand. Het was Wren. Ze had een gecompliceerde relatie met haar, want hoewel Wren haar vaak de keel uit hing en ze veel schoolplein ruzies hadden had ze toch een teder hart naar haar. Daarom was haar aandacht getrokken, maar het werd al snel serieus. Een slechte smaak vormde in haar mond. De tijd leek trager te gaan terwijl haar ogen verschillende emoties droegen.

Uiteindelijk keken ze alleen nog maar woest. Ze kwam pas in actie toen Spark patrouilles uitstuurde om Blossom te gaan zoeken. Blossom was ook een vriendin van haar, op een manier. Ze voelde veel genegenheid naar de poes toe en naar Day, en Day deed ook erg lief tegen Blossom dus het was een mooie vriendschapscirkel! Fern balde haar spieren op. Ze begon uit te groeien tot haar normale maat. Boos, nee woest drong ze tussen de katten door tot ze ongeveer bij Fireteller stond en tegenover Wren. Ze sloeg met haar staart. "Jij trut!", blies ze woest. Oh ze was so ready om het schoolplein gevecht over te doen, nu voor echt. Ze wilde bloed zien. En die broer van haar, was even erg. Zomaar haar mentor beschuldigen. "Je bent een moordenaar weet je dat! Het zou me niets verbazen als jij degene was die hier iedereen uitmoord." Haar stem gilde. Ze was altijd al geobsedeerd geweest door de Schim, die arme Wisp en Mole aan flarden had gereten. Wel kijk, daar heb je het. Fern keek nu ziedend naar Turtle. "Laat mijn mentor hier buiten, hij is dapperder dan jullie allemaal samen..." Fern-angry-modus activated.

De kater had zijn dochter gevolgd, al was het op een afstandje. Zijn familie was uit elkaar gevallen, er was niet veel wat hij eraan had gedaan. Starteller was een van zijn flings geweest, dat zij zo nodig zwanger moest raken, was misschien wel misschien niet zijn probleem geweest. Maar nu was ze er niet meer en op een of andere manier had hij nu drie kittens. De bengaal rekte zich uit en klom verder. Er was commotie in de verte en van wat hij wist, was het zijn dochter die zich weer in de problemen had gewerkt. De kater zuchtte en legde zijn oren in zijn nek toen hij geschreeuw hoorde. Het klonk alsof Fireteller er inmiddels ook was en zich er mee had bemoeid. Dit kon nog wel eens goed worden. Maar zoveel stemmen gingen door elkaar heen en het merendeel van het geschreeuw ging langs hem heen. Toen hij de groep eenmaal in het zicht had, zuchtte de kater nog een keer en sprong omhoog. Zijn groene ogen gleden door de groep heen, precies op het moment dat Fern langs hem kwam en weer tegen zijn dochter begon te schreeuwen. Waar had hij dit aan verdiend, waarom moest Starteller hem ermee achterlaten. Toen hij er tussen door kon komen, ging Golden in de buurt van Wren staan. "Jongedame!" Golden verhief maar zelden zijn stem en de boze blik op zijn gezicht was zeker ongekend. "Ik ging er toch wel van uit dat je moeder je beter had opgevoed dan dit. Niemand hier heeft Starteller vermoord, maar jij heb straks bloed aan je klauwen als je nu niet onmiddellijk zegt waar je Blossom hebt gestopt." Hij gebruikte zijn lengte om over de kattin heen te torenen. "Als je vader verplicht ik je te zeggen wat je met je tribegenoot hebt gedaan!"

