Sometimes StarClan removes a cat from your life for your protection. Don't run after them Ͽ

Vannacht ging ze het doen. Wanneer iedereen sliep, omdat ze niet goed was in afscheid. Ze vond het verschrikkelijk. Toch was het moment daar. De ceremonie zou niet lang meer op zich laten wachten en zelfs haar jongste nestje snauwde haar nu enkel nog maar af. Het was beter als ze ging, beter als het leven weer normaal voor ze werd. Dat probeerde ze zichzelf wijs te maken. Dat het normaler voor ze zou zijn zonder haar. Zij zou het in ieder geval niet meer meemaken. Ze zou haar kinderen niet verder meer zien opgroeien en dat was de grootste straf die ze zichzelf kon geven. Een straf waarvan ze vond dat ze die verdiend had. Toen ze merkte dat de Clan in diepe rust was geraakt deed ze haar goudgele ogen open. Ze keek naar de drie hoopjes vacht die warm tegen haar aanlagen. Een groot gevoel van liefde vulde haar hart terwijl ze naar ze keek. Haar kinderen, haar mooie kleintjes. Zachtjes gaf ze ze een lik over hun kopjes. Ze huilde geruisloos. Tranen drupten in haar vacht terwijl ze voorzichtig opstond. “Mama zal altijd bij jullie zijn.” Zei ze bijna onhoorbaar om ze niet wakker te maken.

We all take different paths in life, but no matter where we go, we take a little of each other everyhwere.

Toen bewoog ze zachtjes naar het nest van Mousewish en haar kittens. Ze drukte zichzelf nog eventjes tegen haar dochter aan, gaf ook haar kittens nog een lik over hun kopje. Kleinkinderen die Mousewish er vast wel doorheen zouden slepen. Het kwam wel goed, alles kwam goed.

Maybe we tried to leave as much memories of ourselves with each other because we knew one day we wouldn't be together any more.

Ze keek nog even naar het nest waar Oceanbreeze met haar kittens lag. Haar voormalig apprentice waar ze ook zo trots op was. Haar dochter en Oceanbreeze, twee geweldige jonge moeders. Daarna liep ze de nursery uit. Het was een koude nacht en de kou probeerde ook meteen vat op haar te krijgen, maar haar vacht hield het meeste wel tegen. Ze keek even naar de lucht en hoopte dat Everkit haar bij zou staan. Nee, ze wist dat hij dat zou doen. Toen zette ze haar kaken op elkaar en liep naar de warriors den. De tranen bleven stromen, maar dat was niet erg. Het betekende dat het haar raakte, dat ze tenminste nog wel een ziel had. Eerst liep ze naar de nesten van haar oudste nestje. Naar Polarfrost, Puddleshine en Quietstep. Ook bij hen duwde ze eventjes haar vacht tegen die van hun. “Ik hoop dat jullie nu weer gelukkig kunnen worden.” Ook deze woorden zei ze bijna onhoorbaar.

The painful haze that dulled my present would melt into the past. Maybe not all the way, maybe there would be a few scars. Maybe I'd be different, but I’d be me again. Little by little.

Ze draaide zich om naar Bronzemask. Haar zus die altijd haar steun en toeverlaat was geweest en dat altijd zou blijven. Ze keek tegen haar op, dat had ze altijd gedaan. Ze was het voorbeeld van een goede warrior, een waardig warrior. Iets wat zij nooit was geweest en nooit meer zou worden. Haar staart gleed even zachtjes over de rug van haar zus. “Vaarwel zuster.” Ze slikte en liep snel bij haar vandaan.

Your kind words and enlightened perspective is a window of wonders to someone living in pain.

Toen liep ze naar het nest van Barksound. Hij had het al zwaar de laatste tijd en ze hoopte dat ze het niet erger maakte. Ze had het hem nog niet verteld en eigenlijk had ze dat er ook gewoon niet nog extra bij kunnen hebben. Sinds ze wist dat ze weg ging had ze het steeds sterker gevoeld. Had ze steeds zekerder geweten dat ze van hem hield. Ze drukte haar kop in zijn vacht en nam zijn geur in zich op. De laatste keer, voor de allerlaatste keer. “Ik hou van je.” Prevelde ze tegen zijn slapende lichaam. De eerste keer dat ze dat ooit aan hem en aan zichzelf toegaf. Toen rukte ze zichzelf van hem los en liep vluchtig de den uit.

I fell in love with him when we were together, then fell deeper in love with him in the years we were apart.

Ze bleef nog even midden in het kamp stilstaan. Keek naar de Elders den waar Sparrowfeather lag, maar ging er niet heen. Toen ging haar blik naar de leaders den waar Everstar in haar nest sliep als het goed was. “Ik heb respect voor jullie allemaal, dat is het niet. Het is beter zo.” Zei ze zachtjes. De tranen droogden op in haar vacht terwijl ze naar de uitgang liep. Er lag aarzeling in haar blik, maar ook standvastigheid. Ze moest dit doen, ze was enkel maar een last. Iedereen was beter af zonder haar. Ze keek nog één keer achterom naar het kamp. Toen bracht ze haar gewicht op haar achterpoten en rende weg. Daarmee verwijderde ze zichzelf steeds verder van wat ooit haar thuis was geweest en waar stiekem altijd haar hart zou liggen.

I love you, profoundly and completely. And I always will.