We'll fight for what is ours {RC-TC fight}

Hij wist dat hij zich niet bij de katten had gevoegd die de Clan zouden verdedigen bij de Sunningrocks. Deels omdat hij bang was. Maar toch had de nieuwsgierigheid het gewonnen de angst en was de roodwitte kater onderweg naar de zonnerotsen. Hij wou zien hoe zijn vader Dawnstar een toontje lager zou laten zingen! Maar eens de kater enkele meters van het strijdveld verwijderd stond, trachtte een ijzerachtige geur zich een weg binnen zijn neusgaten. In een fractie van een seconde schoten de blauwe ogen van de apprentice open en versnelde hij zijn passen, om uiteindelijk door de struiken te springen en zijn vader roerloos op de grond te zien liggen. Geschokt gleed zijn blik van Silverfang naar Glowpaw; zijn broertje. Hij had nog net de laatste woorden van de andere rode apprentice kunnen opvangen, wat zijn adem zodanig deed stokken dat het leek alsof de grond onder zijn poten verdween. Met zijn oren platgedrukt in zijn nek liep hij razendsnel op de Leader af, om vervolgens zijn neusje in diens vacht te duwen. Hij probeerde woorden uit te spreken, maar kreeg geen geluid uit zijn kurkdroge keel. Met betraande ogen keek hij weer op naar Silverfang. "Hij gaat toch niet naar Starclan? I-ik b-bedoel.. Hij heeft t-toch nog levens over?" Mompelde hij zachtjes, niet eens wetende of de zilverkleurige deputy hem kon verstaan. Uiteindelijk richtte hij zich weer op zijn vader. "Je m-mag niet gaan! Je moet bij ons blijven! A-alsjeblieft.." Jammerde hij zachtjes, terwijl enkele tranen neervielen op de bebloede vacht van de vuurrode kater.

De ijzeren geur van bloed deed d'r bijna over d'r nek gaan. Ze was sowieso nooit echt een fan geweest van gevechten, maar ze kon ook niet stilletjes in een hoekje van kamp zitten wachten. Daarom had ze het hef in eigen handen genomen en was er van door gegaan om te kijken bij het gevecht. Eigenlijk had ze wel verwacht dat Firestar alles al had gewonnen en dat Dawnstar nu aan het afdruipen was, maar wat ze zag toen ze op het battlefield kwam was iets totaal anders. Meteen was ze overvallen met de geur van bloed en ze slikte haar maag inhoud terug, maar haar aandacht werd vooral getrokken door het groepje katten dat ze herkende. Silverfang stond erbij, maar ook Zealpaw en Glowpaw, de kittens van Firestar. Snel rende ze er naar toe en propte zichzelf tussen de katten in.
Wat ze daar zag was met woorden niet te beschrijven. Firestar lag daar, met zijn nek doorboord en bloed overal. De sfeer was grijs en stil, ondanks het zacht gesnik van de katten. Minnowspots voelde tranen opkomen en ze het niet lang tegenhouden voordat ze over haar wangen naar beneden stroomde. "Waarom" miauwde ze zachtjes, snikkend. "Waarom Firestar? Waarom zo snel!?" kwam er daarna harder erachteraan, terwijl ze haar nagels in de grond zetten en ze hevig begon te trillen. "Je mag nog niet weg," jammerde ze er daarna achteraan, terwijl ze zich op de grond liet vallen en haar kop in d'r poten verstopte.