Toen Apple de grot binnenkwam was het chaos. Bijna meteen plooide ze haar oortjes in haar nek terwijl ze verward om zich heen keek. Wren werd uitgemaakt voor vanalles en nog wat - en waarom? Wat kon in hemelsnaam de reden zijn dat de hele tribe zich ineens tegen haar vriendin had gekeerd? Dat kon ze niet zomaar voorbij laten gaan. Apple was het niet eens met deze roep partij, ook al had ze geen context; maar in haar ogen kon niets deze reactie waardig keuren. Ze schaarde zich naast haar mede to-be. "Kalm aan, laat Wren met rust!", riep ze boos met haar hoge stemmetje. Haar kleine gestalte was niet heel indrukwekkend, maar haar stem sneed door het heen en weer geroep als een scherp mes. "Op deze manier gaan we alleen maar blijven discussiëren!" Het maakte niet uit waarover het ging; dit was geen doen, ze waren toch geen wilde boskatten?

Nee, nee, nee, nee! Iedereen moest zijn smoel houden. Iedereen moest naar háár luisteren. Zij had gelijk. Ze probeerden haar allemaal andere dingen aan te praten. Ze wilden haar ompraten, want ze gaven niet om haar. Ze gaven alleen maar om Day, om zijn zielige gevoelens, zijn praatjes, zijn leugens. Maar zíj wist hoe het zat. Zíj zat goed, en zij zaten fout. Ze moest ze niet allemaal in haar kop laten kruipen. Nee, ze moesten naar haar luisteren. Turtle moest zijn bek houden, Shine moest zijn snavel houden, allemaal! Allemaal. En Turtle moest uit haar buurt blijven als hij ook klappen wilde. Ze trok even haar kop aan de kant en wierp hem een blik die kon doden. Hij was altijd de stille geweest, het watje. Dan moest hij zich er nu ook buiten houden. Haar eigen broer stond niet eens aan haar kant.
Maar haar blik werd gevangen door Day. Gebiologeerd keek ze hem aan toen tranen eindelijk uit zijn ogen kwamen. Eindelijk, eindelijk. Het was bijna alsof er opluchting over haar gezicht te lezen was. Even was de wilde, dierlijke woede uit haar blik en stond ze weer met haar mondhoeken omhoog getrokken. Maar alsnog wilde hij niet toegeven.  Hij deed echter wel een ander aanbod. Zijn leven voor de hare. Een donker vonkje wekte een nieuw vuurtje op. Daar zou ze mee kunnen leven. Het leven van een moordenaar ruilen voor een onschuldig iemand. Ze kantelde even haar kop. ‘Prima, ga maar lopen dan,’ miauwde ze naar hem, waarna ze naar de uitgang van de grot knikte. Ze zou hem er persoonlijk afduwen. De adelaar zou neerstorten. Wat een heerlijke ironie.

Maar haar kleine momentje van euforie, rust, en plezier ging al snel over. Iedereen, letterlijk iedereen begon weer te schreeuwen. Meer en meer katten kwamen dichterbij, en ze realiseerde opeens weer dat ze klein was. Ze verlaagde haar kop en haar ogen draaiden wild van links naar rechts, terwijl iedereen in haar aura begon te komen. Laag gegrom kwam diep uit haar borst en ze staarde Spark aan, die durfde aan haar liefde voor haar moeder te twijfelen. Oh, hoe graag ze zijn kop van zijn romp wilde rukken. ‘Waag het niet, ik hou haar nalatenschap in ere,’ siste ze kwaad. Het was Starteller die Day had afgezet. Het was Starsteller die de buitenstaanders naar buiten had gestuurd. Het waren de laatste acties van haar moeder geweest en het éérste wat Spark deed was ze terugdraaien. En Wren was de enige die begreep dat haar moeder gelijk had gehad. Ze was niet gek, ze was helderziend. Ze wist wat zou komen. Ze had het vast in de sterren gezien.
Maar Spark luisterde niet naar haar. Verdomme, NIEMAND luisterde naar haar. Ze schreeuwden allemaal moord en brand en Spark wilde een zoekactie voor Blossom zoeken. Wren begon hardop te lachen, haar schrille stem door de grot schallend. ‘Jullie zullen haar nooit vinden,’ grauwde ze onheilspellend, waarna ze weer rondjes om haar as begon te draaien. Niemand zou haar verrassen met een aanval. Ze wierp haar kop weer richting spark. ‘Je hebt mij nodig,’ siste ze onheilspellend naar hem. Ze wist precies waar Blossom was, maar haar sporen waren inmiddels al lang uitgewist.

Zou er ooit een einde aan komen. Iedereen leek tijd te verspillen, beschuldigen op háár te slaan. Maar zíj zat niet fout. Nee, iedereen anders. Waarom waren ze zo blind? Iedereen schreeuwde woorden nu naar haar kop. Moordenaar, trut, jongedame. Golden durfde wel zeg. Hij keek hem aan toen hij ook dichterbij kwam en blies naar hem. Iedereen moest uit haar buurt blijven nu. Zíj was niet de slechterik, dat was de huilebalk daar! Maar de bengaal vond het opeens nodig om zichzelf tot haar vader te dopen. Een manische lach verliet haar bek. Dat was een grap. Wat een loser. Ze rolde haar ogen. ‘Goed geprobeerd, hufter,’ gromde ze lachend naar hem, waarna ze haar staart heen en weer zwiepte. Ze draaide zich om en probeerde weer de blik van Day of Spark te vangen. Eén van die losers die hopelijk wel kon begrijpen wat er op het spel stond. Maar iedereen bleef maar schreeuwen, zeuren, zeiken. Waar was Blossom, waar was Blossom? Ze kneep haar ogen even dicht en drukte haar oren diep in haar nek. Iedereen moest zijn bek houden. Iedereen moest even stil zijn. Haar blauwe ogen vlogen weer open en ze draaide weer om haar as. ‘Stop. STOP!’ schreeuwde ze uiteindelijk met overslaande stem. ‘Blossom blijft waar ze is totdat de moordenaar bekend. Híj is de schuldige!’ schreeuwde ze terwijl ze naar Day wees. ‘Hij heeft al vriendelijk aangeboden zijn eigen leven te geven voor die van Blossom!’ Ze trok haar lippen dreigend omhoog. ‘Dus kies maar wie jullie liever willen redden, want ik zeg niets totdat er niets meer over is van Day.’

Steeds meer katten begonnen zich ermee te bemoeien en dat was misschien ook niet eens zo raar. Wren had iets gedaan wat ze niet goed zou kunnen praten en hij deed zijn best nog om te redden wat er te redden viel, maar het leek geen effect te hebben. Wren wierp hem een boze blik nadat Fireteller hem juist dankbaar aangekeken had. Hij zou Wren's kant kiezen, dat wist hij, maar alleen maar om haar te beschermen, om het laatste beetje familie dat hij had te beschermen. Zolang hij dat nog kon zou hij doorzetten. Toen voegde zich nog een andere kat erbij, een die ineens zijn rol als hun vader op zich leek te nemen. Al die tijd had hij dat niet gedaan en nu ineens probeerde hij het. Het was ironisch als hij eerlijk was, de kater zou geen effect hebben, puur omdat hij er nooit geweest was voor hen. De reactie van Wren was dan ook alleen maar voorspelbaar, natuurlijk luisterde ze niet naar hem. Dit liep uit de hand, dat was duidelijk. Fireteller vertelde katten te gaan zoeken, maar Wren zei dat niemand moest gaan. Hij opende zijn bek om nog een keer iets te zeggen, maar juist op dat moment zag hij Sedge hun kant uit komen, de kant van Wren uit. Nee, hij was geen vechter, dat was hij nooit geweest. Hij gebruikte woorden en hij wist dat Wren zich zou kunnen redden voor even, dus richtte hij zijn blik op Fireteller, negerend wat er voor nu gaande was met Wren. Als ze leek te verliezen zou hij proberen te helpen, maar voor nu zou hij doen waar hij het beste in was. "Fireteller," Sprak hij de kater toe. "Dit alles is aan het gebeuren omdat de waarheid nooit is achterhaald en je je tribe duidelijk niet onder controle hebt." Ja, hij was nu misschien beschuldigingen naar de kop van de ander aan het slingeren, maar hij moest iets. "Je weet dat Wren aanvallen niks gaat uithalen, je hebt elke kat nodig om naar Blossom te zoeken lijkt me." Zijn blik versmalde iets. "Laat je het zomaar toe dat er een van je bevelen genegeerd wordt?" Zijn moeder zou hier zoveel beter in geweest zijn, dat wist hij. "Wren rouwt om onze moeder, net als ik en we willen beide de waarheid weten, dat is toch niet te veel gevraagd? Misschien kunnen we het hier nu inderdaad oplossen terwijl de rest op zoek gaat naar Blossom. We hebben alleen Day en Coyote hier dan nodig." De rest zou kunnen gaan zoeken, hij hoopte dat Fireteller dat zou inzien.