Met de emotie pijn zichtbaar in zijn blauwkleurige ogen staarde hij zijn vader aan, proberende om diens groene blik zo lang mogelijk vast te houden. Iedere keer dat de vuurrode kater moeite leek te hebben met zijn open te houden, ging er een steek door zijn hart heen. Nee, Firestar mocht niet gaan! Hij moest blijven leven! Zealpaw had nog maar amper tijd met hem doorgebracht, had hem nooit echt leren kennen.. Hij voelde zijn ogen prikken van droogte, wat de apprentice bijbracht dat hij door de shock was vergeten te knipperen. Hij had zich zodanig gefocust op zijn vader dat hij dit vergeten was. Hij wou het lichaam van de kater nog zo lang mogelijk zien, zolang diens hart nog klopte en er nog bloed door diens aderen stroomde. 'Het spijt..me. Dit is...mijn laatste.' Zealpaw schudde zijn kopje en keek de de leider die roerloos op de grond lag met vernauwde ogen van verdriet aan. "Stop met praten! Je moet je adem sparen.. Dan kan Maskheart je nog redden.. A-alsjeblieft.." Snikte hij terwijl kleine glinsteringen over zijn kaken rolden. 'Silverfang.. Je bent..een goede deputy...geweest.. Ik weet...dat je...het goed zult doen..als leider.. Let alsjeblieft een...beetje op mijn kittens... Glowpaw, Zealpaw..Bluepaw... zeg tegen Arrowpaw..Swiftpaw en Jewelpaw...dat ik van ze hou... Al kunnen jullie..me misschien niet horen of zien...ik zal...altijd...altijd..bij jullie zijn...' Hij kon horen aan de stem van Firestar dat de tijd op begon te raken en dat het niet meer lang zou duren of Starclan zou hem werkelijk komen halen.. En alleen de gedachte daaraan deed zijn adem al stokken. "P-papa.. a-alsjeblieft.. blijf.." Jammerde de kater luid, waarna hij nogmaals zijn neusje in de vacht van zijn vader drukte. Hij snoof zoveel mogelijk van zijn geur op, wetende dat hij deze nooit meer zou vergeten. Hij voelde de energie uit zijn lichaam wegsijpelen en stortte algauw neer op de grond terwijl tranen over zijn wangen stroomden. Hij kneep zijn ogen zodanig hard dicht dat het pijn begon te doen, hopende dat dit allemaal slechts een vreselijke nachtmerrie was. Maar de herhalende pijn in zijn borstkas deed deze illusie algauw verdwijnen. Dit was echt.. Zijn vader was weg.. Net zoals zijn moeder..

De zilveren poes werd bijna met een ruk los gelaten toen er een kreet klonk. Ze draaide zich met een ruk om en richtte haar blik op de punt van een hoge rots, waar zich twee katten bevonden. Snowkiller stond recht tegenover de apprentice waar hij eerder zijn blik op had laten vallen. Waarom was dit scenario zo voorspelbaar geweest? Wat ze echter niet aan had zien komen, was dat Firestar de apprentice te hulp schoot en daarmee zowel Snowkiller als zichzelf over de rand duwde. Silvercloud's ogen werden groot bij het zien van wat er gebeurde. Er waren enkele katten die direct naar beneden liepen, naar het lichaam van Firestar, maar Silvercloud had niets aan hem. Haar blik ging naar het water. De plek waar haar clangenoot in was verdwenen. Ze raakte dan wel snel geïrriteerd van zijn karakter, maar hij was nog steeds een Riverclanner, right? Ze zag de kater al snel een heel einde verder het water uit kruipen. Om haar heen hoorde ze gejuich en gejammer door elkaar. Silver's oren schoten naar voren toen de Snow door z'n poten zag zakken. Een korte grom ontsnapte langs haar lippen. Met tegenzin werkte ze zich een weg naar het water toe en sprong en met een simpele sprong in het koele water. Met enkele slagen van haar poten was ze al aan de andere oever en zette haar nagels stevig in de aarde. Eenmaal bij Snowkiller, drukte ze haar neus kort tegen zijn hals om zeker te weten of de kater nog ademde. Haar blik ging vluchtig naar de andere oever, waar ze de thunderclan-cats hun leader zag weg sleuren. Snowkiller had een leader gedood, en niet zomaar één. 'Heel slim, heel slim.' mompelde ze half tegen zichzelf. Ze richtte zich weer op de kater en zette haar tanden in zijn nekvel. De warrior trok Snow verder de struiken in, uit het blikveld van de Thunderclan.

Tag: Snowkiller