Wren ging akkoord. Day staarde in die ogen die zo blauw waren als de eindeloze lucht achter de wolken en zag er geen bekende in. Het drong maar half tot hem door wat hij haar beloofde. Maar hij had tenminste niet gelogen, en ooit zou ze hem geloven. Ooit zou ze weten dat hij alleen maar het beste voor haar wilde.

Er was zo veel woede in de grot. Het vulde de lucht als de drukkende hitte en statische elektriciteit van regenloos onweer in de zomer. Er werd geschreeuwd en geruzied en niemand was het met iemand eens en iedereen wilde helpen, dat begreep hij, maar vuur bluste geen vuur en woede doofde geen woede. Hij wilde niet dat het zo ging. Het hoefde niet zo te gaan. "Sedge, stop", zei hij met kracht tegen de jonge Cave Guard. Ze bedoelde het goed, maar dit loste niets op. "Geen geweld." Fireteller maakte plannen, Turtle maakte plannen, maar Day hoorde hun woorden maar half, hij keek zijn to-be in de ogen en wist al wat de beste kans voor Blossom was. Rust voor Wren was leven voor Blossom. Wren en hij moesten naar buiten, weg uit deze chaos. En dan... Blossom zou leven, dat was wat telde, en er zou weer tijd zijn. Ooit zou Wren weten dat hij nooit had gelogen. "Als Blossom overleeft, vergeef Wren", miauwde hij zacht tegen Fireteller, voor hij een stap richting de uitgang zette. Hij keek naar Wren. Zijn gedachten waren trage flarden, vaagomrand als vederwolken. Hij zag helder blauw en het duizelde hem van emoties die te veel waren om te benoemen. Zat er angst bij? Ze was akkoord gegaan. Ze hadden een overeenkomst. Alles kwam goed. Hij hoefde alleen maar...

Een scherpe schreeuw, net niet helemaal zoals die van een kat, maar afkomstig van een grotere, wildere zus. Een lynx. Iedereen hier moest haar herkennen, de totem van hun te vroeg gestorven Healer. Van Starteller. Day keek in de richting van het geluid, zijn oren alert gespitst, maar hij zei niets. Het was niet aan hem om iets te zeggen, dat wist hij nu. Als hij sprak, zou Wren niet meer luisteren.

Wat gebeurde er allemaal? Het ging zo snel, het ging allemaal veel te snel. Het volgende moment was Sedge haar al aan het aanvallen en op het andere moment liep alles steeds fouter en fouter. Zijn hartje klopte in zijn keel. “Sedge… doe haar geen pijn”, mauwde de kater zachtjes, hij wilde dit gewoon stoppen, hij wou er wat aan doen, maar alles liep steeds fout. Niemand luisterde naar hem. De to-be was ook niet veel waard hier, hij was nog maar een ‘kind’, hij kon niks recht zetten. Day beval Sedge vervolgens om te stoppen, te stoppen met Wren te bezeren, en ergens was hij wel opgelucht dat de chief dat had gezegd, want naar hem zou ze waarschijnlijk toch niet luisteren. De zwarte kater wist niet eens aan welke kant hij echt stond, Wren voelde alleen maar pijn vanbinnen, en Day ook. Hij wilde niet dat zijn vrienden pijn zouden lijden door zoiets nutteloos als dit. Zoiets stoms- als Starteller nooit was doodgegaan was dit allemaal niet gebeurd. Dan waren ze nog een vredevolle, lieve tribe. Nu was alles een bende, hij had er genoeg van. Maar voor de to-be zijn bekje open kon doen om nog eens te protesteren kwam er een grom van op een afstand, het was een lynxengrom. Een grootse grom die opzoek was naar iets. Zelf spitste hij ook z’n oren maar besteedde er niet veel aandacht aan. Hij richtte zijn blik naar Day, hem aankijkend met een bezorgde blik. Hij keek op naar hem, naar de chief van de tribe, een grootse kater die er altijd voor iedereen was geweest. Waarom viel Wren hem zo aan? Niet fysiek- maar toch raakte ze hem recht in zijn hart met haar woorden. Dat was te duidelijk. De zwartwitte tom stapte een paar stapjes dichterbij. “Waarom kunnen we niet in actie schieten? Blossom redden van welk gevaar er ook mag zijn? We hoeven hier niet over te vechten, echt waar niet, alsjeblieft, elke seconde worden onze harten echt alleen maar zwakker… Please? Niemand heeft ooit gewild dat dit zou gebeuren. Dat Starteller dood zou gaan. Maar we zijn hier nu en het heeft geen zin om steeds te blijven hangen in het verleden...”. Zijn stem was zo zwak geworden van alles, alles dat er gebeurde. Hij probeerde gewoon dit gedoe te stoppen, maar het zou toch niets helpen. Het waren maar woorden. Simpele woorden.

Met grote angstige ogen had ze alles aangekeken en gehoord wat Wren tegen Day zei en soms zelfs schreeuwde. Ze had zichzelf in de achtergrond gehouden, niet goed wetend wat ze moest doen. Alles was zo raar gegaan de laatste tijd, maar waarom kwam dit er nog bij. De gevlekte poes was gek geworden, gewoon doorgedraaid. Blizzard was pas later de grot ingelopen, maar had de harde stemmen al buiten gehoord. Het duurde even voordat ze precies snapte wat er aan de hand was, maar nu wist ze dat Blossom in gevaar was en Day voor een moordenaar werd uitgemaakt. Allebei kwam door Wren. Ook haar broer Turtle bemoeide zich ermee, maar hij bracht Coyote in het verhaal. Blizzard snapte er niet veel van, maar ze wist dat beide wouden weten wie hun moeder vermoord had. Alleen, waarom werd daarvoor een andere poes in gevaar gebracht. Die er niks mee te maken had. Spark, nee, Fireteller had het duidelijk lastig hiermee. Maar hij was nog een kind, dus zo raar was dat niet. Blizzard wist echt niet waarom ze een jong zoals hij hadden uitgekozen om de Tribe te leiden. Hij mocht mooie woorden klaar hebben, alleen voordat je het wist had hij die niet meer. Maar wat had zij te zeggen? Want zij wist echt niet. Wie Starteller vermoord had was voor haar een raadsel en niet een die zij wou oplossen. In haar ogen had hun vorige Healer hun in de steek willen laten, dus haar dood had niet heel veel uitgemaakt. Day wou naar buiten gaan, terwijl Turtle met Fireteller praten. Een soort van overeenkomst? Blizzard had het niet helemaal meer meegekregen, ze had zichzelf maar afgesloten. Het liefst wou ze gaan slapen en als ze wakker werd, dan was alles weer goed. Alleen dan zou ze nog kinderachtiger zijn dan hun Healer. In de verte klonk een vreemde schreeuw, gevuld met pijn en verdriet. Het sneed door haar heen en zorgde ervoor dat ze een paar seconden haar broer mistte, maar niet al te lang gelukkig. Ze keek weer op naar de anderen, wat ging er nu gebeuren? Konden ze Blossom nog redden?

Het ontplofte nog meer dan het had gedaan. Terwijl ze ziedend naar Turtle en Wren keek ging er een schreeuw door het gebied. Het verbrak haar boosheid, haar concentratie op de situatie. Fern keek op. Haar haren gingen overeind staan toen ze nog geen milliseconde later besefte dat het een grote kat was. Een kat die zo de hele grot zou... De silhouet die maar vaag te zien was achter de waterval bewoog niet. Besef nagelde haar aan de grond. Het schudde haar wakker. Ze was zo kwaad geweest om Blossom, zo bang dat ze haar zou verliezen zoals Starteller en Skyteller... Fern slikte. Zeker toen Day sprak. Ze legde haar oren wat dieper in haar nek en maakte haar kleiner. Sedge stond dichtbij. Zij was ook geschrokken van de situatie. Fern deed een stapje opzij, dichter naar de kleine poes. Zo drukte haar dikke wollige vacht tegen de flank van de kattin. Ze drukte enkele tellen haar neus tegen de wang en besloot dan om naar Day en Spark te kijken. Ze probeerde een beetje luchtig te knipogen naar hem. Hoewel haar hart nog racete van woede en ze later waarschijnlijk zou afrekenen met de uitspraak over haar mentor voelde ze zich ook beschaamd. Ze was tekeer gegaan tegen haar vriendin als een... als een boskat.

Kat in het nauw, zo zou je het kunnen stellen. Wren draaide om haar as, haar ogen schoten van links naar rechts, haar gevlekte vacht stond geborsteld omhoog. Er was geen logica in haar waanzin. Geen patroon, geen rede. Er was maar één doel: wraak. Wraak voor wat haar en haar familie was aangedaan. En misschien, misschien zou ze dan weer beter kunnen slapen 's nachts. Misschien zou ze dan eindelijk trots op zichzelf kunnen zijn. Maar het duurde niet lang voordat iemand zich op haar wierp, een sloerie die aan Firetellers zijde stond. Wren was kleiner dan haar, maar ze liet zich niet zomaar pakken. In haar val draaide ze wat op haar zij en terwijl Sedge met haar grotere lichaam haar op de grond probeerde te drukken, schopte ze zo hard als ze kon richting haar achterpoten. Woest gegrom kwam uit haar bek, waarna ze verder met haar hele lichaam begon te spartelen. Alles om haar van zich af te krijgen. Ze had er nu om gevraagd om aan stukken geregen te worden. Maar het waren meerdere katten die begonnen te schreeuwen dat Segde haar met rust moest laten. En op het moment dat ze zwakte voelde in haar greep, probeerde ze de poes met een goede schop in haar buik van haar af te krijgen, en krabbelde ze onder de poes vandaan. Ze streek een poot langs haar bek en keek toen weer om zich heen terwijl ze wat achteruit liep. Iedereen moest bij haar uit de buurt blijven. Ze keek naar Day, haar blik nu bijna wanhopig. Waarom drong het tot niemand door. Appleblossom was misschien nu al dood. Maar als in een woordeloze overeenkomst begon hij richting de uitgang te lopen. Een brede grijns kwam op haar snuit en ze sprong richting de kater toe, maar haar kop nog wel gericht op de iedereen die in de grot was. Niemand zou hun mogen volgen. Ze zwiepte haar staart heen en weer terwijl ze iedereen aankeek, alsof ze hen uitdaagde. Kom niet in de buurt, hij was van haar.

Maar het was een vreemde roep die haar oren bereikte. Alsof iemand een plens water over haar heen had gegooid keek ze om, de regen in, naar buiten. Haar oren gingen naar achteren. W-wat? Ze begreep het niet. Wat deed haar moeder hier? Wat wilde ze haar vertellen? Was ze trots op wat ze deed. Ze deed dit voor háár! Waarom klonk het dan zo... zo teleurgesteld. Een diepe frons kwam op haar snoet. ‘Mama?’ prevelde ze, waarna ze haar oren diep in haar nek legde en een keer vurig naar de tribe keek. Dit was van háár. Niemand mocht haar achterna. Het waren enkel zij en Day. ‘Als iemand ons volgt, gaat Appleblossom dood,’ snauwde ze naar de rest. Iedereen en z'n moeder mocht het horen. Dit was weer een dreigement, en bij de Tribe of Endless Hunting zouden ze het serieus nemen. Ze liep op haar hoede achteruit naast Day en wierp een blik naar de Chief, waarna ze hem een knikje gaf en gebood door te lopen, waarna ze strak achter hem aan ging lopen. Ze moest zoeken naar haar moeder. Misschien zou dit de meest ironische dood voor Day worden. Verscheurd door een lynx.

Het komt goed, dacht hij. Het komt goed, zei zijn blik tegen de katten om hem heen. De roep van de lynx had zijn gedachten iets verhelderd. Hij glimlachte geruststellend naar Sedge, die zo geschrokken was van zijn scherpe terechtwijzing. Ze moest weten dat hij haar niets kwalijk nam, dat hij wist dat ze het goed had bedoeld. Ze was een goede kat, een goede Cave Guard, haar eerste instinct was om te beschermen. Day keek om zich heen. Er waren zo veel goede katten hier. Alleen maar goede katten. En Wren was een van hen. Onder al die woede en verwarring was ze een van hen, en daar zou ze weer achter komen, als ze maar de tijd kreeg, en een beetje hulp, en hulp zou ze krijgen, want daar was de Tribe voor. Daar waren mentors en moeders voor. En de dood zou een moeder als Starteller er niet van weerhouden haar kinderen te helpen. Wren had net als iedereen de roep gehoord en herkent, en Day zag dat het haar in verwarring bracht. Haar woede was er nog altijd, maar Day wist zeker dat het goed zou komen. De geesten grepen in, dus kwam alles goed. Met Appleblossom én met Wren. Daar zou hij alles voor doen en hij stond er niet alleen voor.
Een tweede roep weerklonk en Day volgde zonder aarzelen.

Ah, de ironie. Ze hadden een kind als healer gekregen die niks op kon lossen leek het. Of hij deed dit alles om Coyote te beschermen. Het zou hem niks verbazen. Het was waar dat het leven van nog een tribelid hier in gevaar was, maar wie weet zou de boel nu op dit moment oplossen helpen, maar Fireteller leek daar geen aanstalten toe te willen maken. Hij vernauwde dan ook zijn ogen iets. "Er zijn genoeg katten om het gebied uit te kammen, tenzij je dit gesprek niet aan durft te gaan?" Nee, hij was een lafaard. Dit werd alleen maar duidelijker toen het volgende gebeurde. Zijn ogen werden langzaam iets groter bij het horen van de schreeuw van een lynx. Hij draaide zijn kop om te zien waar het geluid vandaan was gekomen en wist meteen wat dit betekende. De totem van zijn moeder. Hij hoorde de zucht van Fireteller afkomen en een frustratie begon in hem op te borrelen. Moest de totem van zijn moeder nu serieus alles oplossen? Terwijl dit kind niks deed? Hij wilde ergens achter Day en Wren aangaan, maar wist dat dat niet voor hem was. Hoe graag hij ook naar de totem van zijn moeder toegegaan was, de lynx was zijn moeder niet. In plaats daarvan richtte hij zich weer tot Fireteller en hij moest zijn best doen om de frustratie uit zijn stem te halen, wat dan ook zeker niet volledig lukte. "Dus mijn moeder's totem moet het oplossen? Kun je nu echt niks?" Niemand leek ook te luisteren naar het feit dat Fireteller al een paar keer geprobeerd had om een patrouille eropuit te sturen. Dat bevestigde het alleen maar. Maar wat voor zin had het om alles aan een kind voor te leggen die niet eens met oplossingen leek te kunnen komen? Die niet eens zijn tribe in de hand kon houden? Wat voor een zin had dit allemaal nog?